______________________________________________________________________________________________________________

SOBOTA 23 GRUDNIA – KOŚCIÓŁ ŚW. PIOTRA

ST PETER’S CHURCH, PARTICK, 46 HYNDLAND STREET, Glasgow, G11 5PS



***

OD GODZ. 17.00 – SPOWIEDŹ ŚW.

18.00 – MSZA ŚW. WIGILIJNA Z IV NIEDZIELI ADWENTU

Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie według El Greco/vaticannews.va

****

IV Niedziela Adwentu – 24 XII 2023

13.30 ADORACJA NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU

W TYM CZASIE RÓWNIEŻ MOŻLIWOŚĆ PRZYSTĄPIENIA DO SAKRAMENTU POJEDNANIA

14.00 – MSZA ŚW.

PO MSZY ŚW. – KORONKA DO BOŻEGO MIŁOSIERDZIA

______________________________________________________________________________________________________________

PASTERKA O GODZ. 21.30

W BOŻE NARODZENIE I W DRUGI DZIEŃ ŚWIĄT MSZE ŚW. O GODZ. 14.00

______________________________________________________________________________________________________________

Z ŻYCZENIAMI NA BOŻE NARODZENIE

ROKU PAŃSKIEGO 2023

L’evento di Greccio in un dipinto del pittore Piero Casentini/Terrasanta.net

****

Dokładnie 800 lat temu św. Franciszek z Asyżu, po swoim pobycie w Ziemi Świętej, urzeczony i bardzo wzruszony zainscenizował betlejemski żłóbek w grocie znajdującej się w Greccio. Pragnął jak najbardziej uroczyście przeżyć narodziny Dzieciątka Jezus, aby pobudzić wszystkich do wielkiej wdzięczności i miłości, bo jak zwykł mówić: ” Miłość nie jest kochana! Jakże ludzie mogą kochać się nawzajem, jeżeli nie kochają Miłości?”

Klasztorne Kroniki opisują, że “kazał przygotować żłób, przynieść siano i przyprowadzić na to miejsce woła i osła. Zwołują się bracia, schodzą ludzie, las rozbrzmiewa różnymi głosami, a owa błogosławiona noc rozjaśnia się licznymi i jasnymi światłami, napełnia pochwalnymi i harmonijnymi śpiewami stając się wspaniałą i odświętną. Mąż Boży stał przed żłobem przepełniony pobożnością, zalany łzami i radością. Przy żłobie odprawiana jest uroczysta Msza św., a Franciszek, diakon Chrystusowy, śpiewa świętą Ewangelię. Następnie wygłasza do stojących tam ludzi kazanie o narodzeniu się ubogiego Króla, którego, gdy chciał nazwać po imieniu, z nadmiaru czułej miłości, nazywał Dzieciątkiem z Betlejem”…

Biedaczyna z Asyżu pragnąc jak najbardziej upodobnić się do Jezusa, któremu Ojciec niebieski wybrał drogę przyjścia na ten świat jako słabe, bezradne Niemowlę skrajnie ubogie, pozostawił nam wspaniały, cudowny dar żłóbka betlejemskiego. Sam przeżywał rozmaite trudności, które pochodziły nawet od najbliższych. Jednak nie załamał się, bo patrzył na Maleńkiego w żłobie złożonego. Ta Boża Tajemnica dała mu ogromną pociechę. Boży Syn wybrał dla siebie ubóstwo i maleńkość, słabość i bezradność. W taki właśnie sposób przyszła na ten świat Boża moc – przez ogołocenie się z wszelkiej ludzkiej potęgi, znaczenia i mocy.  

Klika wieków później Franciszek Karpiński ujął najtrafniej jak to jest możliwe ludzkimi słowami cały ten paradoks Tajemnicy Wcielenia wyśpiewując w kolędzie:

“Bóg się rodzi, moc truchleje.

 Pan niebiosów obnażony.

 Ogień krzepnie, blask ciemnieje,

 Ma granice Nieskończony.

 Wzgardzony, okryty chwałą,

 Śmiertelny Król nad wiekami.

 A Słowo ciałem się stało

 I zamieszkało między nami”.

Wdzięczni za dar odkrycia Bożego żłóbka prosimy Cię św. Franciszku, abyś nam wyprosił w to Boże Narodzenie Roku Pańskiego 2023 u Bożej Dzieciny moc wiary, niezachwianą nadzieję i żar miłości, bo żyjemy w czasie i w przestrzeni coraz bardziej zaczadzonej duchem diabelskiego zbałamucenia.

Dziękujemy także św. Janowi Pawłowi II, który wprowadził ten cudowny zwyczaj stawiania każdego roku szopki z Betlejemu na placu św. Piotra wraz z ogromną choinką przypominającą, że to na drzewie rajskim diabeł zwiódł ludzki ród w osobie Adama i Ewy i to również na drzewie krzyża dokonało się zbawienie.

W styczniu 1983 roku w Sali Klementyńskiej tak tłumaczył polskiej młodzieży znaczenie choinki:

“Co znaczy to drzewko? (…). Ja osobiście myślę, że to drzewko jest symbolem drzewa życia, tego, o którym mowa jest w Księdze Rodzaju, i tego, które z Chrystusem razem zostało na nowo zasadzone w glebie ludzkości. Niegdyś człowiek został od tego drzewa życia odcięty przez grzech. Z chwilą kiedy Chrystus przyszedł na świat, to drzewo życia w Nim, przez Niego zostaje zasadzone na nowo w glebie życia ludzkości i rośnie razem z Nim, i dojrzewa do krzyża. Istnieje związek między drzewkiem wigilijnym Bożego Narodzenia a drzewem krzyża Wielkiego Piątku. Tajemnica paschalna… Piękna to tradycja i wymowna, tym bardziej że te drzewka świecą. Symbolizują życie i światło. Chrystus jest życiem i światłem.

Muszę Wam powiedzieć, że ja osobiście, chociaż mam już wiele lat, nigdy nie mogę się doczekać, kiedy przyjdzie Boże Narodzenie i kiedy mi to drzewko postawią w mieszkaniu. Jest w tym wszystkim głęboka wymowa, która jednoczy nas bez względu na wiek: zarówno starsi, jak i małe dzieci reagują podobnie, chociaż na innym poziomie świadomości”.

fot. Antoine Mekary/Aleteia

****

To dzięki Tobie św. Janie Pawle co roku na placu św. Piotra choinka rozbłyskuje światełkami. I tak jak Ty, któryś tęsknił za swoją Ojczyzną często bolejącą kiedy nie tylko zewnętrzny wróg, ale swoi zadawali Jej rany i któryś świętował Boże Narodzenie według naszego prastarego zwyczaju, tak również i my porozrzucani w różnych miejscach świata, znowu jesteśmy zatrwożeni o losy naszej polskiej ziemi. Dlatego prosimy o Twoje wstawiennictwo u Tej, która dała największy dar Boga dla ludzkości – Chrystusa – prawdziwe “drzewo życia”.

Zielona jodła zawsze jest zielona, w zimowej aurze również – dlatego jest znakiem życia, które nie umiera. To w jej przestrzeni składamy bożonarodzeniowe życzenia, nie tyle poprzez prezenty, co poprzez dawanie siebie samych. Oby tak się stało z nami, czego życzę wszystkim i każdemu z osobna.

ks. Marian

****

Szopka na placu Świętego Piotra w Watykanie 2023/vaticannews/OSV

______________________________________________________________________________________________________________

Ważna okazja i odpust zupełny przez dwa miesiące. Co trzeba zrobić, żeby go uzyskać?

fot. Filippo Monteforte/AFP/East News

****

Z okazji 800. rocznicy “Bożego Narodzenia w Greccio”, przeżytego przez św. Franciszka z Asyżu, nawiedzając kościół franciszkanów i modląc się przed ustawionym tam żłóbkiem od 8 grudnia do 2 lutego 2024 r. można uzyskać odpust zupełny – poinformowała Frances Duncan OSF przewodnicząca Konferencji Rodziny Franciszkańskiej.

W 1223 r. we włoskim Greccio, św. Franciszek z Asyżu po raz pierwszy “odtworzył” grotę Narodzenia Jezusa w Betlejem przygotowując pierwszą żywą szopkę. Po Soborze Trydenckim, który obradował w latach 1545-1563, pojawiły się ruchome szopki, które ustawiano tylko w okresie Bożego Narodzenia.

Ważna okazja. 800. rocznica “Bożego Narodzenia w Greccio”

W związku z osiemsetleciem urządzenia franciszkańskiego żłóbka w Greccio, Penitencjaria Apostolska w imieniu papieża Franciszka wydała zgodę na możliwość uzyskania odpustu w kościołach powierzonych pieczy duszpasterskiej franciszkanów.

Celem odpustu jest “promowanie duchowej odnowy wiernych i wzrostu życia łaski” – napisała Konferencja w liście do współbraci.

Wierni mogą go uzyskać pod zwykłymi warunkami począwszy od przypadającej 8 grudnia 2023 r. uroczystości Niepokalanego Poczęcia NMP do obchodzonego 2 lutego 2024 r. święta Ofiarowania Pańskie.
Warunkiem jest nawiedzenie jednego z kościołów powierzonych pieczy duszpasterskiej franciszkanów i modlitwa przed ustawionym w nim żłóbkiem.

Odpust nawet dla tych, którzy nie mogą odwiedzić franciszkańskiej świątyni

– Ci, którzy nie są w stanie fizycznie nawiedzić kościoła franciszkańskiego, mogą uzyskać odpust, ofiarowując swoje cierpienie i składając duchową ofiarę – przekazała Frances Duncan OSF, przewodnicząca Konferencji Rodziny Franciszkańskiej.

Do pielęgnowania tradycji przygotowywania żłóbka w okresie poprzedzającym Boże Narodzenie zachęcił papież Franciszek w podpisanym 1 grudnia 2019 r. w Greccio liście apostolskim “Admirabile signum”.

vaticannews/Deon.pl

______________________________________________________________________________________________________________

Jak się „narodziło” święto Bożego Narodzenia?

Relikwie Żłóbka w Santa Maria Maggiore (fot. s. Amata J. Nowaszewska_FNS)

****

Czy Boże Narodzenie było zawsze ważne i jak je przedstawiano w pismach i sztuce w początkach chrześcijaństwa opowiada ks. Waldemar Turek, filolog i patrolog, kierownik Sekcji Łacińskiej Sekretariatu Stanu Stolicy Apostolskiej.

Boże Narodzenie w Betlejem obchodzono uroczyście prawdopodobnie trzy lata po Soborze Nicejskim (325 rok). A przedtem?

Święto na marginesie

Uczniowie Chrystusa celebrowali w tamtym okresie, poza niedzielą, przede wszystkim Wielkanoc i święta bezpośrednio z nią związane. Wynikało to z tradycji apostolskich, a te koncentrowały się na zasadniczym dla chrześcijaństwa wydarzeniu zmartwychwstania Jezusa i zesłania Ducha Świętego. Apostołowie i ich następcy głosili z mocą prawdę, że Chrystus zwyciężył śmierć, że trzeba przyjąć chrzest i żyć zgodnie z Jego nauką, aby móc kiedyś zmartwychwstać i z Nim na wieki królować.

Temat narodzin Zbawiciela pozostawał raczej na marginesie apostolskiego nauczania. Na próżno szukalibyśmy także w dziełach pisarzy tamtego okresu (poza sporadycznymi wzmiankami) tekstów odnoszących się do tego zagadnienia. Jest to o tyle zaskakujące, że u autorów języka greckiego, takich jak św. Ireneusz i Orygenes, jak też u pisarzy języka łacińskiego, jak Tertulian i św. Cyprian, znajdujemy informacje o innych świętach, które już wówczas były uroczyście obchodzone – w takim stopniu, na jaki pozwalała sytuacja społeczna i polityczna. Czasy srogich prześladowań przeplatały się, jak wiadomo, z okresami względnego pokoju, a wiele zależało też od władz poszczególnych prowincji cesarstwa, w których chrześcijaństwo szybko się rozwijało. Pewien wyjątek wśród pisarzy stanowili Klemens Aleksandryjski († ok. 250 r.) i Hipolit Rzymski († III w.), którzy podjęli próby ustalenia daty narodzin Chrystusa, choć doszli do znacznie różniących się od siebie wniosków.

Mędrcy bez Józefa

Poza literaturą trzeba wziąć pod uwagę ikonografię i – wprawdzie nieliczne, ale znamienne, a nawet zaskakujące w swej wyrazistości – sceny bożonarodzeniowe. Wydaje się, że najstarsze, przynajmniej na Zachodzie, z malowideł ukazujących Matkę Bożą z Dzieciątkiem możemy podziwiać w rzymskich katakumbach Pryscylli. Pochodzi ono z przełomu II i III w. Najświętsza Dziewica, w postawie siedzącej, wskazuje na Dziecko, które trzyma na kolanach. Obok dostrzegamy proroka, z lewą ręką uniesioną w kierunku gwiazdy ogłaszającej narodziny Mesjasza. Prorok trzyma w prawej ręce zwój z tekstem; chodzi najprawdopodobniej o proroctwo Balaama, opisane w Księdze Liczb 24,17: „Wschodzi gwiazda z Jakuba, a z Izraela podnosi się berło”. Na próżno szukać tu św. Józefa – w ikonografii pojawi się dopiero dwieście lat później, w połowie V w.

W tych samych katakumbach, w tzw. kaplicy greckiej, dostrzegamy inną scenę związaną z Bożym Narodzeniem, powstałą, jak się wydaje, w podobnym okresie. To Pokłon trzech króli, idących żwawym krokiem, ubranych w bogate stroje wschodnie, o żywych, zróżnicowanych kolorach. Madonna, ukazana także tu w pozycji siedzącej, oczekuje na ich pokłon.

Katakumby Pryscylli zwykle nie są uwzględniane w programach pielgrzymek do Rzymu. Warto jednak wziąć je pod uwagę, choćby ze względu na wspomniane malowidła.

Pod dachem stajenki

Dwa wydarzenia z początku IV w. wpłynęły w sposób zasadniczy na życie i kult sprawowany przez chrześcijan, a w konsekwencji na uroczystsze obchodzenie świąt Bożego Narodzenia. Pierwszym był edykt mediolański, wydany w 313 r. przez Konstantyna Wielkiego, dający chrześcijanom w Cesarstwie Rzymskim wolność wyznawania ich religii. Drugim był odbyty w 325 r. Sobór Nicejski, którego decyzje przyczyniły się także do wprowadzenia znaczących zmian w liturgii. Zgromadzeni na nim biskupi wprowadzili jednolitą dla całego Cesarstwa Rzymskiego datę obchodów wielkanocnych: w pierwszą niedzielę po wiosennej pełni księżyca; sama zaś Wielkanoc została ogłoszona przez cesarza Konstantyna świętem państwowym. To z kolei miało decydujące znaczenie przy ustalaniu terminów innych świąt, w tym Bożego Narodzenia.

W nowych warunkach społecznych i religijnych powstawały wspaniałe świątynie. Zaczęto się głębiej interesować całym życiem i misją Jezusa Chrystusa, badać różne aspekty Jego ziemskiej wędrówki, poczynając od narodzin. Najprawdopodobniej już trzy lata po zakończeniu obrad soborowych obchodzono uroczyście Boże Narodzenie, w Betlejem, w związku z inauguracją bazyliki, która została zbudowana nad grotą narodzenia Jezusa. Uwzględniono wtedy w liturgii także chrzest Jezusa i cud w Kanie Galilejskiej, a uroczystość była sprawowana 6 stycznia. Rzym poszedł własną drogą i 25 grudnia 336 r. obchodził święto, które koncentrowało się na Bożym Narodzeniu. Z biegiem czasu tradycja rzymska przyjęła się na całym Zachodzie i niemal całym Wschodzie (wyjątek stanowi Kościół w Armenii, który kontynuuje do dziś tradycję betlejemską).

Z tamtego okresu pochodzi najstarsza z zachowanych scen, przedstawiających Dziecię Jezus złożone w żłobie, w stajence. Może to nas zaskoczyć, bo zwykle scenerię ze żłóbkiem i stajenką kojarzymy ze św. Franciszkiem z Asyżu. Scena została wyrzeźbiona na marmurowym sarkofagu rzymskiej arystokratki Adelfii, znajdującym się obecnie w regionalnym muzeum archeologicznym Paolo Orsi w Syrakuzach na Sycylii. Urzeka ona nie tylko wyjątkowym pięknem, ale także stanem zachowania. Dzieciątko Jezus jest owinięte i złożone w żłobie w formie koszyka wiklinowego. Maryja siedzi na kamieniu, zapatrzona w Dziecię. Wół i osioł swoim oddechem ogrzewają ciało Nowonarodzonego. Anioł ogłasza pasterzowi radosną nowinę. A nad wszystkimi widać wyraźnie dach stajenki…

Jeden wielki żłóbek

To właśnie w czasach starożytnego chrześcijaństwa zaczęły się pewne zwyczaje związane z obchodami Bożego Narodzenia, które, pogłębiane i wzbogacane w ciągu wieków, tak mocno wrosły w naszą kulturę, że trudno byłoby sobie bez nich wyobrazić dzisiaj świętowanie narodzin Chrystusa. Jednym z nich jest niewątpliwie żłóbek i stajenka. Rzecz interesująca: w języku łacińskim używano niekiedy tego samego terminu na wyrażenie jednego i drugiego, czyli rzeczownika praesepe, oznaczającego żłób, koryto, stajnię, zagrodę dla owiec.

Niewątpliwie do szerszego użycia tego terminu w kontekście Bożego Narodzenia przyczyniła się budowa rzymskiej Bazyliki Matki Bożej Większej (Santa Maria Maggiore), co stało się po tym, jak biskupi zgromadzeni na soborze w Efezie w 431 r., przyznali Matce Bożej tytuł Theotòkos, czyli Bożej Rodzicielki. Nieco później, bo w VII w., przywieziono z Betlejem właśnie do tej bazyliki relikwie żłóbka, do którego, wedle tradycji, Matka Boża złożyła Dzieciątko Jezus. Relikwie te były też nazywane praesepe lub cunabulum Domini, czyli żłóbek albo kolebka Pana. Nic dziwnego, że kościół otrzymał z biegiem czasu nazwę Sancta Maria ad Praesepe, czyli Matki Bożej od Żłóbka, a sam żłóbek otaczano bardzo żywym kultem ze strony rzymian i przybywających do Wiecznego Miasta pielgrzymów.

Santa Maria Maggiore stała się bazyliką najbardziej związaną spośród innych świątyń rzymskim z tajemnicą narodzin Jezusa, i to w niej przez długi okres biskupi rzymscy sprawowali uroczystą Mszę Świętą na upamiętnienie narodzin Zbawiciela. Warto ją odwiedzać zawsze, ale zwłaszcza w czasie Bożego Narodzenia. Zresztą, mając na uwadze całą formę architektoniczną kościoła, odnosi się wrażenie jakby, przedstawiała ona jeden wielki żłóbek, w którym swego czasu złożono największy Skarb ludzkości – Jezusa, prawdziwego Boga i prawdziwego Człowieka.

Obraz ciągle żywy

Katakumby Pryscylli w Rzymie, sarkofag Adelfii na Sycylii, relikwie żłóbka w bazylice Matki Bożej Większej… Trzy świadectwa, które nabierają szczególnego znaczenia w okresie świąt Bożego Narodzenia. Przypominają nam bowiem, że jesteśmy świadkami i uczestnikami długiej i bogatej tradycji, tak bardzo zakorzenionej w naszej chrześcijańskiej duchowości i kulturze. Obraz Dzieciątka złożonego w żłobie i w stajence, w otoczeniu Najświętszej Matki, a później także św. Józefa, pasterzy i aniołów, wołu i osła – stał się z biegiem czasu jednym z bardzo częstych tematów, przedstawianych przez najbardziej utalentowanych artystów.

Warto o tym pamiętać, gdy będziemy w czasie świąt podchodzić do naszych parafialnych szopek, mniej lub bardziej udanych, przyglądać się figurkom Dzieciątka Jezus, Maryi i innych świadków tamtego wydarzenia.

Podziwiając prostotę i głębię zarazem, łatwiej nam będzie adorować Pana i w Jego świetle prostować kręte niekiedy ścieżki naszego życia. Nie chodzi przecież jedynie o wspominanie sielskich lat dzieciństwa i niepowtarzalnego dla tego okresu życia klimatu bożonarodzeniowego, aby stwierdzić: jak szybko i bezpowrotnie mija czas. Przed nami Zbawiciel w żłóbku, mamy przed oczami obraz ciągle żywy, ciągle przemawiający, ciągle inspirujący…

ks. Waldemar Turek/Family News Service/dm/Deon.pl

______________________________________________________________________________________________________________

Skąd wziął się zwyczaj obchodzenia

„Oktawy Bożego Narodzenia”

Holyart.pl

*******

W tym czasie Kościół obchodzi szczególny okres nazywany Oktawą. W liturgii obchody Bożego Narodzenia trwają osiem dni. Oktawa (łac. octavus – ósmy) jest to czas w liturgii obejmujący ważną uroczystość i siedem dni po niej następujących. Ma ona swoją wielowiekową tradycję.

Najwcześniej, bo w III w. powstała oktawa Zmartwychwstania Pańskiego, w czasie której odbywały się nabożeństwa i katechezy dla nowo ochrzczonych dorosłych. Po przyjęciu chrztu w Noc Paschalną konieczne było wtajemniczenie (tzw. mistagogia) w pełniejsze rozumienie tajemnicy zbawienia (co działo się właśnie w oktawie). W VII wieku ukształtowała się oktawa Bożego Narodzenia, później Bożego Ciała i uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa.

W obrządku rzymskim odnowionym na polecenie Soboru Watykańskiego II zachowane zostały tylko dwie formalne oktawy: Wielkiej Nocy i Bożego Narodzenia.

Drugi dzień oktawy Bożego Narodzenia, 26 grudnia, poświęcony jest św. Szczepanowi, diakonowi i pierwszemu męczennikowi. Kult liturgiczny św. Szczepana znany jest od IV wieku. W państwie Karolingów, a następnie w innych krajach zachodnich i północnych św. Szczepan stał się patronem koni, dlatego 26 grudnia święcono owies. W niektórych parafiach zwyczaj ten nadal jest pielęgnowany.

Trzeci dzień oktawy, 27 grudnia, poświęcony jest św. Janowi Apostołowi. Jego kult liturgiczny istniał już w IV wieku. W dniu św. Jana święci się wino i podaje się wiernym do picia: Bibe amorem s. Joannis. To bardzo stara tradycja Kościoła, sięgająca czasów średniowiecza. Związana jest z pewną legendą, według której św. Jan miał pobłogosławić kielich zatrutego wina. Wersje tego przekazu są różne. Jedna mówi, że to cesarz Domicjan, który wezwał apostoła do Rzymu, by tam go zgładzić, podał mu kielich zatrutego wina. Św. Jan pobłogosławił go, a kielich się rozpadł. Dziś ta tradycja ma inną wymowę. Głównym przesłaniem Ewangelii według św. Jana jest miłość. Dlatego, gdy podaje się owo wino, mówi się „pij miłość św. Jana”. Bo wino – sięgając do biblijnych korzeni – oznacza szczęście, radość, ale również cierpienie i miłość. Czerwony, a taki był najczęstszy jego kolor, to barwa miłości.

Czwarty dzień oktawy, 28 grudnia, to święto tzw. Młodzianków, wprowadzone do liturgii w V wieku. Młodziankowie to dzieci z Betlejem i okolicy, które niewinnie musiały oddać życie dla Chrystusa. Historia tego wydarzenia stała się treścią obchodu liturgicznego.

Dni następne, czyli 29, 30 i 31 grudnia, zgodnie z prawami oktawy są dalszym ciągiem obchodów Bożego Narodzenia. W tym czasie przypadają dwa wspomnienia dowolne: św. Tomasza Becketa, biskupa i męczennika (29 grudnia) i św. Sylwestra I, papieża (31 grudnia).

Z kolei Święto Świętej Rodziny, które Kościół katolicki co roku obchodzi w pierwszą niedzielę po Bożym Narodzeniu, w tegorocznej oktawie Bożego Narodzenia wypada 31 grudnia. Kult Najświętszej Rodziny szerzył się od XVII wieku jako spontaniczna reakcja na demoralizujące skutki wojny trzydziestoletniej (1618-1648), które w szczególny sposób dotknęły rodziny. Kult Najświętszej Rodziny zwracał wtedy uwagę na wzór życia rodzinnego. Święto to zaczęto obchodzić co roku w różnych krajach, począwszy od XVIII wieku, a zatwierdził je papież Leon XIII. Decyzją Benedykta XV zaczęto je obchodzić w całym Kościele. Na stałe do liturgii wprowadzono je za pontyfikatu Leona XIII, który na prośbę kard. Bausa, arcybiskupa Florencji, 20 listopada 1890 roku wydał dekret aprobujący „kult czci zwrócony ku Rodzinie Świętej”. Teksty liturgiczne na święto Najświętszej Rodziny ułożył Leon XIII. Jego dziełem też są przepiękne hymny kościelne, przeznaczone na ten dzień. Czytania tak są dobrane, by wyakcentować biblijne sceny, w których występuje rodzina. Teksty Pisma Świętego podkreślają równocześnie obowiązki członków rodziny.

Ostatni dzień oktawy Bożego Narodzenia wypada 1 stycznia – uroczystość Maryi Bożej Rodzicielki. Jest to także Światowy Dzień Pokoju, z okazji którego Ojciec Święty ogłasza swe orędzie pokojowe, kierowane do wszystkich ludzi dobrej woli.

Kai/Deon.pl

______________________________________________________________________________________________________________

ADWENTOWA I BOŻONARODZENIOWA POMOC DLA PALLOTYNEK W TANZANII

***

Tegoroczna adwentowa zbiórka pieniędzy będzie przeznaczona na pomoc w realizacji projektu prowadzonego przez siostry pallotynki w Tanzanii. W Afryce, u stóp Kilimandżaro, w miasteczku Tengeru znajduje się ośrodek, Dom Polski, prowadzony przez siostry pallotynki. Został on zbudowany w 1942 przez polskich uchodźców. Siostry organizują tam rekolekcje dla młodzieży i spotkania formacyjne, prowadzą działalność misyjną na rzecz lokalnych społeczności i dokumentują historię polskich wygnańców. Podczas i po II wojnie Polacy stworzyli tam miasteczko z rozwiniętą siecią szpitali i szkół, działała m. in. biblioteka, teatr, harcerstwo, kościół. Obecnie infrastruktura jest w fatalnym stanie. Rozpadające się ściany, dziury w dachu i podłodze, przez które wchodzą insekty i szczury, utrudniają siostrom pracę. Te budynki wymagają przebudowy i rozbudowy, aby to miejsce mogło nadal służyć działalności misyjnej. Tradycyjnie zbieramy pieniądze do naszych “słoiczków” po Mszach św. w kościele św. Piotra. Siostry składają serdeczne Bóg zapłać za każdą kwotę przekazaną na ten cel.

_____________________________________________________________________

Na czym polega wolontariat misyjny?

Dzięki uprzejmości Mid-South Mission of Mercy | Instagram

***

Zamiast na wczasy, wyjeżdżają, by pomagać innym. Biorą dłuższe urlopy, a czasami nawet porzucają wygodne posady. Wolontariusze misyjni. Chcą zmieniać świat, ale przy tym zmieniają siebie. 

Angażujący się w wolontariat misyjny młodzi ludzie opiekują się dziećmi, budują szkoły, pomagają w przychodniach, hospicjach, szpitalach i domach dla „dzieci ulicy”. Ich destynacją są kraje misyjne. Kenia, Tanzania, Uganda, Kolumbia, Urugwaj, Kazachstan i każde inne miejsce na świecie, gdzie potrzebna jest pomoc. Podążają w ślad za misjonarzami, by wspierać ich dzieła społeczne, dzielić się doświadczeniem, a często specjalistyczną wiedzą z konkretnych dziedzin.

Wolontariusze misyjni – wsparcie dla misjonarzy

W wielu krajach określanych jako kraje misyjne misjonarze stworzyli infrastrukturę, której miejscowa ludność potrzebowała. Wykopali studnie, założyli pompy, utworzyli pracowanie stolarskie, warsztaty krawieckie, drukarnie, przedszkola, szkoły czy ośrodki dla osób niepełnosprawnych. Teraz potrzebują wsparcia, by instytucje te zachowały dynamikę działania i rozwijały się.

Tak jest m.in. w Rwandzie, w Kigali. Ośrodek zdrowia, założony przez śp. ks. abp. Henryka Hosera SAC, b. ordynariusza diecezji warszawsko-praskiej, powiększył się w ostatnich latach o oddział położniczy. Codziennie odbywa się tam kilkanaście porodów. Siostry pallotynki – misjonarki, odpowiedzialne za placówkę, przyjmują przede wszystkim ubogie kobiety, które nie mają ubezpieczenia zdrowotnego i nie stać ich na opłacenie szpitala. Dlatego placówka nieustannie potrzebuje wsparcia.

W tym roku [2017 – przyp. red.] wyjeżdża tam wolontariuszka Fundacji Salvatti.pl, Maria Miłek. Niedawno zdobyła dyplom położnej i chce poświęcić rok swojego życia, by pomóc w Afryce. Barbara Dawidowska spędziła w Rwandzie i Demokratycznej Republice Konga 10 miesięcy. Na co dzień pracuje jako katechetka. Na wyjazd wolontariacki zdecydowała się w ramach urlopu zdrowotnego, by zregenerować struny głosowe.

Ponieważ ma uprawnienia masażystki, do Rwandy zabrała ze sobą 5 łóżek do masażu, by prowadzić rehabilitację dzieci i dorosłych. Zapewniła tym samy zupełnie nową jakość w dotychczasowej działalności ośrodków zdrowia, prowadzonych przez misjonarzy. Teraz zastąpią ją kolejne wolontariuszki, Ewa Witt, studentka fizjoterapii i Martyna Sobczyk, masażystka.

Agnieszka Ogorzałek, studentka, w szwalni prowadzonej przez misjonarzy zaproponowała nowy fason toreb na ramię. Lokalne szwaczki szybko się wdrożyły w ten projekt. W kolejnym roku go powtórzyły. Całą kolekcję wolontariuszka przywiozła do Polski, by sprzedać ją i zdobyć fundusze na kolejną edycję.

Czym wolontariat misyjny różni się od misji?

Wyjazdy wolontariackie na ogół trwają od miesiąca do ok. roku. Miesiąc to minimalny czas, żeby wdrożyć się w nową kulturę i posłużyć innym pomocą. Od misjonarzy wolontariuszy odróżnia to, że ich wyjazdy są krótsze i ukierunkowane nie tylko na pomoc ludziom w krajach misyjnych, ale także na wspieranie, już po powrocie, organizacji, dzięki której wyjechali na wolontariat.

Ideą wolontariatu misyjnego jest wspieranie działalności placówek misyjnych, ale także doświadczenie kultury danego kraju, by potem być swoistym „ambasadorem” misji.

Wielu wolontariuszy przywozi ze sobą do Polski nowe projekty, które potem wspólnie realizujemy – mówi ks. Jerzy Limanówka, prezes Pallotyńskiej Fundacji Misyjnej Salvatti.pl. Edyta Dziurman, psycholog, nawiązała współpracę ze szkołą w Masaka w Rwandzie, przywiozła historie dzieci, sierot i półsierot, które obecnie wspieramy, szukając dla nich „patronów” w Polsce. Renata Dulias, wykładowca akademicki z Uniwersytetu Śląskiego, zapoczątkowała program stypendialny dla studentów z ubogich rodzin, a szczególnie zaangażowanych w życie parafii w swoich krajach.

Część osób po powrocie z wolontariatu nadal rozpala od wewnątrz misyjny duch i po raz kolejny decydują się one na wyjazd wolontariacki. Honorata Szczęsna, zawodowo ekspertka w branży dekoracji wnętrz, po rocznym kursie wolontariatu już drugi raz wyjechała na misje. Rok temu była w Rwandzie. Wokół szkoły prowadzonej przez siostry pallotynki stworzyła pokaźny warzywniak. Nauczyła dzieci, że jeśli odpowiednio pielęgnujemy ogród, warzywa rosną nawet w porze suchej.

W tym roku zrezygnowała z pracy zawodowej i wyjechała na 8 miesięcy do Indii. Tam, w wiosce Vutukur na południu kraju, pomaga w sierocińcu prowadzonym przez księży pallotynów. Przyznaje, że życie w dostatku sprawiło, iż poczuła silną chęć dzielenia się z innymi swoimi zasobami materialnymi, doświadczeniem i czasem. Podobnie było z Sylwią i Karolem, małżeństwem prawników. Rok temu wyjechali do Kenii. Teraz myślą o Kamerunie.

Czy wolontariusz misyjny musi być osobą wierzącą?

Praca wolontariuszy misyjnych, choć działają oni pod egidą Kościoła katolickiego, nie polega na ewangelizacji wprost. Wolontariusze misyjni przede wszystkim służą swoim przykładem, zaangażowaniem i chęcią pomocy. Wyróżniają się wrażliwością na potrzeby innych. Pokazują ludziom z krańców ziemi, że świat o nich nie zapomniał. Okazują im swoje zainteresowanie i otwartość. Czasami najważniejsze jest to, że z nimi są.

Dobrze, jeśli wolontariusz misyjny jest osobą wierzącą, o pogłębionym życiu duchowym. Są jednak i tacy, którzy zgłaszają się na wolontariat, bo czują przynaglenie, by pomagać innym, ale dopiero chcą poznać Kościół. Dla nich też jest miejsce w wolontariacie misyjnym. Można ich nazwać, powtarzając za niemieckim teologiem Karlem Rahnerem, anonimowymi chrześcijanami. Wcześniej nie mieli okazji poznać Boga, który by ich zachwycił i przyciągnął, ale czuli w sobie chęć pomocy innym. Intuicja miłości bliźniego, bez względu na wyznanie, kulturę czy kolor skóry, była w nich żywa. I tak trafili do wolontariatu prowadzonego przez instytucję kościelną.

Nie pytamy wolontariuszy o motywacje, bo wszystkie one, włącznie z chęcią zmiany otoczenia, poznania nowej kultury i zwiedzania świata gdzieś spotykają się z chęcią pomocy innym – mówi ks. Limanówka.

Wiele takich osób zostaje nie tylko w wolontariacie, ale także w Kościele, bo w wolontariacie misyjnym dostrzegło realizację najwyższej wartości –miłości bliźniego – i dostrzegło miłosierne obliczeBoga, który jest dla wszystkich.

Monika Florek-Mostowska/Aleteia.pl

______________________________________________________________________________________________________________

Nasza ministrantka, Wiktoria Dulska, wyjeżdża w lutym z grupą młodzieży z Dunoon na wolontariat do Tanzanii  (gwoli wyjaśnienia, to nie jest to samo miejsce, na rzecz którego prowadzimy naszą zbiórkę adwentową).

Młodzież będzie się tam zajmować się dziećmi, których rodziców nie stać na opłacenie edukacji. Wiktoria może zabrać dodatkowy bagaż bez dodatkowych opłat.

W związku z tym przez dwa weekendy – 6 i 7 stycznia oraz 13 i 14 stycznia, będziemy w kościele św. Piotra zbierać:

• kredki 
• ołówki, 
• zeszyty 
• kolorowanki
• kolorowy papier 
• ubrania letnie oraz buciki dla dzieci w wieku 4 do 12 lat

Z tyłu kościoła wystawimy kosz, do którego będzie można włożyć wyżej wymienione przedmioty.

______________________________________________________________________________________________________________

31 grudnia

NIEDZIELA ŚWIĘTEJ RODZINY

Jezus w domu rodziców. Mal. John Everett Millais/pl.wikipedia.org

****

13.30 ADORACJA NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU

W TYM CZASIE RÓWNIEŻ MOŻLIWOŚĆ PRZYSTĄPIENIA DO SAKRAMENTU POJEDNANIA

14.00 – MSZA ŚW. OSTATNIA W STARYM ROKU

W INTENCJI DZIĘKCZYNNEJ I RÓWNIEŻ PRZEBŁAGALNEJ

PO MSZY ŚW. – KORONKA DO BOŻEGO MIŁOSIERDZIA

___________________________________________________________________________________________

Wdzięczni Miłosiernemu Bogu za kolejny rok życia prośmy o błogosławieństwo na następny!

“Boże wszelkiej pociechy, dziękujemy Ci przez Jezusa Chrystusa, Twego Jednorodzonego Syna, żeś zechciał darować nam z Twojej ojcowskiej dobroci ten jeszcze jeden rok dla poprawy naszego życia”.

Ta krótka modlitwa sprawdzi się idealnie dla tych, którzy także duchowo chcą przeżyć zakończenie roku i rozpoczęcie nowego. Litania składa się z części dziękczynnej i błagalnej. Warto odmówić ją 31 grudnia w gronie rodzinnym, parafialnym lub indywidualnie.

---

Litania na ostatni dzień roku

Kyrie elejson, Chryste elejson, Kyrie elejson.
Chryste usłysz nas, Chryste wysłuchaj nas.

Ojcze z nieba Boże – zmiłuj się nad nami.
Synu Odkupicielu świata Boże – zmiłuj się nad nami.
Duchu Święty Boże – zmiłuj się nad nami.
Święta Trójco, Jedyny Boże – zmiłuj się nad nami.
Łaskawy i miłosierny Boże – zmiłuj się nad nami.

Boże, który stworzyłeś nas z niczego na obraz i podobieństwo swoje – dziękujemy Ci za to.
Boże, który dałeś nam duszę nieśmiertelną –
Boże, który wybawiłeś nas od wiekuistego potępienia –
Boże, który pomimo naszych grzechów zawsze wyświadczasz nam Miłosierdzie –
Boże, który dajesz nam deszcze i pogodę słoneczną –
Boże, który nas żywisz i utrzymujesz przy życiu –
Boże, który zsyłasz nam kapłanów i nauczycieli –
Boże, który uwolniłeś nas swoją pomocą od tyłu niebezpieczeństw –
Boże, który zechciałeś nas utrzymywać w pokoju i jedności –

My, grzeszni, prosimy Cię – wysłuchaj nas, Panie.
Abyś zechciał być naszym dobroczyńcą i w przyszłym roku, prosimy Cię –
Abyś zechciał oświecać mądrością i umacniać naszego papieża Franciszka., prosimy Cię –
Abyś zechciał napełnić gorliwością apostolską naszego metropolitę archidiecezji Glasgow Williama, naszego arcybiskupa Stanisława i wszystkich kapłanów, prosimy Cię –
Abyś zechciał kierować wszystkie świeckie rządy dla dobra ich poddanych, prosimy Cię –
Abyś zechciał być pomocny rodzicom, prosimy Cię –
Abyś zechciał użyczyć wszystkim chrześcijanom ducha jedności i braterskiej miłości, prosimy Cię –
Abyś zechciał zawrócić błądzących na drogę prawdy i dobra, prosimy Cię,
Abyś zechciał być Ojcem biednych, opuszczonych, wdów i sierot, prosimy Cię,
Abyś zechciał pocieszyć zasmuconych i przybyć na pomoc uciśnionym, prosimy Cię,
Abyś zechciał pokrzepić chorych, a umierających doprowadzić do życia wiecznego, prosimy Cię,
Abyś zechciał odpłacić łaskami niebieskimi naszym dobroczyńcom ich dary, prosimy Cię,
Abyś zechciał zachować nas od powietrza, głodu, ognia, wojny i wszelkich chorób, prosimy Cię,
Abyś zechciał odwrócić wszelkie nieszczęścia od naszych mieszkań, prosimy Cię,
Abyś zechciał wprowadzić nas po skończonym życiu do szczęśliwej wieczności, prosimy Cię,

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.

Módlmy się: Ojcze miłosierdzia i Boże wszelkiej pociechy, dziękujemy Ci przez Jezusa Chrystusa, Twego Jednorodzonego Syna, żeś zechciał darować nam z Twojej ojcowskiej dobroci ten jeszcze jeden rok dla poprawy naszego życia. Mocno i szczerze postanawiamy, jeśli nas jeszcze przy życiu zechcesz zostawić, służyć Ci w następnym roku z większą wiernością. Racz nam, o Boże, udzielić Twojej łaski dla wykonania tego postanowienia. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

stacja7.pl/adonai.pl

______________________________________________________________________________________________________________

NOWY ROK PAŃSKI 2024

UROCZYSTOŚĆ

ŚWIĘTEJ BOŻEJ RODZICIELKI MARYI

Święto dwóch tajemnic

MSZA ŚWIĘTA W KOŚCIELE ŚW. PIOTRA O GODZ. 14.00

***

***

Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi

Taki jest liturgiczny tytuł ostatniego dnia świątecznej oktawy Narodzenia Pańskiego, przypadającej pierwszego dnia nowego roku kalendarzowego. Wyznajemy w nim wiarę, że Maryja jest „Theotokos” – „Bogurodzicą”.

Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi jest najstarszym świętem maryjnym w Kościele katolickim. Dogmat o Bożym Macierzyństwie Najświętszej Maryi Panny został zatwierdzony w 431 r. w czasie III soboru powszechnego w Efezie. Jest to pierwszy z dogmatów maryjnych.

Dla nas, nazwanie Maryi „Matką Bożą” jest czymś zupełnie oczywistym. Warto jednak pamiętać, że tytuł ten był w historii powodem wielu teologicznych sporów, dotyczących w rzeczywistości prawdy o naturze Syna Bożego.

Czy możemy się jednak dziwić, że prawda o dwojakiej, boskiej i ludzkiej naturze Chrystusa jawiła się jako tajemnica tak trudna do wyobrażenia? Wierzymy, że Maryja urodziła Jezusa w Jego ludzkiej naturze. Ale Ten, którego urodziła jest Synem Przedwiecznego Ojca, Synem Bożym, Osobą Boską.

A zarazem naprawdę jest jej Synem. Dlatego właśnie nazywamy ją Matką Bożą. Przez fakt swego macierzyństwa Maryja „gwarantuje” też prawdziwość człowieczeństwa Jezusa, kwestionowaną nieraz (podobnie jak boskość) w czasie toczonych w starożytności teologicznych dysput. „Wielka Boga-Człowieka Matko!” – wołał, wyznając tę właśnie wiarę, Prymas Stefan Wyszyński w Jasnogórskich Ślubach Narodu.

Obrzezanie Pańskie

Tak właśnie, do czasu ostatniej reformy liturgicznej, brzmiała nazwa świątecznego dnia, kończącego oktawę Narodzenia Pańskiego. Obrzezanie Pańskie. Wydarzenie często wstydliwie przemilczane, jak coś dziwnego, czy wręcz nieprzyzwoitego.

„Kiedy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać Chłopca, nadano Mu imię Jezus, którym nazwał Go anioł jeszcze przed Jego poczęciem” – słyszymy w Ewangelii przeznaczonej na dzisiejsze święto.

Obrzezanie Jezusa jest ważnym znakiem. Ukazuje bowiem realność Jego człowieczeństwa. Potwierdza również żydowskość Jezusa i Jego włączenie w Przymierze z Izraelem.

W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: „Wierzymy i wyznajemy, że Jezus z Nazaretu, urodzony jako Żyd z córki Izraela w Betlejem (…) jest odwiecznym Synem Bożym, który stał się człowiekiem. (…) W tym celu Bóg odwiecznie wybrał na Matkę swego Syna córkę Izraela, młodą Żydówkę z Nazaretu w Galilei”.

Człowieczeństwo Jezusa jest realne i konkretne. Przed pozbawianiem Jezusa więzi z żydowskością i odrywaniem Go od korzeni przestrzegał Jan Paweł II. „Chrystus jawiłby się niczym meteor, który przypadkiem trafił na ziemię, pozbawiony wszelkich więzi z ludzką historią” – mówił. Było by to błędne rozumienie sensu historii zbawienia i podważenie istoty prawdy o wcieleniu. „Jezus jest Żydem i na zawsze nim pozostanie” – głosi Kościół.

Święto dwóch tajemnic

Te dwie tajemnice: boskiego macierzyństwa Maryi i żydowskiego człowieczeństwa Jezusa, splatają się nierozłącznie w tym świątecznym dniu. Bez ich przyjęcia, nie zrozumiemy sensu historii zbawienia.

ks. Grzegorz Michalczyk/Aleteia.pl

***

Za odmówienie hymnu “O Stworzycielu Duchu przyjdź” w Nowy Rok, można uzyskać odpust zupełny.

______________________________________________________________________________________________________________

W Nowy Rok wierni są zobowiązani do uczestniczenia we Mszy świętej

W Kościele katolickim Nowy Rok pański rozpoczynamy uroczystością Świętej Bożej Rodzicielki Maryi. jest świętem nakazanym. W tym roku 2024 przypada ten dzień w poniedziałek. Jest to święto nakazane. W związku z tym, zgodnie z Kodeksem Prawa Kanonicznego, katolicy mają obowiązek uczestniczenia tego dnia we Mszy świętej i powstrzymywania się od prac niekoniecznych.

Obowiązek uczestniczenia we Mszy świętej zostaje wypełniony dzięki udziałowi w niej w jakimkolwiek obrządku katolickim. Według kodeksu można uczestniczyć w niej w dniu święta lub wieczorem dnia poprzedzającego, czyli w wigilię święta.

Katolicy mają obowiązek uczestniczenia we Mszy świętej w święta nakazane, inaczej popełniają grzech ciężki. Do świąt nakazanych należą wszystkie niedziele w ciagu roku oraz takie uroczystości jak:

1 stycznia – Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki
6 stycznia – Uroczystość Objawienia Pańskiego (Trzech Króli)
Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pana Jezusa (Boże Ciało)
15 sierpnia – Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
1 listopada – Uroczystość Wszystkich Świętych
25 grudnia – Uroczystość Narodzenia Pańskiego

_____________________________________________________________________________________

Podczas każdej Mszy świętej jest miejsce na Twoje osobiste intencje. Jak je składać?

***

Jest podczas Mszy świętej kilka takich momentów „szczególnie odpowiednich”, by przywołać i ofiarować Bogu swoje prośby.

Na początku każdej niemal Mszy świętej słyszymy, że jest odprawiana w jakiejś intencji. Najczęściej za zmarłych – o dar życia wiecznego. Czasami za żywych, o Boże błogosławieństwo i potrzebne im łaski. O co tu właściwie chodzi? Jaki jest sens „zamawiania” Mszy św. w jakiejś intencji? I czy to znaczy, że jeśli Msza św. jest za Kowalskiego, to moja modlitwa w jakiejś osobistej sprawie nie będzie już w trakcie tej Mszy św. wysłuchana?

Co to znaczy „zamówić” Mszę świętą?

Znaczy to tyle, że Kościół – czyli wspólnota sprawująca daną Eucharystię pod przewodnictwem kapłana – zgadza się prosić Pana Boga, aby dobrami duchowymi wynikającymi z tej Eucharystii obdarzył konkretną osobę lub grupę osób. Co to za dobra?

Odpowiedź kryje się w odpowiedzi na pytanie: Czym jest Eucharystia? To uobecnienie Ofiary Jezusa, którą złożył Ojcu z samego siebie oddając swoje życie na krzyżu. W tej Jedynej Ofierze Jezus doskonale i w pełni zjednoczył się z Ojcem.

My sprawując Eucharystię włączamy się w tę Ofiarę Jezusa, stajemy się jej uczestnikami, jej częścią – bierzemy w niej udział, a więc jednoczymy się „przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie” z Ojcem. „Intencja” oznacza, że robiąc to prosimy, by Pan Bóg w to zjednoczenie włączył konkretnego człowieka – by to zjednoczenie stało się przede wszystkim jego udziałem. A zjednoczenie z Bogiem, to nic innego jak zbawienie.

Jeśli prosimy na przykład o zdrowie, o pomyślne zdanie egzaminu, o błogosławieństwo i tak dalej, to w tym sensie, że one mają służyć sprawie zbawienia konkretnego człowieka, czyli jego bycia zjednoczonym z Bogiem na zawsze.

Nie da się ofiarować komuś nic cenniejszego

W gruncie rzeczy nie można prosić o nic więcej, o nic lepszego. I nie można nikomu ofiarować nic więcej niż to. Nasze zaangażowanie – nasza uwaga, obecność, poświęcony czas, gorliwa modlitwa czy ofiara materialna związana z „zamówieniem” mszy wyrażają naszą miłość, która w Eucharystii staje się częścią doskonałej i pełnej miłości jednoczącej Chrystusa z Ojcem.

Proste „zamówienie” Mszy św. (zakładające zasadniczo także jak najpełniejsze w niej uczestnictwo), to coś absolutnie najcenniejszego – wręcz bezcennego – co człowiek może dać drugiemu człowiekowi – żywemu lub zmarłemu. Aż dziwne, że „zamawianie” intencji staje się coraz mniej popularne.

A co z „prywatnymi” intencjami?

Czy to oznacza, że moje „prywatne” intencje nie zostaną przez Boga wysłuchane, kiedy modlę się w nich podczas Mszy św.? Najpierw sprostowanie. Nie ma „prywatnych” intencji, bo Msza św. to nie moje sam-na-sam z Bogiem, ale wspólne dzieło całego Kościoła.

I to nie tylko tego zebranego w konkretnym miejscu, ale naprawdę całego. Tę mszę, w której bierzemy udział sprawuje wraz z nami „Kościół rozproszony po całym świecie”. Na znak tego w każdej Mszy św., w modlitwie eucharystycznej przywołuje się imię papieża i miejscowego biskupa, którego jedność z papieżem jest znakiem jedności naszej wspólnoty z całym Kościołem Powszechnym.

To dlatego tuż przed śpiewem „Święty, Święty, Święty” poprzedzającym konsekrację przypominamy sobie, że modlimy się wraz z aniołami i świętymi. Poza tym w Mszy świętej modlimy się za cały świat i za wszystkich ludzi. Jeśli uważnie wsłuchamy się w Modlitwę Eucharystyczną, to usłyszymy w niej skierowane do Boga błagania: „aby ta Ofiara sprowadziła na cały świat pokój i zbawienie”, abyś pamiętał „o całym Twoim ludzie i o wszystkich, którzy szczerym sercem Ciebie szukają”, a także prośbę za wszystkich naszych zmarłych braci i siostry oraz „tych których wiarę jedynie Ty znałeś”. Krótko mówiąc: nie ma takiego człowieka, za którego Kościół nie modliłby się sprawując Eucharystię.

Czas i miejsce na nasze osobiste prośby

Jak wynika z powyższego jest – i to jak najbardziej – we mszy świętej miejsce na moje osobiste intencje. Są one włączone w błaganie całego Kościoła. I bardzo dobrze jest przychodzić na Eucharystię z takimi osobistymi intencjami. Dlaczego? Po pierwsze – jeśli mam takie osobiste intencje, to znaczy, że kocham. A miłość – moja słaba, ułomna, ludzka miłość – jednoczy mnie z nieskończenie kochającym Chrystusem, który ofiaruje się odwiecznie miłującemu Ojcu.

Po drugie – ta osobista intencja „motywuje” mnie do jak najbardziej gorliwego i świadomego uczestnictwa w sprawowanej Mszy św. A przez takie uczestnictwo coraz bardziej jednoczę się z Bogiem, który na serio mnie słucha i „bierze sobie do serca” to i tych, których ja noszę w swoim człowieczym sercu.

Specjalne momenty

Jest podczas Mszy św. kilka takich momentów „szczególnie odpowiednich”, by przywołać i ofiarować Bogu te swoje prośby. Najpierw na samym początku, kiedy kapłan informuje wspólnotę w jakiej intencji sprawujemy Eucharystię.

Pamiętajmy, że nie jest ona „konkurencyjna” względem tej naszej osobistej. Wręcz przeciwnie. Im gorliwiej włączam się w tę „wspólną”, tym bardziej kocham, a więc tym bardziej to co noszę w swoim sercu staje się Jezusowe – tym bardziej On to może oddawać i polecać Ojcu. Kolejny dobry moment to „ofiarowanie”, czyli moment, kiedy na ołtarz przynoszone są chleb i wino, a kapłan przedstawia je po cichu Bogu, prosząc by niebawem stały się „Pokarmem i Napojem Duchowym”.

W tym czasie zazwyczaj zbierana jest tak zwana „taca”. Nie należy lekceważyć tego momentu. Moja materialna ofiara z pieniędzy, które przecież są mi tak bardzo potrzebne do życia bardzo dosłownie wyraża moją ofiarę duchową. Przy tym nie wolno „magicznie” myśleć, że im więcej dam, tym bardziej zostanę wysłuchany. Kłania się ewangeliczna historia o wdowim groszu, którym zachwycił się Jezus (Marek 12,43). Bóg zna moje możliwości i wie, co to dla mnie znaczy dać naprawdę dużo.

Najważniejszy moment i „Boski Zakładnik”

Najważniejszy moment to ten, kiedy przyjmuję Chrystusa w Komunii. On jest ze mną, jest we mnie, jest w moim sercu. Moje serce – wszystkie jego sprawy i troski – stają się Jego. Mogę śmiało powiedzieć Ojcu: Mam Twojego Syna. Chcę Ci go ofiarować, oddać. A wraz z nim samego siebie, a więc też wszystko i wszystkich, którzy są dla mnie ważni. Wszystko albo nic, Panie Boże!

Ten „święty szantaż” zadziała zawsze, jeśli powoduje mną miłość do Boga i człowieka. Bo ta miłość to przecież Duch Święty, który działa w moim sercu i przyczynia się za mną w błaganiach, których sam nie potrafię ubrać w słowa. To moment, kiedy najpełniej – tu na ziemi – uczestniczę w życiu Trójcy Świętej. Jestem z Bogiem, jestem w Bogu. Moje serce zanurzone w Nim. Wszystko, co moje, staje się Jego. Wszystko i wszyscy.

ks. Michał Lubowicki/Aleteia.pl

______________________________________________________________________________________________________________

Post eucharystyczny jest obowiązkowy.

Czy zbyt łatwo o nim nie zapominamy?

***

Kogo obowiązuje post eucharystyczny? Jakie ma znaczenie? I jak liczyć czas postu?

Uczono nas o nim podczas przygotowania do Pierwszej Komunii Świętej, ale praktyka pokazuje, że często ulatuje nam z pamięci albo nie przykładamy do niego większej wagi. Tymczasem to podstawowy sposób przygotowania się do owocnego udziału w Mszy świętej.

Obudzić pragnienie serca

Powstrzymanie się od pokarmów i napojów podtrzymujących i uprzyjemniających nasze życie biologiczne ma uświadomić nam, że oto niebawem będziemy przyjmowali Pokarm i Napój dający nam życie duchowe i wieczne. Tak pisał o tym święty Efrem Syryjczyk:

W Twym Chlebie ginie łakomstwo, Twój kielich unicestwia nieprzyjaciela – śmierć, co nas pożera. Spożywamy Cię, Panie, i pijemy nie tylko, by się nasycić, ale by żyć przez Ciebie.

Fizyczny głód i pragnienie mają za zadanie rozbudzić naszą duchową tęsknotę za Jezusem w Eucharystii. Takie duchowe „przez żołądek do serca” à rebours.

Niezwykły pokarm

Post eucharystyczny znany był w Kościele już w pierwszych wiekach. Co prawda pierwsze pokolenie chrześcijan łączyło nieraz Eucharystię z braterską ucztą zwaną „agapą”, ale dość szybko zdecydowano się rozdzielić te dwa wydarzenia, a przyjmowanie Ciała Pańskiego poprzedzać czasem powstrzymywania się od jakichkolwiek innych pokarmów i napojów.

Wynikało to z dużej wrażliwości na realną obecność Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. Uważano, że nie godzi się, by Chleb Eucharystyczny mieszał się w nas ze zwykłym, wcześniej przyjętym pożywieniem.

Dziś może dziwić, a nawet śmieszyć nas takie „organiczne”, naturalistyczne podejście, ale powinno też sprowokować do pytania: Czy ja rzeczywiście zdaję sobie sprawę, że w Komunii przyjmuję naprawdę Ciało i Krew Boga?

Komunia dla wytrwałych

Pierwsze precyzyjne przepisy dotyczące postu eucharystycznego wprowadził w XVI w. Sobór w Trydencie. Ustalone tam zasady były bardzo surowe. Aby przystąpić do Komunii, należało powstrzymać się od jakiegokolwiek pokarmu oraz napoju od północy aż do momentu jej przyjęcia. Zasada ta obowiązywała wszystkich i bez jakichkolwiek wyjątków.

Stąd Msze święte sprawowano zasadniczo tylko w godzinach porannych. Był to też jeden – choć nie jedyny – z powodów, dla których wierni nie przystępowali do Komunii zbyt często.

Dopiero w 1953 r. papież Pius XII pozwolił na picie w tym czasie samej wody, a niedługo potem skrócił obowiązujący czas postu eucharystycznego do trzech godzin. Następna zmiana przyszła już po II Soborze Watykańskim, gdy papież Paweł VI określił minimalny czas postu do jednej godziny. W 1973 r. w instrukcji Immensae caritatis zezwolił też, by w przypadku osób chorych, starszych oraz opiekujących się nimi było to jedynie piętnaście minut.

Post eucharystyczny dzisiaj

Obowiązujący nas dzisiaj Kodeks prawa kanonicznego z 1983 r. w kanonie 919 nakazuje powstrzymanie się od jakiegokolwiek pokarmu i napoju z wyjątkiem wody i lekarstw „przynajmniej na godzinę przed przyjęciem Komunii Świętej”.

Post eucharystyczny nie obowiązuje osób w podeszłym wieku, chorych oraz opiekujących się nimi. Zwolniony z postu eucharystycznego jest też kapłan sprawujący drugą lub trzecią Mszę św. tego samego dnia, ale nie przed pierwszą Mszą św.

Poza określonymi powyżej wyjątkami post eucharystyczny obowiązuje wszystkich wiernych i zasadniczo nie występuje możliwość dyspensowania (czyli zwalniania) od niego zarówno w przypadku przyjmowania Komunii podczas Mszy świętej, jak i poza nią. Czas postu eucharystycznego liczymy bowiem – o czym warto pamiętać – nie do chwili rozpoczęcia Mszy św., ale właśnie do przyjęcia Komunii św.

ks. Michał Lubowicki/Aleteia.pl

______________________________________________________________________________________________________________

Opuściłem niedzielną Mszę św. Czy muszę od razu iść do spowiedzi?

Czy każda wieczorna Msza św. sobotnia „zalicza” się za Mszę św. niedzielną?

W każdą niedzielę na Mszy świętej słyszymy, że „z całym Kościołem uroczyście obchodzimy pierwszy dzień tygodnia”. W statystycznej polskiej parafii to w 40 procentach prawda. Ponad połowa osób deklarujących się jako uczniowie Chrystusa regularnie unika spotkań ze swoim Mistrzem.

W chrześcijaństwie nie chodzi w pierwszym rzędzie o spełnianie norm moralnych. Bycie chrześcijaninem polega przede wszystkim na życiu życiem danym nam przez Chrystusa. To życie jest darem Boga i do Niego należy „dystrybucja” tego daru oraz ustalanie zasad, na jakich się ona odbywa.

Zasady te Zbawiciel wyłożył swoim uczniom, a oni byli uprzejmi przekazać je następnym pokoleniom i nic nowego się tu nie wymyśli. Są to sakramenty, a zwłaszcza ten, który nazywamy Najświętszym Sakramentem, czyli Eucharystia.

Pomysł dyspensowania się od cotygodniowego powracania do źródła życia jest chybiony i śmiertelnie niebezpieczny. Jasne, że Pana Boga sakramenty nie „ograniczają” i ma możliwość zbawić także tego, kto nigdy do nich nie przystępował, ani o nich nie słyszał. Ale dobrowolna rezygnacja i lekceważenie tak pewnego i darmo ofiarowanego środka do zbawienia zakrawa nie tylko na głupotę i pychę, ale i na grubą niewdzięczność.

Msza św. dla nie-chętnych

Niedzielna Eucharystia nie jest więc dla chrześcijan aktywnością fakultatywną. Obowiązek uczestnictwa we Mszy św. w dni świąteczne nie jest ludzkim wymysłem. Kościół wyprowadza go nie tylko z trzeciego punktu Dekalogu, w którym mowa o święceniu dnia świętego, ale także ze słów samego Jezusa: Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie (J 6,53).

Rezygnując z niedzielnej Eucharystii nie tylko poważnie łamię jedno z trzech pierwszych przykazań Bożych i pierwsze spośród kościelnych, ale na własne życzenie dokonuję duchowego samobójstwa. Dobrowolnie zrywam swoją więź z Chrystusem i odcinam się od źródła życia.

Aby do niego wrócić i móc w pełni uczestniczyć w Eucharystii przyjmując Komunię św., potrzebuję najpierw naprawić tę więź w sakramencie pokuty i pojednania.

A jeśli nie mogę być na Mszy św.?

Nad argumentami z serii „nie chce mi się” i „nudzi mi się” nie ma się co rozczulać. Jeśli chodzi o „nie czuję, żeby to mi coś dawało”, to Pan Jezus nie mówi: będziesz albo nie będziesz czuł, ale: będziesz albo nie będziesz miał życia.

Zdarzają się jednak sytuacje, w których uczestnictwo w niedzielnej mszy świętej jest niemożliwe czy bardzo utrudnione. Jest ich wiele i nie sposób je wszystkie tutaj omówić. Inna jest sytuacja obłożnie chorego, inna opiekujących się nim, inna kogoś, komu dotrzeć do kościoła jest trudno czy niewygodnie, inna również, gdy jest to fizycznie niemożliwe.

Jeśli rzeczywiście nie mogę, bo nie mam jak, to moja nieobecność – choć pozostaje z uszczerbkiem dla życia duchowego – grzechem nie jest. Grzechem nie może być coś, na co nie mam wpływu, bo grzech polega na przeciwnej Bogu decyzji.

W tych wszystkich sytuacjach warto jednak starać się jak najuczciwiej odpowiedzieć sobie na pytanie, czy rzeczywiście i naprawdę w żaden sposób nie mogę dotrzeć na Mszę św., czy też w którymś momencie rezygnuję z poniesienia związanego z tym trudu (dystansu, niedogodności, organizacji czasu) bo stwierdzam, że „nie warto”. Może trzeba zapytać samego siebie: Czego nie jest warte życie, które daje mi Jezus.

Msza św. w sobotę wieczorem

Kościół wychodzi naprzeciw potrzebom swoich dzieci, którym uczestnictwo w mszy w dzień świąteczny sprawia jakikolwiek kłopot. Robi to na tyle, na ile może, bo sakramenty nie stanowią jego własności, a jedynie powierzony mu przez Chrystusa depozyt.

Kodeks prawa kanonicznego, który reguluje zasady życia katolików również w kwestiach związanych z korzystaniem z sakramentów, stwierdza: „Nakazowi uczestniczenia we Mszy świętej czyni zadość ten, kto bierze w niej udział, gdziekolwiek jest odprawiana w obrządku katolickim, bądź w sam dzień świąteczny, bądź też wieczorem dnia poprzedzającego” (KPK kan. 1248 §1).

Zatem jeśli wiem, że nie dam rady dotrzeć do kościoła w niedzielę, mogę spokojnie zrobić to w sobotę wieczorem. Z powyższego zapisu wynika też, że nie musi to być Msza św. sprawowana z formularza niedzielnego, czyli z hymnem „Chwała na wysokości”, dwoma czytaniami przed Ewangelią i wyznaniem wiary. Nawet jeśli będzie to zwykła „sobotnia” Msza św. lub na przykład Msza św. „ślubna” (ale sprawowana wieczorem!), uczestnicząc w niej, spełniam ów życiodajny – w gruncie rzeczy naprawdę niezbyt forsowny – obowiązek.

ks. Michał Lubowicki/Aleteia.pl

______________________________________________________________________________________________________________

Nie marnuj czasu, mniej scrolluj, dawaj obecność bliskim.

Zobacz 10 postanowień noworocznych dla katolika!

Tatyana Aksenova | Shutterstock

***

Oto postanowienia dla ludzi wierzących, czyli takich, którzy mają wiarę, że ich działanie coś zmieni, a świat stanie się może odrobinę lepszy. Sprawdź czy znajdziesz tu coś dla siebie!

Epifania i Niedziela Chrztu Pańskiego to ostatnie akordy bożonarodzeniowego świętowania. Już za chwilę oswoimy się z pisaniem nowej daty, nowy rok zacznie się starzeć, a zielone ornaty kapłanów obwieszczą nadejście okresu zwykłego.

Psychologowie twierdzą, że styczeń nie jest najlepszym miesiącem na podejmowanie nowych wyzwań. Coś jest na rzeczy, skoro już pod koniec miesiąca karty na siłownie masowo lądują w koszach na śmieci, a podręczniki i pomoce do nauki języków zaczynają pokrywać się coraz grubszą warstwą kurzu. W czasie kiedy natura śpi, a większą część dnia spowija ciemność, nasze organizmy skłaniają się raczej do zimowego snu, a nie ku nowym challenge’om.

A może dzieje się tak, bo brak nam silnej woli, motywacji i wiary, że nowe przedsięwzięcia mogą coś zmienić w naszym życiu? Dlatego proponujemy postanowienia dla ludzi wierzących, czyli takich, którzy mają wiarę, że ich działanie coś zmieni, a świat stanie się może odrobinę lepszy.

Te zobowiązania nie muszą być podjęte od razu. Wystarczy, by dobre zmiany wydarzyły się w tym roku – może w czasie wielkiego postu, w wakacje, w nowym roku szkolnym lub rzutem na taśmę – podczas adwentu? Jeśli uda się dokonać zmiany w choć w jednej sferze życia, to już będzie bardzo dobrze!

Nie zaplanowałeś jeszcze noworocznych postanowień? Rzuć okiem na tę listę! Może to coś zmieni?

1. Naucz się planować czas

Serio? 24 godziny na dobę z rozpiską albo aplikacją do planowania zajęć? Czy ja jestem jakimś robotem? Nie chcę, by rządził mną terminarz! Bez obaw: nie o to tutaj chodzi. Czas jest dziś niezwykle deficytowym towarem. Pamiętajmy jednak, że jest też darem od Boga. Doskonale zdaje sobie z tego sprawę większość zgromadzeń zakonnych. Tam każdy dzień jest zaplanowany. W Zapiskach więziennych bł. Stefana Wyszyńskiego można znaleźć szczegółowy plan dnia rozpisany przez kardynała. Rutyna była dla niego jednym ze sposobów, by przetrwać ciężki czas internowania.

Tobie też będzie łatwiej, kiedy kosztem spontaniczności (która w tym przypadku nie jest zaletą) zachowasz zdrowe proporcje pomiędzy pracą, nauką, modlitwą, odpoczynkiem i czasem dla bliskich. Plan możesz rozpisać na kartce, w terminarzu lub ułożyć w specjalnych aplikacjach. Warto zdać sobie sprawę, że czas jest wartością, która znika bezpowrotnie, lecz przy odrobinie wysiłku i dyscypliny możesz nią właściwie dysponować.

2. Znajdź czas dla bliskich

Brzmi ogólnie i banalnie? Uwierz, że w tym przypadku chodzi o konkret! A dokładnie: o wyznaczenie czasu na pogłębianie relacji z dziećmi, żoną, rodzicami czy parafianami. Jeśli wydaje ci się to nieco… sztuczne, wykonaj pewien eksperyment – spróbuj każdego dnia, przez powiedzmy miesiąc, spędzić z bliskim (np. z dziećmi) 15 minut dziennie. Wydaje się proste, ale… Zresztą zacznij i sam przekonaj się, czy coś się zmieniło. Potem możesz stopniowo starać się wydłużać ten czas. W jaki sposób? Patrz punkt 1.

3. Mniej scrolluj, więcej czytaj

Przyznaj się – tylko szczerze – ile czasu przeznaczasz na scrollowanie, podczas którego czytasz tylko nagłówki? Przypuszczam, że stanowczo za dużo… A ile książek zdołałeś przeczytać w zeszłym roku? Według badań Biblioteki Narodowej, od kwietnia 2021 do marca 2022, co najmniej jedną książkę przeczytało 38% Polaków. Przeczytaj chociaż jedną książkę miesięcznie, a zobaczysz, że zmiana będzie kolosalna. Możesz zdecydować się na literaturę popularną, ale możesz też sięgnąć po trochę głębsze i bardziej wartościowe treści.

4. Zaangażuj się

Ta sugestia dotyczy przede wszystkim panów. Jeśli chodzi o aktywność w Kościele, to prochu nie odkryjemy, ale wiadomo, że płeć piękna bije mężczyzn na głowę. Dlatego coraz częściej z przekąsem mówi się o Kościele Żeńskokatolickim. Podobno większość mężczyzn nie lubi chodzić do kościoła, bo się tam nudzi. Znana prawda głosi, że facet musi mieć konkretne zadanie do wykonania. Czyli, jeśli Msza św. cię nuży, zostań ministrantem, a wtedy na każdej Eucharystii będziesz miał jakieś zadania do wykonania. Nie zasłaniaj się wiekiem – są tacy, którzy „reaktywowali się” do służby liturgicznej po 30-letniej przerwie.

A może lepszym pomysłem będzie zaangażowanie się w działanie jakiejś typowo męskiej wspólnoty? Przeważa tam zwykle formacyjny konkret. Nie bój się dołączyć do grona aktywnych: satysfakcja gwarantowana!

5. Weź udział w nabożeństwach wynagradzających

Jeśli aktywność w parafii to za mało, zawsze możesz przyłożyć rękę do… ratowania świata. Brzmi górnolotnie i mało wiarygodnie, ale… Kiedy 10 grudnia 1925 r. Matka Boża z Dzieciątkiem ukazała się Siostrze Łucji – jednej z fatimskich wizjonerek, poprosiła właśnie o wynagradzanie jej Niepokalanemu Sercu.

Maryja wskazała też, jak należy odprawiać nabożeństwo; przez pięć kolejnych pierwszych sobót miesiąca należy przystąpić do spowiedzi, przyjąć komunię, odmówić część różańca, oraz przez 15 minut towarzyszyć Jej na rozważaniu tajemnic różańcowych. Pamiętajmy, że nie jest to czas, w którym wypraszamy łaski lub dziękujemy za wstawiennictwo Maryi. Modlimy się w intencji wynagradzającej Najświętszej Maryi Pannie za bluźnierstwa, zniewagi i inne grzechy raniące Jej Niepokalane Serce. Co ważne, nabożeństwa pierwszych sobót miesiąca nie tylko ratują dusze grzeszników przed potępieniem, ale wypraszają pokój na świecie, czyli mówiąc wprost – ratują świat! A jak ważny jest teraz udział w nabożeństwach, które niosą pokój w Polsce A.D. 2023 graniczącej z Ukrainą, chyba nie trzeba pisać.

6. Przeczytaj Pismo Święte w rok

Biblię czytamy najczęściej fragmentami. A gdyby tak w tym roku przeczytać ją w całości? Od deski do deski lub raczej od Księgi Rodzaju do Apokalipsy. To naprawdę możliwe! W dodatku zajmuje to jedynie ok. 20-30 minut dziennie. Przy okazji warto posłuchać też konferencji biblijnych – stacjonarnych lub online. Wtedy poznawanie Słowa Bożego może stać się prawdziwą przygodą. Warto też zajrzeć do lektur uzupełniających (i obowiązkowych!). Dobrymi propozycjami na początek są Krąg Biblijny Romana Brandstaettera i powieść Przymierze Zofii Kossak- Szczuckiej.

7. Zawierz się odpowiednim osobom

Dlaczego warto zawierzyć się Matce Bożej lub św. Józefowi? Odpowiedź jest prosta i logiczna: skoro sam Bóg Ojciec powierzył im w opiekę swojego Syna, to dlaczego my sami mielibyśmy tego nie zrobić? Zanim jednak zdecydujesz się podpisać Akt zawierzenia Niepokalanemu Sercu Maryi lub Akt konsekracji św. Józefowi, przygotuj się do tego przez odpowiednią formację. Bardzo popularną formułą „zawierzeniową” są 33-dniowe rekolekcje.

Tym, którzy chcą przejść taką formację i powierzyć się ziemskiemu opiekunowi Pana Jezusa, polecamy książkę Konsekracja św. Józefowi, której autorem jest ks. Donald H. Calloway.

8. Uporządkuj finanse

Czasy nie są łatwe, ale mówi się, że aktualny kryzys jest dla nas szansą. Może właśnie w tym roku zmobilizujesz się do wdrożenia nawyku planowania rodzinnego budżetu? Może postarasz się wyjść z długów lub zbudować poduszkę finansową? Trudne czasy mogą być impulsem, by podjąć dobre decyzje (nie zawsze łatwe) i powierzyć tę sferę życia Bogu. Polecam sięgnąć po książkę Uzdrowienie finansów. Jak z Bożą pomocą wyjść z długów małżeństwa Małgorzaty i Wojciecha Nowickiego, którzy dzielą się w niej swoją wiedzą i doświadczeniem Bożej ekonomii.

9. Czyń dobro, ale rób to mądrze

Przeznaczanie części zarobków na pomoc innym to piękny zwyczaj. W jaki sposób to zrobisz – ta decyzja należy do ciebie. Potrzeb jest mnóstwo, ale dobro należy czynić „z głową”. Dlatego najpierw starannie przemyśl i przemódl swój pomysł na dobroczynność.

Jak już podejmiesz decyzję, możesz ułatwić sobie sprawę ustawiając stałe zlecenie przelewu na wybrany cel; na koncie bankowym lub na stronie organizacji charytatywnych.

A może będziesz zamawiać intencje mszalne? Poproś księdza o odprawienie mszy św. za solenizantów, jubilatów czy przy okazji innych, ważnych wydarzeń. Nie zapominaj też o zmarłych! Duszom przebywającym w czyśćcu nic tak nie pomaga, jak właśnie sprawowana w ich intencji Eucharystia.

10. Zadbaj o siebie

Jeśli tego nie zrobisz, prawdopodobnie nie zdołasz nic zmienić. Nie będziesz też w stanie pomagać innym. Mało tego, sam będziesz potrzebował pomocy od nich. Słyszałeś, że słynna sentencja św. Tomasza z Akwinu – „łaska buduje na naturze” – brzmi dalej: „na naturze najedzonej i wyspanej”?! Nie wystarczy życzyć sobie „zdrówka, zdróweczka” – do sprawy należy podejść mniej życzeniowo, a bardziej konkretnie. Kompleksowe badania lekarskie wraz ze skanem całego organizmu to jeden z pomysłów do zrealizowania w najbliższym kwartale.

Dbanie o siebie polega też na odpoczynku. Może weźmiesz w tym roku dłuższy urlop? Może wrócisz do zawieszonej na kołku pasji? Rozumiem natłok obowiązków, ale pamiętaj, że masz prawo do przyjemności!

Co powiesz na „duchowe SPA”? Oferta rekolekcji i rozmaitych kursów czy warsztatów jest naprawdę imponująca. A może warto zainwestować wreszcie w terapię lub program 12 kroków? Owoce mogą być naprawdę zbawienne :-).

Łukasz Witkiewicz /Aleteia.pl

______________________________________________________________________________________________________________

Wolność religijna naruszana w 61 krajach świata

Papież Franciszek podczas modlitwy Anioł Pański w Watykanie nawiązując do przypadającego dziś święta św. Szczepana Pierwszego Męczennika, zapewnił o swej bliskości z dyskryminowanymi chrześcijanami i zachęcił ich do trwania w miłości do wszystkich oraz do pokojowej walki o sprawiedliwość i wolność religijną. Jak wynika z raportu “Wolność religijna na świecie 2023” (Religious Freedom Worldwide 2023) Papieskiego Stowarzyszenia Pomoc Kościołowi w Potrzebie (PKWP) w ciągu ostatnich dwóch lat wolność religijna została naruszona w 61 krajach na całym świecie. Prawie 4,9 miliarda ludzi, a zatem ponad 62 procent światowej populacji, żyje w krajach, w których dochodzi do poważnych lub bardzo poważnych naruszeń wolności religijnej”.

fot. Adobe Stock/Tygodnik Niedziela

***

W raporcie zaznaczono, że nie oznacza to, że wszyscy członkowie grupy religijnej są prześladowani w tych krajach. Jednak w wielu z tych krajów najbardziej dotknięte są mniejszości religijne. Autorytarne rządy, ale także ekstremizm islamski i nacjonalizm etniczno-religijny, są przede wszystkim odpowiedzialne za ograniczenia wolności religijnej.

Raport, który jest publikowany co dwa lata od 1996 roku, zawiera analizy regionalne, informacje ogólne i studia przypadków oraz obejmuje obserwacje w 196 krajach. W “czerwonej kategorii” PKWP donosi o prześladowaniach ze względu na wiarę w 28 krajach. Należą do nich Afganistan, Iran czy Korea Północna, ale także kraje afrykańskie, takie jak Burkina Faso, Mali, Sudan czy Libia. Po raz pierwszy w “czerwonej kategorii” pojawia się również Nikaragua. Szczególnie Kościół katolicki cierpi tam z powodu represji ze strony rządu prezydenta Ortegi.

W 33 innych krajach PKWP zaobserwowała dyskryminację ze względu na przynależność religijną w “kategorii pomarańczowej”. Tylko w dziewięciu krajach sytuacja w zakresie dyskryminacji, przestępstw z nienawiści i przemocy na tle religijnym uległa nieznacznej poprawie od 2021 r., w tym w Egipcie, Etiopii i Jordanii.

Od 2021 roku w 40 krajach na całym świecie ludzie są prześladowani lub zabijani za swoją wiarę. W samym Burkina Faso PKWP donosi o 3 600 ofiarach śmiertelnych w 2022 roku – prawie 10 dziennie. Według raportu, miejsca kultu i instytucje religijne zostały zaatakowane lub zdewastowane w 34 krajach od 2021 roku.

Kai/Tygodnik Niedziela

______________________________________________________________________________________________________________

“Maryja jest pierwszą Misjonarką, bo Ona zaniosła Jezusa do Elżbiety”

fot. ks. Rafał Kowalski/Gość Niedzielny

***

Maryja, jest pierwszą Misjonarką – przypomniał kard. Fernando Filoni. Prefekt watykańskiej Kongregacji Ewangelizacji Narodów przybył na Jasną Górę z pierwszą swoją pielgrzymką. Jej intencją było powierzenie Matce Bożej spraw misyjnych Kościoła i rozwoju wiary w świecie.

Kard. Filoni podkreślił, że bardzo pragnął nawiedzić częstochowskie Sanktuarium, bo jest przekonany o obecności Maryi w tym miejscu i zawierzyć Jej to wszystko, co wiąże się ze sprawami misyjnymi Kościoła, za które jest odpowiedzialny.

Jak Maryja może towarzyszyć misjonarzom? 

– Mój pobyt tutaj ma pewną wizję. Będąc odpowiedzialnym za misje na całym świecie stawiam sobie pytanie: jak Maryja może towarzyszyć misjonarzom i opiekować się misjami, w jaki sposób może pomagać misjom na całym świecie? Maryja jest pierwszą Misjonarką, bo Ona zaniosła Jezusa do Elżbiety, tak jak kiedyś do niej, tak niesie Go wszystkim innym – powiedział kardynał. Gość z Watykanu podkreślił, że ewangelizacja świata, tak bardzo upragniona i głoszona przez papieża Franciszka, nie może się odbywać bez Maryi. Zachęcał byśmy nieustannie powracali do Niej, bo Ona jest naszą Matką.

Przed synodem biskupów o młodzieży zauważył, że tak jak Maryja towarzyszyła Jezusowi w Jego rozwoju i rozeznaniu drogi, tak z pewnością może pomóc młodym w odnalezieniu ich powołania.Dostojny gość przewodniczył Mszy św. w Kaplicy Matki Bożej. – Przeżycie było bardzo głębokie, bardzo wielkie, bo wiemy, że Maryja zawsze prowadzi do Jezusa Chrystusa, jest jak gdyby bramą do Jezusa dla wszystkich – powiedział kard. Przypomniał, że “na krzyżu Pan Jezus powierzył Matkę Bożą Janowi i Jan wziął Ją do swojego domu, stąd Maryja jest Tą, która nam towarzyszy nieustannie. Jan reprezentuje ludzkość, dlatego my nieustannie powracamy do Niej, bo wiemy, że Ona jest naszą Matką i nam towarzyszy”.

– Jasna Góra jest najważniejszym punktem mojego pobytu. Potem jeszcze będą inne miejsca, które chcę zwiedzić m.in. Kraków – powiedział kard. Fernando Filoni. Kongregacja Ewangelizacji Narodów stanowi narzędzie papieża i Stolicy Apostolskiej w koordynowaniu działalności na terenach misyjnych oraz współpracy na rzecz misji.

Wspiera formację duchowieństwa i hierarchii kościelnej oraz zakładanie nowych instytutów misyjnych na terenach misyjnych, a także wspiera misje materialnie. Kongregacji podlega również Międzynarodowa Agencja Informacyjna “Fides”, która co roku publikuje statystykę Kościoła katolickiego oraz listę osób pracujących w duszpasterstwie, którzy zostali zamordowani w czasie ostatniego roku.

Kai/Deon.pl

______________________________________________________________________________________________________________

Edward Pentin:

Walsingham – czy stamtąd wyjdzie katolickie odrodzenie Anglii?

fot. Flickr

***

Walsingham, sanktuarium Matki Bożej zwane angielskim Nazaretem, może stać się zaczątkiem katolickiego odrodzenia Anglii – uważa Edward Pentin. Na łamach National Catholic Register znany watykanista opisał obecną sytuację Walsingham, sanktuarium poświęconego Matce Bożej, położonego na wsi w północnym Norfolku. Jak pisze, na przestrzeni długiej historii Anglii Walsingham uchodziło za centrum wiary katolickiej.

„Tak samo jest i dzisiaj. Podczas gdy kraj staje się coraz bardziej świecki i postchrześcijański, sanktuarium Matki Bożej z Walsingham przyciąga pojedynczych ludzi i rodziny, którzy chcą przeżywać swoją wiarę i czcić Najświętszą Panienkę” – wskazał Pentin.

Wielka Brytania jest dziś wyjątkowo ateistycznym krajem, przypomniał Pentin. Z niedawnego sondażu wynika, że Brytyjczycy są jednym z najmniej skłonnych do wiary Boga narodów na świecie. Anglia i Walia nie są już przeważająco chrześcijańskie – zgodnie z badaniem z 2021 roku chrześcijanie w tych krajach stanowią mniej niż połowę społeczeństwa. Ten stan rzeczy, zauważył Pentin, odbija się na angielskim prawodawstwie, zagrażając wolnościom obywatelskim. Dlatego coraz pilniejszy jest powrót do katolickich korzeni Anglii, który mógłby zaowocować nawróceniem kraju.

Anglicy, którzy marzą o takim rozwoju wypadków, zwracają często uwagę na głęboką pobożność Maryjną, która cechowała średniowieczną Anglię. Anglii nadano nawet tytuł „posagu Matki Bożej”; tytułu tego zresztą nigdy nie odwołano, nawet jeżeli większość Anglików nigdy o nim nie słyszała. „Kiedy Anglia powróci do Walsingham, Matka Boża powróci do Anglii” – powiedział w 1897 roku papież Leon XIII, cytowany przez Pentina.

Walsingham to niewielkie miasteczko, zamieszkane przez zaledwie 600 osób. W Walsingham Matka Boża jest wszechobecna, co, napisał Pentin, pozwala wyobrazić sobie, jak wyglądałaby kultura Anglii, gdyby rewolucja protestancka nie ogołociła kraju z katolickiej tożsamości.

Sanktuarium w Walsingham powstało w drugiej połowie XI wieku; zostało zniszczone w 1538 roku w okresie szczytowej tyranii króla Henryka VIII. Pielgrzymki do Walsingham ruszyły ponownie po roku 1829, kiedy władze Anglii przyznały katolikom prawa obywatelskie. W 1982 roku zbudowano w Walsingham dużą kaplicę Matki Bożej, którą papież Franciszek w 2015 roku ogłosił bazyliką mniejszą. Obecnie każdego roku sanktuarium przyciąga 150 tysięcy pielgrzymów.

W Walsingham mieszkają dziś trzy dziewice konsekrowane, które rozmawiały z Edwardem Pentinem. Kobiety wskazują, że Walsingham to swoiste „ground zero”, gdzie wciąż odczuwa się siłę zniszczeń rewolucji protestanckiej. Zarazem w miasteczku wzrasta świętość. „Żyjesz w Walsingham żeby stać się świętym” – powiedziała jedna z nich. W mieście katolikiem jest co czwarty mieszkaniec, pozostali to anglikanie, metodyści, prawosławni albo osoby bezwyznaniowe. Do Walsingham sprowadzają się też rodziny katolików, które edukują dzieci w domu. Są wśród nich zarówno katolicy związani z nową Mszą, jak i ci chodzący na liturgią tradycyjną; nie brakuje również konwertytów z protestantyzmu.

29 GRUDNIA 2023/PCh24.pl/źródło: ncregister.com

____________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Rozpoczynamy Adwent

kolejny Nowy Rok Liturgiczny

****

„Sen to symbol życiowego odrętwienia, bierności i wycofania, a także nieumiejętności czytania Bożych znaków w swoim życiu. To również obraz oddalenia człowieka od Boga i niewiary. Warto na początku Adwentu zadać sobie pytanie: co dziś jest moim duchowym snem?”

„Noc się posunęła, a przybliżył się dzień” – dobrze ilustrują one to, co dokonało się przez przyjście na świat Jezusa Chrystusa – prawdziwego Światła zwyciężającego wszelki mrok.

„Wszyscy potrzebujemy tego Światła”.

„Potrzebujemy Światła, gdy sami doświadczamy bezradności, niepewności i obaw”.

„Potrzebujemy Światła, gdy szukamy drogi”.

„Potrzebujemy światła, aby nie zbłądzić” – Adwent jest właśnie po to, aby wyjść ku Chrystusowi, aby powstać ze snu, rozbudzić w sobie na nowo nadzieję, bo „człowiek żyje, dopóki czeka, dopóki w jego sercu żyje nadzieja” (Benedykt XVI).

„W Adwencie chodzi właśnie o to, by powstać ze snu” .

„Sen to symbol życiowego odrętwienia, bierności i wycofania, a także nieumiejętności czytania Bożych znaków w swoim życiu. To również obraz oddalenia człowieka od Boga i niewiary. Jak podpowiada nam papież Franciszek, sen, z którego mamy się przebudzić, to także obojętność, próżność, niezdolność do nawiązywania autentycznie ludzkich relacji, niezdolność do zatroszczenia się o brata samotnego, opuszczonego lub chorego. Warto zatem na początku tego Adwentu zadać sobie pytanie – co dziś jest moim duchowym snem?”

„Wierzę w Kościół Chrystusowy”.

„W tym czasie chcemy odnowić naszą wiarę w Kościół, zobaczyć, co znaczy wierzyć Kościołowi i umocnić naszą wiarę w to, czego Kościół naucza”. Jak zauważa papież Benedykt XVI, że słowu Kościół niemal zawsze towarzyszy określenie „Boży”, a to wskazuje, że nie jest to „stowarzyszenie ludzkie, zrodzone ze wspólnych idei czy interesów, lecz powołał je Bóg”.

„Jezus Chrystus potrzebuje Kościoła, by działać pośród nas. Ale i my potrzebujemy Kościoła. Nasza wiara rodzi się przecież w Kościele, żyje i rozwija się w nim, a także nas do niego prowadzi. Nie możemy żyć autentyczną wiarą bez Kościoła”. Owo adwentowe powstanie ze snu to także przezwyciężenie obojętności i przyzwyczajenia, „aby poczuć się odpowiedzialnym za Kościół, który wspólnie stanowimy”.
„Warto, byśmy częściej przypominali sobie, że Kościół to my wszyscy, zjednoczeni z Chrystusem w mocy Ducha Świętego” .

“Powstać ze snu to pójść dalej odważnie za tymi dobrymi podpowiedziami, które odkrywa przed nami Duch Święty” .

(z listu na Adwent – Prymas Polski arcybiskup Wojciech Polak/ www.prymaspolski.pl)

______________________________________________________________________________________________________________

Roraty – są to adwentowe Msze św. odprawiane przed wschodem Słońca. Nazwa „roraty” pochodzi od adwentowej pieśni na wejście, rozpoczynającej się od słów:

„Rorate caeli desuper” – „Spuśćcie rosę niebiosa”.

Z Roratami związany jest zwyczaj zapalania specjalnej świecy ozdobionej mirtem, nazywanej roratką. Symbolizuje ona Maryję, patronkę adwentowego oczekiwania, która jako jutrzenka, wyprzedza wschód słońca i zapowiada przyjście pełnego światła – Światłości świata Jezusa Chrystusa. Innym zwyczajem jest zawieszanie w kościele wieńca z czterema świecami oznaczającymi cztery niedziele Adwentu. Z upływem kolejnych tygodni podczas Rorat zapala się odpowiednią liczbę świec. Świece i lampiony tak często używane w liturgii adwentowej wyrażają czuwanie. Nawiązują one do ewangelicznych przypowieści m.in. o pannach mądrych i głupich. Światło jest też wyrazem radości z bliskiego już przyjścia Chrystusa.

****

fot. Dawid Tatarkiewicz/East News

****

Przekazy historyczne mówią, że roraty odprawiano w Polsce już za czasów panowania Bolesława Wstydliwego. Przez całe wieki Król, umieszczając w czasie rorat na ołtarzu zapaloną świecę, oświadczał: „Gotów jestem na sąd Boży”, za nim czynił to Prymas Polski, mówiąc „Sum paratus ad adventum Domini” (Jestem gotów na przyjście Pana), po nich zaś kolejno: senator, ziemianin, rycerz, mieszczanin i chłop, powtarzając słowa króla.

****

****

W ADWENCIE MSZE ŚWIĘTE RORATNIE BĘDĄ O GODZ. 7.00 RANO

W PONIEDZIAŁKI I W ŚRODY W KAPLICY IZBIE JEZUSA MIŁOSIERNEGO

4 PARK GROVE TERRACE, GLASGOW G3 7SD

______________________________________________________________________________________________________________

3 GRUDNIA

PIERWSZA NIEDZIELA ADWENTU

****

13.30 – ADORACJA NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU

W TYM CZASIE JEST MOŻLIWOŚĆ SPOWIEDZI ŚW.

14.00 – MSZA ŚWIĘTA

***

W GODZINIE MIŁOSIERDZIA MODLIMY SIĘ SŁOWAMI, KTÓRE PODYKTOWAŁ PAN JEZUS SIOSTRZE FAUSTYNIE KOWALSKIEJ.

Modląc się Koronką do Bożego Miłosierdzia możemy uzyskać odpust zupełny.

______________________________________________________________________________________________________________

10 GRUDNIA

DRUGA NIEDZIELA ADWENTU

fot. depositphotos.com

13.30 – ADORACJA NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU

W TYM CZASIE JEST MOŻLIWOŚĆ SPOWIEDZI ŚW.

14.00 – MSZA ŚWIĘTA

***

W GODZINIE MIŁOSIERDZIA MODLIMY SIĘ SŁOWAMI, KTÓRE PODYKTOWAŁ PAN JEZUS SIOSTRZE FAUSTYNIE KOWALSKIEJ.

Modląc się Koronką do Bożego Miłosierdzia możemy uzyskać odpust zupełny.

______________________________________________________________________________________________________________

17 GRUDNIA

III NIEDZIELA ADWENTU

Radujcie się! Pan jest blisko!

***

13.30 ADORACJA NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU /SPOWIEDŹ ŚW.

14.00 – MSZA ŚW.

PO MSZY ŚW. KORONKA DO BOŻEGO MIŁOSIERDZIA

______________________________________________________________________________________________________________

24 GRUDNIA

IV NIEDZIELA ADWENTU

fot. Archidiecezja Warmińska

****

13.30 ADORACJA NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU /SPOWIEDŹ ŚW.

14.00 – MSZA ŚW.

PO MSZY ŚW. KORONKA DO BOŻEGO MIŁOSIERDZIA

______________________________________________________________________________________________________________

W tym roku Wigilia wypada w niedzielę.

Czy wystarczy pójść tylko na pasterkę?

W tym roku wigilia wypada w niedzielę, ale pójście na Pasterkę nie jest uczestniczeniem we Mszy świętej niedzielnej, tylko już w bożonarodzeniowej.

W tym roku okres adwentu jest wyjątkowo krótki, a wigilia wypada w niedzielę. To jednocześnie czwarta, ostatnia niedziela adwentu.

Katolicy mają obowiązek uczestniczenia we Mszy świętej w święta nakazane, inaczej popełniają grzech ciężki. Do świąt nakazanych należą wszystkie niedziele w ciagu roku oraz takie uroczystości jak:

1 stycznia – Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki
6 stycznia – Uroczystość Objawienia Pańskiego (Trzech Króli)
Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pana Jezusa (Boże Ciało)
15 sierpnia – Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
1 listopada – Uroczystość Wszystkich Świętych
25 grudnia – Uroczystość Narodzenia Pańskiego

Pasterka, czyli uroczysta Msza święta celebrowana w nocy 24 grudnia przynależy już do obchodów Bożego Narodzenia. Dlatego, gdy wigilia wypada w niedzielę nie wystarczy pójść wyłącznie na pasterkę – trzeba również uczestniczyć we Mszy świętej niedzielnej, aby nie popełnić grzechu ciężkiego.

Uczestnicząc w Pasterce – uczestniczy się już we Mszy świętej odprawianej w Boże Narodzenie. Kapłani mają przywilej w to święto odprawienia trzech Mszy św.: jedną o północy (Pasterka), drugą o brzasku i trzecią w dzień.

______________________________________________________________________________________________________________

fot. Kościół św. Stanisława Biskupa i Męczennika/Duszpasterstwo Polaków w Rzymie

***

24 GRUDNIA 2023

Jak składać życzenia przy łamaniu się opłatkiem?

Jak składać życzenia? To pytanie powraca do nas co rok w okresie przed Bożym Narodzeniem. Wtedy spotykamy się z bliskimi przy wigilijnym stole i przy łamaniu się opłatkiem chcielibyśmy powiedzieć coś, co poruszy serca w ten wyjątkowy czas. No właśnie, tylko co? Przedstawiamy wam kilka rad, jak złożyć świąteczne życzenia i nie zaliczyć faux-pas!

Żeby nauczyć się składać piękne życzenia świąteczne, najpierw przejdźmy przez to, jak tego nie robić. Często nie zdajemy sobie sprawy z tego, jakie błędy popełniamy…

Nie życz drugiemu, co tobie niemiłe 

Prosta rzecz, a potrafi zdziałać cuda wobec tych, którzy nie potrafią trzymać języka za zębami i często szybciej mówią, niż myślą. Gdy stajesz twarzą w twarz z osobą, której będziesz składał życzenia, zanim coś powiesz… Pomyśl, czy sam chciałbyś usłyszeć takie, a nie inne słowa.

Często w życzeniach odzywa się nasza ludzka natura, chcemy dopiec, wypomnieć. I mówimy na przykład: “Żebyś przestał mnie denerwować”, “żebyś już nigdy więcej czegoś nie zrobił”. W ten sposób przywołujemy niepotrzebnie przykre wspomnienia, które z pewnością zepsują atmosferę przy wigilijnym stole. Dlatego składaj takie życzenia, które ty sam chciałbyś usłyszeć. 

Nie życz spełnienia swoich oczekiwań 

Pewnie każdy z nas przy wigilijnym stole spotkał się choć raz z życzeniami, których celem było spełnienie czyichś oczekiwań. Na przykład “Życzę Ci, żebyś dostała się na prawo” – życzenia takie z góry mają narzucone jakąś intencję.

Właśnie dlatego zamiast życzyć “abyś dostała się na prawo”, życz: “abyś dostała się na wymarzone studia” albo “aby twoje życie potoczyło się tak, jak sobie wymarzyłaś i oby Pan Bóg nad Tobą czuwał”. 

Nie mów banałów

Życzenia w stylu “Życzę Ci zdrowia, szczęścia pomyślności, spełnienia marzeń i kropka” – to naprawdę banał banałów. Takie proste sformułowania są okej, o ile na nich nie poprzestaniesz.

Często przy składaniu wigilijnych życzeń mamy ustaloną jakąś wizję i chcemy powiedzieć ją absolutnie każdemu.Warto postawić na spersonalizowane życzenia. Dzięki temu zarówno w twoim sercu, jak i w sercu bliskiej ci osoby, zapłonie iskierka szczęścia, która już nie zgaśnie przez cały wigilijny wieczór. 

Nie naprawiaj nikogo 

Lubimy oceniać, jasno wyrażać swoje opinie, krytykować. Ale absolutnie powinniśmy wyzbyć się tego przy wigilijnym stole. Takimi słowami podczas życzeń po prostu możemy sprawić komuś przykrość. Tym bardziej, że nie wiemy, co obecnie siedzi w sercu danej osoby. 

Dlatego nie składaj życzeń typu: “żebyś schudła parę kilo”, “żebyś zadbała o siebie”, “żebyś w końcu znalazł sobie kobietę”, “żebyś przestał być leniem”, “żebyście w końcu postarali się o dziecko”, “żeby ci się w końcu ten chłopak oświadczył”. Postaw raczej na sformułowania typu: “życzę ci, żebyś zawsze potrafiła znaleźć czas dla siebie, na zadbanie o swoje zdrowie i szczęście”, “życzę ci, żeby między tobą, a twoją dziewczyną było jak najwięcej miłości”, “życzę ci, żeby Pan Bóg wam błogosławił na małżeńskiej drodze”. 

Teraz, gdy już wiesz, czego nie mówić i nie robić przy wigilijnym stole, zobacz, co faktycznie może ci pomóc przy składaniu życzeń.

Bądź życzliwy 

To najprostsza, a zarazem najważniejsza zasada, którą po prostu musisz kierować się przy wigilijnym stole. Bądź życzliwy i składaj życzenia, które płyną z twojego serca. Życzenia niech będą pełne miłości, radości i niech rozpalą ogień w waszych sercach. Podobno te składane z serca i z życzliwością mają większą szansę na spełnienie. Zatem, do dzieła! 

Dostosuj życzenia do relacji 

Inaczej będziesz składał życzenia szefowi w pracy, a inaczej młodszej siostrze, mamie, czy przyjacielowi. Dostosuj zatem zarówno treść, jak i sposób przekazywania życzeń do tego, komu je składasz. Na przykład 

Jeśli relacje są bliższe będziesz miał większe pole do popisu, by maksymalnie spersonalizować swoje życzenia i mówić dokładnie to, o czym marzy dana osoba. Natomiast jeśli panuje atmosfera bardziej formalna, postaw także na życzenia, które będą życzliwe, kulturalne i dopasowane do okoliczności. 

Przeanalizuj wcześniej to, czego chcesz życzyć 

Nieprzygotowanie to pierwszy krok, by nie wypaść dobrze przy składaniu świątecznych życzeń. Pamiętaj jednak, że nie są to ani zawody, ani nie jest to występ. Najważniejsze jest to, co nosisz w sercu i co od serca właśnie chcesz komuś powiedzieć.  Spontaniczność jest jak najbardziej w porządku, ale jeśli wiesz, że temat życzeń przyprawia cię o gęsią skórkę, to odpowiednio się do tego przygotuj. 

Możesz ułożyć sobie w głowie słowa klucze, które kojarzą ci się z życzeniami dla określonej osoby. Możesz też przygotować listę uniwersalnych życzeń, które będziesz składał każdemu i tylko do tych dodasz coś, co kojarzy ci się z daną osobą. Zawsze to powinno być ci nieco łatwiej! 

Kontroluj swoje gesty 

Każdy ma inną strefę komfortu. Różnego rodzaju pocałunki, objęcia mogą nie być do końca mile widziane u każdego. Tym bardziej w okresie pandemii. 

Obserwuj reakcje osoby, które składasz życzenia. Jeśli widzisz, że nie jest do końca przekonana, by ściskania się było dobrym pomysłem, zrezygnuj z tego na rzecz uścisku dłoni, wymiany uśmiechów, bądź nawet przybicia żółwika. 

Jak składać życzenia świąteczne? Najważniejsze, by nie zapomnieć, że w tym wszystkim chodzi o serce. Nie zapominaj, że Święta Bożego Narodzenia to idealny czas, by znaleźć chwilkę na przekazanie nieco dobra drugiej osobie przy łamaniu się opłatkiem. I to w życzeniach jest absolutnie najważniejsze – jeśli tej zasadny będziesz przestrzegać, to będą naprawdę piękne życzenia!

Stacja7.pl

______________________________________________________________________________________________________________

fot. Vytautas Markūnas SDB/Unsplash

***

Czym jest Fundusz Kościelny?

Jak wygląda finansowanie Kościoła?

Kościół Katolicki w Polsce utrzymuje się w 80 % z ofiar wiernych, a w 20% z dotacji pochodzących ze środków publicznych. Żadne środki publiczne nie są przeznaczane na bieżącą działalność Kościoła w tym pracę duszpasterską.

Polska jest jednym z nielicznych krajów w Europie, gdzie – pomimo odzyskania wolności i zbudowania trwałej demokracji – nie została uregulowana kwestia finansowania Kościoła katolickiego i innych związków wyznaniowych. Nie został tu stworzony jasny i przejrzysty model w tej dziedzinie, pomimo że w innych państwach na ogół takie istnieją.

W wielu krajach ramy udziału państwa w sferze finansowania Kościoła, (np. w zamian za zabrane wcześniej beneficja), były regulowane na drodze konkordatów ze Stolicą Apostolską. W ślad za tym szły konkretne krajowe ustawy a także wewnątrzkościelne regulacje. Tak było np. w przypadku konkordatu w Republiką Włoską z 1984 r. Tymczasem polski konkordat z 1993 r. zakres spraw finansowych odłożył na później. Art. 22 ust. 2 Konkordatu między Rzecząpospolitą Polską a Stolicą Apostolską stwierdza: „Przyjmując za punkt wyjścia w sprawach finansowych instytucji i dóbr kościelnych oraz duchowieństwa obowiązujące ustawodawstwo polskie i przepisy kościelne Układające się Strony stworzą specjalną komisję, która zajmie się koniecznymi zmianami. Nowa regulacja uwzględni potrzeby Kościoła biorąc pod uwagę jego misję oraz dotychczasową praktykę życia kościelnego w Polsce”. Ratyfikacja konkordatu nastąpiła w 1998 r. i przez 25 lat, sprawy te nie zostały uregulowane.

Brak jasnych rozwiązań

W Polsce mamy do czynienia z brakiem jasnych regulacji prawnych odnośnie do kwestii finansowania Kościołów i innych związków wyznaniowych. Istnieje szereg rozproszonych rozwiązań prawnych a także zaszłości historycznych, czego przykładem jest Fundusz Kościelny, czy podatki płacone przez duchownych od ilości mieszkańców parafii. Podstawowe dokumenty, czyli ustawa o stosunku państwa do Kościoła katolickiego z 1989 r., ani Konkordat ani też inne ustawy wyznaniowe, nie regulują spraw finansowania działalności Kościołów.

Ks. prof. Dariusz Walencik z Uniwersytetu Opolskiego, jeden z najwybitniejszych znawców problematyki finansowania Kościoła, dowodzi, że Kościół katolicki w Polsce utrzymuje się w 80 % z ofiar wiernych, a w 20% z dotacji pochodzących ze środków publicznych.

Z budżetu państwa pokrywane są koszty funkcjonowania pięciu wyższych uczelni katolickich i tych szkół podstawowych lub średnich, które uzyskały status publicznych. Także koszty duszpasterstwa w wojsku, systemie więziennictwa oraz szpitalach, czyli w tych instytucjach, gdzie wierzący mieliby ograniczony dostęp do posług religijnych. Kościół jako największy w kraju kustosz zabytków kultury narodowej otrzymuje dotacje na ten cel. Prowadzone przez Kościoły placówki pomocowe, np. Domy Pomocy Społecznej, po spełnieniu określonych rygorów, są dofinansowywane na równi z państwowymi. Finansowane też są lekcje religii w szkołach, z tej racji, że jest to element powszechnego systemu edukacji. Warto zauważyć, że żadne środki publiczne nie są przeznaczane na bieżącą działalność Kościoła w tym pracę duszpasterską.

Gdzie indziej w Europie

Tymczasem w przeciętnym europejskim kraju, udział środków publicznych w utrzymaniu Kościołów jest znacznie wyższy. W wielu krajach wierni płacą podatki na Kościół. Obowiązkowy podatek kościelny istnieje w Niemczech, Austrii, Szwecji, Finlandii i Szwajcarii, a dobrowolne we Włoszech, Hiszpanii, na Węgrzech i w Portugalii. W niektórych krajach pensje duchownym wypłaca państwo. Tak jest w Grecji, Belgii, Danii, na Słowacji i w Czechach. A nawet w laickiej Francji 90% budynków sakralnych utrzymywanych jest przez lokalne gminy.

Dlaczego tak jest? W większości krajów Unii Europejskiej obowiązuje model, który nazwać możemy „partycypacyjnym” gdyż państwo partycypuje w istotnym zakresie w utrzymaniu działających na jego terenie Kościołów i związków wyznaniowych. Finansowanie Kościołów przez państwo ma swą genezę w sekularyzacji dóbr kościelnych jaka była przeprowadzana przez europejskie monarchie absolutne poczynając od XVIII stulecia. Kościołowi zabrano wówczas większość dóbr ziemskich, stanowiących materialną bazę jego działalności. Dlatego – w zamian za skonfiskowane dobra – ustanawiano różne formy pomocy państwowej np. w formie wynagradzania duchowieństwa czy specjalnego „podatku kościelnego”.

Pomijając te historyczne zaszłości, współczesne argumenty na rzecz finansowego wspierania Kościołów wynikają z zasady pomocniczości – Kościoły wyręczają państwo w części ich zadań na rzecz społeczeństwa, np. świadczą pomoc ludziom w trudnych sytuacjach czy troszczą się o zachowanie dziedzictwa kulturowego. A ponadto w swym nauczaniu przyczyniają się do kształtowania postaw obywatelskich.

Potrzeba reformy systemu

Kościół w Polsce – i to od lat – stoi wobec konieczności reformy sytemu finansowania, zarówno jeśli chodzi o wewnętrzną dystrybucję przychodów z ofiar jak i o środki publiczne. Niezbędne jest stworzenie nowoczesnego, jasnego i transparentnego modelu w tej sferze, podobnie jak w wielu innych państwach. W krajach naszego regionu, zasadnicza reforma na tym polu została dokonana już w Czechach, na Węgrzech czy w byłej NRD.

Reformę w Polsce należałoby zacząć o uważnego przyjrzenia się Funduszowi Kościelnemu, stanowiącemu dziedzictwo z okresu komunistycznego. Fundusz ten został powołany na mocy ustawy z 1950 r. o przejęciu przez państwo dóbr martwej ręki, której celem było pozbawienie Kościoła beneficjów umożliwiających mu działalność. Komuniści, dokonując zaboru dóbr kościelnych zdecydowali, że dochody z nich uzyskiwane przez państwo powinny być wpłacane na tzw. Fundusz Kościelny, który przekazywałby je istniejącym w Polsce związkom wyznaniowym. W praktyce większość tych zadań nie była wypełniana, a przez cały okres komunistyczny Fundusz Kościelny służył finansowaniu działalności antykościelnej oraz premiowaniu kolaborantów wśród duchownych.

Zwrot w funkcjonowaniu Funduszu Kościelnego nastąpił w 1990 r. Początkowo największą pozycję w jego wydatkach zajmowało wspomaganie kościelnej działalności charytatywnej, opiekuńczej i oświatowo-wychowawczej oraz remonty i konserwacje kościelnych zabytków. W kolejnych latach trend ten uległ zmianie na rzecz pokrywania składek duchownych na ubezpieczenie. Zgodnie z ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych Fundusz Kościelny finansuje składki na ubezpieczenie emerytalne, rentowe i wypadkowe duchownych, zaangażowanych w duszpasterstwie, a nigdzie nie zatrudnionych – w wysokości 80 proc. najniższej składki, a za członków zakonów kontemplacyjnych i misjonarzy w 100 proc.. Fundusz jest dotowany w całości z budżetu Państwa, w 2023 r. w wysokości 216 mln zł.

Wysokość kwoty jaką budżet państwa odprowadza do Funduszu Kościelnego jest decyzją polityczną, którą co roku podejmuje Sejm. Zdaniem ks. prof. Dariusza Walencika dotacja ta powinna być znacznie wyższa. A to dlatego, że do Funduszu miały trafiać dochody z zagrabionych przez państwo kościelnych majątków. Do dziś w rękach polskiego państwa pozostaje 62 tys. 357,6 ha ziemi zabranej Kościołowi katolickiemu, która nie została mu zwrócona. W związku z tym na Fundusz Kościelny – zgodnie z państwowymi szacunkami dochodów z tzw. hektara przeliczeniowego – powinno wpływać 334 mln zł. rocznie. I nie chodzi tu o żadną darowiznę, ale o to, co Kościołowi się należy zgodnie z obowiązującym prawem.

Skoro jednak Fundusz Kościelny jest instrumentem dość archaicznym, a decyzje o konkretnych środkach jakie się tam znajdą zależą od polityków, to zgodnie ze współczesną doktryną wzajemnej autonomii sfery kościelnej i politycznej, należałoby ten fundusz zastąpić znacznie bardziej nowoczesną formą finasowania działalności kościelnej. Wzorem mogłyby być rozwiązania zagraniczne, jak choćby podatek kościelny. Znając polską mentalność wiadomo, że nie przyjmie się tu obowiązkowy podatek tak jak w Niemczech. Może więc warto pomyśleć o systemie dobrowolnych podatków, asygnaty podatkowej wzorowanej np. na Włoszech. Tam każdy obywatel może odprowadzić 0, 8 % (otto per mille) swego zobowiązania podatkowego na rzecz wybranego Kościoła lub na charytatywne działania państwa.

Taka próba już raz nastąpiła. W marcu 2012 r. rząd koalicji PO-PSL poinformował, że planuje likwidację Funduszu Kościelnego. A skoro polski porządek konstytucyjny przewiduje konieczność wcześniejszych umów z Kościołami, rozpoczęto rozmowy, najpierw z Kościołem katolickim. Odbywały się one na forum zespołów ekspertów dwóch komisji konkordatowych: rządowej i kościelnej. Od początku była zgoda, że Fundusz winien zostać zastąpiony dobrowolnym podatkiem, przekazywanym w ramach PIT. Minister Michał Boni, prowadzący rozmowy w imieniu rządu zaproponował odpis w wys. 0, 3%, natomiast przedstawiciele Kościoła mówili, że powinno być to co najmniej 0,5 lub 0,6 %.

Jesienią 2013 powstał roboczy projekt umowy, która określała sposób przekształcenia Funduszu Kościelnego w system polegający na wprowadzeniu dobrowolnego odpisu w wysokości 0,5% podatku. A ponadto miał zostać wprowadzony 2 lub 3-letni okres przejściowy, w którym – jeśli wpływy byłyby mniejsze od sum przeznaczanych dotąd na Fundusz Kościelny, to zebrane kwoty byłyby uzupełniane. Zakładano likwidację Funduszu Kościelnego, a osoby duchowne miały same opłacać składki na ubezpieczenie społeczne. Zmiany te miały dotyczyć wszystkich związków wyznaniowych o uregulowanej sytuacji prawnej.

Jednak projekt ten nie został sfinalizowany w Parlamencie. Jedną z przyczyn były zbliżające się wybory, a ponadto nie zgodziły się niektóre związki wyznaniowe, obawiając się, że na tym stracą.

Do rozmów z rządem na ten temat nie powrócono podczas 8-letnich rządów Zjednoczonej Prawicy. Szkoda – gdyż biorąc pod uwagę deklarowaną przychylność dla Kościoła – możliwe było wynegocjowanie rozwiązań korzystnych nie tylko dla katolików, ale i innych Kościołów, a także braci Żydów i muzułmanów.

Ważny jest dialog, pomimo zmiany

Dokonująca się w Polsce obecnie zmiana rządu na koalicję PO, Trzeciej Drogi i Lewicy – pomimo silnych wątków antykościelnych w czasie kampanii wyborczej – paradoksalnie może okazać się korzystna co do możliwości wprowadzenia bardziej nowoczesnego systemu finansowania Kościoła. Bowiem wszystkie te partie, deklarowały likwidację Funduszu Kościelnego, a PO i Trzecia Droga, mówiły też o potrzebie wprowadzenia w to miejsce asygnaty podatkowej (dobrowolnego podatku w ramach PIT), analogicznie do OPP.

Likwidacja Funduszu Kościelnego wydaje się więc przesądzona, choć rząd tego nie może zrobić na zasadzie jednostronnej decyzji. Polski porządek prawny jeśli chodzi o zmiany tak istotne dla Kościołów, zakłada konieczność opracowania wcześniejszych umów z nimi, poprzedzających uchwalenie ustaw. Konkordat mówi o tym w art. 22, a – jeśli chodzi o inne Kościoły, gwarancje takie widnieją w ustawach regulujących relacje państwa z poszczególnymi związkami wyznaniowymi.

Warto też jak najszybciej zadbać o odtworzenie w nowym kształcie Komisji Wspólnej przedstawicieli rządu i Konferencji Episkopatu jak również Komisji Konkordatowych. To na tym forum toczyć się będą negocjacje decydujące o kształcie tych przyszłych rozwiązań, jakie zastąpią Fundusz Kościelny. A mając w pamięci brak wspólnego stanowiska z Kościołami mniejszościowymi w tej sprawie, należałoby także z nimi podjąć rozmowy.

Trzeba też być świadomym, że istnieje obietnica wprowadzenia kwoty wolnej od podatku w wysokości 60 tys. zł. Jeśli by to nastąpiło, to duża część niezamożnych wiernych nie będzie miała możliwości odprowadzania części podatku ani na OPP, ani na wybrany Kościół. W takiej sytuacji jedynym korzystnym rozwiązaniem powinna być troska o przyjęcie takiego wskaźnika procentowego, który rekompensowałby tę stratę.
Zastąpienie Funduszu Kościelnego inną, bardziej nowoczesną formą finansowania, wymagać również będzie stworzenia w ramach Kościoła instytucji zajmującej się dystrybucją tych środków pomiędzy diecezje, zakony i inne kościelne instytucje. Jest to szansą na większą profesjonalizację działań w tej sferze.

Dalsza reforma powinna objąć wewnątrzkościelną redystrybucję przychodów z ofiar czy danin płaconych przez parafie wyższym szczeblom kościelnej machiny. Generalnie rzecz biorąc, Kościół w Polsce stoi przed koniecznością głębokiej reformy sposobu swego finansowania, tak aby stał się on bardziej sprawiedliwym, a przede wszystkim jasnym i przejrzystym. Nie zapominajmy, że jest to – i zawsze będzie – jednym z warunków pozytywnego wizerunku danej instytucji.

Marcin Przeciszewski/Stacja7.pl

____________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 

12 GRUDNIA – WTOREK

KAPLICA IZBA JEZUSA MIŁOSIERNEGO

UROCZYSTOŚĆ MATKI BOŻEJ Z GUADELOUPE

fot. Depositphotos/Deon.pl

***

Podczas Mszy św. o godz. 19.00 ponowimy nasze zawierzenie, aby Najświętsza Maryja Panna okryła nas swoim płaszczem.

_______________________________________________________________________________

Tajemnicze światło na obrazie Matki Bożej z Guadalupe – Patronki życia

Podczas Mszy św. w intencji dzieci zabitych przed narodzeniem, z obrazu Matki Bożej z Guadalupe, w Sanktuarium w Meksyku, wydobyło się światło, które – na oczach tysięcy wiernych – utworzyło kształt ludzkiego embrionu, podobny do obrazu widzianego podczas badań echograficznych.

Zjawisko zostało sfotografowane przez obecnych w świątyni. Zdjęcia wizerunku Matki Bożej ze świetlnym embrionem można zobaczyć na stronie internetowej Francuskiego Stowarzyszenia Katolickich Pielęgniarek i Lekarzy (www.acimps.org). Jego działacze przypuszczają, że Maryja pokazała w swym łonie obraz nienarodzonego Jezusa.

Komentując zamieszczone fotografie, ks. Luis Matos ze Wspólnoty Błogosławieństw podkreśla, że nie są one odblaskiem światła zewnętrznego, np. fleszy aparatów fotograficznych. Powiększenia fotografii, zrobionych przez wiernych obecnych w sanktuarium, wyraźnie pokazują, że światło pochodzi bezpośrednio z wnętrza obrazu. Białe, intensywne światło ma formę i rozmiary ludzkiego embrionu. Widać również na nich strefy cienia, charakterystyczne dla echograficznych wizerunków płodu w łonie matki.

Tymczasem ks. José Luis Guerrero Rosado, kanonik bazyliki w Guadalupe i dyrektor Wyższego Instytutu Studiów Guadalupiańskich przestrzega przed pochopnym nazywaniem zaobserwowanego zjawiska cudem. Na stronie internetowej sanktuarium (www.virgendeguadalupe.org.mx) określa krążące w internecie doniesienia na ten temat mianem sensacyjnych. Wskazuje, że jedyne, co na razie wiadomo, to fakt, że przed wizerunkiem Matki Bożej pojawiło się światło, niewytłumaczalne w sposób naturalny. Nie jest to jednak wystarczająca podstawa, by z całą pewnością stwierdzić, że Maryja ukazała nam Jezusa jako nienarodzone dziecko – zaznacza duchowny. Argumentuje, że brak naturalnego wyjaśnienia zjawiska nie oznacza jeszcze, że dokonał się cud. Zauważa zarazem, że w sprawie tej nie wypowiedziały się jeszcze ani władze sanktuarium, ani archidiecezja Miasta Meksyk, na której terenie się ono znajduje.

12 grudnia 2015-Pustynia Serca/źródło: sanctus.pl

*********

Adopcja Poczętego Dziecka

Duchowa Adopcja to modlitwa zainicjowana przez ojców paulinów ponad 30 lat temu, w warszawskim kościele pod wezwaniem Świętego Ducha, który jest obecnie Sanktuarium Jasnogórskiej Matki Życia. „Istotą Duchowej Adopcji jest codzienna modlitwa za dziecko w łonie matki, trwająca przez dziewięć miesięcy. Polega ona na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy (dziesiątki) różańca świętego oraz specjalnej, krótkiej modlitwy za dziecko, którego życie jest zagrożone”.

„Przeżywany teraz czas realnego zagrożenia własnego życia mobilizuje do szukania sposobów jego chronienia, ale także pobudza do wzajemnej modlitwy. Jest szansą otwarcia oczu i serca – nowego spojrzenia – na najbardziej bezbronne i samotne wobec zagrożenia zagładą – życie dzieci nienarodzonych” – podkreślają paulini.

Szczegółowe informacje o Dziele Adopcji Dziecka Poczętego można znaleźć na stronach:  centrumzawierzenia.jasnagora.pl,  www.duchowaadopcja.pl oraz  paulini.com.pl/duchowa-adopcja. Aby ułatwić codzienne zobowiązanie modlitewne można też skorzystać z aplikacji na telefon „Adoptuj życie” stworzonej przez Fundację Małych Stópek. Dzięki aplikacji można zobaczyć, jak dziecko codziennie rośnie, są również zdjęcia USG, które towarzyszą w każdym dniu modlitwy.

Dzień Świętości Życia został ustanowiony w Kościele w Polsce w 1998 r. w odpowiedzi na apel św. Jana Pawła II zawarty w encyklice „Evangelium Vitae” ogłoszonej 25 lat temu, 25 marca 1995 roku. Papież napisał w niej m.in., że „Człowiek i jego życie jawią się nam jako jeden z najwspanialszych cudów stworzenia…” (Evangelium Vitae, 84). Dzień Świętości Życia przypada dziewięć miesięcy przed Bożym Narodzeniem.  Jego celem jest budzenie wrażliwości na sens i wartość ludzkiego życia na każdym jego etapie oraz zwrócenie uwagi na potrzebę szczególnej troski o nie.

MODLITWA W INTENCJI OBRONY ŻYCIA

(do odmawiania po Koronce do Bożego Miłosierdzia)

O Maryjo, jutrzenko nowego świata, Matko żyjących, Tobie zawierzamy sprawę życia: spójrz, o Matko, na niezliczone rzesze dzieci, którym nie pozwala się przyjść na świat, ubogich, którzy zmagają się z trudnościami życia, mężczyzn i kobiet – ofiary nieludzkiej przemocy, starców i chorych zabitych przez obojętność albo fałszywą litość.

Spraw, aby wszyscy wierzący w Twojego Syna potrafili otwarcie i z miłością głosić ludziom naszej epoki Ewangelię życia. Wyjednaj im łaskę przyjęcia jej jako zawsze nowego daru, radość wysławiania jej z wdzięcznością w całym życiu oraz odwagę czynnego i wytrwałego świadczenia o niej, aby mogli budować, wraz z wszystkimi ludźmi dobrej woli, cywilizację prawdy i miłości na cześć i chwałę Boga Stwórcy, który miłuje życie.

Jan Paweł II
Encyklika Evangelium vitae, 105

*********

Codzienna modlitwa Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego,
towarzysząca dziesiątce różańca: 

Panie Jezu,
za wstawiennictwem Twojej Matki, Maryi,
która urodziła Cię z miłością
oraz za wstawiennictwem św. Józefa, człowieka zawierzenia,
który opiekował się Tobą po narodzeniu,
proszę Cię w intencji tego nie narodzonego dziecka, które duchowo adoptowałem,
a które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady.
Proszę, daj rodzicom miłość i odwagę,
aby swoje dziecko pozostawili przy życiu,
które Ty sam mu przeznaczyłeś.
Amen.

______________________________________________________________________________________________________________

Dzieło Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego

***

Istota Dzieła Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego

Duchowa adopcja jest przyjęciem w modlitewną opiekę jednego dziecka, któremu grozi śmierć w łonie matki. Imię tego dziecka jest znane jedynie samemu Bogu. Modlitwą oganiamy nie tylko poczęte dziecko, ale również jego rodziców, aby przyjęli je z miłością i dobrze wychowali. Zobowiązanie do takiej modlitwy podejmowane jest przez konkretną osobę na dziewięć miesięcy od chwili poczęcia do urodzenia.

Duchowa adopcja, wypływająca z idei miłosiernej miłości dla istoty najmniejszej i całkowicie bezbronnej, jest bezpośrednim powierzeniem Panu Bogu tego adoptowanego duchowo dziecka w modlitwie, błaganiu o zmianę myślenia jego rodziców, w prośbach, aby wypełnieni miłością nie zamykali się na nowe życie,nie bali się zubożenia tym życiem. Bo miłość, gdy się nią dzielisz, gdy nią obdarzasz jest jak chleb – takiej miłości i takiego chleba przybywa (Matka Teresa z Kalkuty).

Duchowa Adopcja

Może ją podjąć każdy człowiek:

• obejmuje jedno dziecko i jego rodziców, o których wie tylko Bóg
• trwa przez dziewięć miesięcy

Warunki

• codzienna modlitwa – jeden dziesiątek różańca
• dobrowolne postanowienia, np.: post, Komunia św., pomoc potrzebującym, walka ze złym przyzwyczajeniem,
• modlitwa w intencji uratowania życia dziecka

Modlitwa codzienna

Panie Jezu – za wstawiennictwem Twojej Matki Maryi, która urodziła Cię z miłością, oraz za wstawiennictwem św. Józefa, człowieka zawierzenia, który opiekował się Tobą po urodzeniu – proszę Cię w intencji tego nienarodzonego dziecka, które duchowo adoptowałem, a które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady. Proszę, daj rodzicom miłość i odwagę, aby swoje dziecko pozostawili przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś. Amen.

Treść przyrzeczenia

“Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie”. Najświętsza Panno, Bogarodzico Maryjo, wszyscy Aniołowie i Święci. Wiedziony(a) pragnieniem niesienia pomocy w obronie nienarodzonych, ja (N.N.), postanawiam mocno i przyrzekam, ze od dnia (…) biorę w Duchową Adopcję jedno dziecko, którego imię jedynie Bogu jest wiadome, aby przez dziewięć miesięcy, każdego dnia, modlić się o uratowanie jego życia oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu. Tymi modlitwami będą:

• jedna tajemnica Różańca;
• modlitwa, która dziś po raz pierwszy odmówię;
• ewentualne dobrowolne postanowienie(a): .…………………………..”

www.duchowaadopcja.com.pl

ze strony parafii Matki Bożej Bolesnej w Jawiszowicach

______________________________________________________________________________________________________________

Duchowa adopcja to dziewięciomiesięczna modlitwa w intencji życia zagrożonego w łonie matki. Dla Polaków jest ona także formą osobistego wypełnienia Jasnogórskich Ślubów Narodu. Polega na indywidualnym modlitewnym zobowiązaniu podjętym w intencji dziecka zagrożonego zabiciem w łonie matki. Osoba odmawia jedną dowolnie wybraną tajemnicę “Różańca” i specjalną modlitwę w intencji dziecka i jego rodziców. Do modlitwy wierni mogą dołączyć dodatkowe wyrzeczenie, np. post czy działania charytatywne.

______________________________________________________________________________________________________________

Mocne świadectwo byłej aborcjonistki: „Sprzedawałam kobietom kłamstwa”

Była dyrektorką w amerykańskiej organizacji zarządzającej klinikami aborcyjnymi Planned Parenthood. Abby Johnson w wywiadzie dla portalu aleteia, podzieliła się swoim świadectwem, w którym opowiedziała o tym, jak stała się zwolenniczką ochrony życia. Abby Johnson jest autorką książki, na podstawie której powstał film „Nieplanowane”.

– Moja historia to opowieść o miłości Boga i o cudach, jakie zdziałał w moim życiu – mówiła Abby Johnson

– Nie mogę uwierzyć, że moje życie zostało opowiedziane w filmie, że widzowie oglądają i analizują to, co we mnie było najgorsze, ale też dostrzegają moją wrażliwość. Poniekąd otwieram się po raz kolejny. Ale, kiedy patrzę na to z dystansu, czuję także, że jest w tym coś wyjątkowego. Przecież moja historia to również opowieść o miłości Boga i o cudach, jakie zdziałał w moim życiu — dodawała 

– Nie ma dnia, w którym nie pomyślałabym o tym dziecku, które straciło wtedy życie i o jego matce. Wierzę też, że tamto życie trwa w wieczności. Modlę się i za to dziecko, i za tę matkę – opowiadała

– To była chwila, w której zobaczyłam, jak malutkie dziecko rozpaczliwie walczy o swoje życie. Zrozumiałam wtedy, że sprzedawałam innym kobietom kłamstwa. Prawda jest taka, że gdy kobieta zachodzi w ciążę, w jej macicy naprawdę powstaje życie, tam pojawia się człowiek. Biorąc udział w aborcji, widziałam, jak to życie umiera. Widziałam to na własne oczy. – zaznaczała Johnson

– W zasadzie to był proces. Zaczęło się już wtedy, gdy moja przełożona naciskała na mnie, by w mojej klinice wzrosła liczba aborcji. Z jej punktu widzenia chodziło po prostu o wzrost dochodów Planned Parenthood, bo aborcje to najbardziej korzystna finansowo usługa. Kolejnym etapem, gdy pojawiły się wątpliwości, była zapowiedź jednej z partnerskich klinik, że powstanie ośrodek, w którym aborcje będą wykonywane po 24. tygodniu ciąży. Do późnych aborcji byłam zawsze nastawiona negatywnie i w mojej klinice takich w ogóle nie wykonywano. Natomiast ten moment, w którym wzięłam udział w aborcji, to był już punkt kulminacyjny. Gdy zobaczyłam, co dzieje się z dzieckiem na ekranie ultrasonografu, gdy lekarz wprowadził do macicy kaniulę, wiedziałam już, że nie mogę dłużej pracować w Planned Parenthood — mówiła.

– Miałam do czynienia z kobietami, które podejmowały decyzje o aborcji. Często z nimi rozmawiałam, byłam ich konsultantką. Opisałam wiele takich rozmów w swojej książce. Jakie są moje wnioski? Kobiety nie chcą aborcji. Nawet jeśli się na nią decydują, to nie jest żaden wybór. Nie ma czegoś takiego jak postawa „pro-choice”. Ich decyzja o aborcji wynika raczej z braku wyboru. W wielu przypadkach chodzi o brak środków na utrzymanie dziecka, brak wsparcia ze strony bliskich, które jest potrzebne każdej kobiecie w ciąży i po urodzeniu dziecka. Towarzyszy temu presja innych osób, które zamiast pomóc takiej kobiecie, namawiają ją do aborcji, czyli odrzucenia dziecka – wyjaśniała

– W Planned Parenthood powtarzano mi, że obrońcy życia są okropni. Sama zresztą dostawałam pogróżki w związku ze swoją pracą w klinice aborcyjnej, co dopełniało ten negatywny obraz. – dodawała

– Mogę śmiało powiedzieć, że to miłość wyprowadziła mnie z kliniki aborcyjnej — powiedziała.

Fronda.pl/wpolityce.pl

______________________________________________________________________________________________________________

Abp Gądecki napisał list do prezydenta. Poprosił, aby nie podpisywał on ustawy dotyczącej in vitro

zdjęcie ilustracyjne/PCh24.pl

***

Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski abp Stanisław Gądecki zwrócił się do prezydenta Andrzeja Dudy z prośbą o odmowę podpisania ustawy, która zakłada refundację metody in vitro z budżetu państwa, lub skierowaniu jej do TK.

List abpa Gądeckiego do prezydenta

29 listopada Sejm uchwalił nowelizację ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, która zakłada refundację metody in vitro z budżetu państwa. 8 grudnia ustawę poparł Senat i trafiła ona do podpisu prezydenta.

“Zwracam się z uprzejmą prośbą o odmowę podpisania ustawy z dnia 29 listopada 2023 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych i przekazanie jej do ponownego rozpoznania przez Sejm lub skierowanie jej do Trybunału Konstytucyjnego” – napisał abp Stanisław Gądecki w liście do prezydenta.

Przewodniczący Episkopatu zwrócił w liście uwagę, że “Episkopat wielokrotnie zabierał głos w sprawie zapłodnienia pozaustrojowego, które nie jest metodą leczenia niepłodności”. Abp Gądecki zwrócił uwagę, że Kościół w swoim nauczaniu odwołuje się zarówno do argumentów prawno-naturalnych jak i religijnych.

“Metoda in vitro jest eksperymentowaniem na człowieku”

“Ludzkie życie jest wartością podstawową i niezbywalnym dobrem. Domaga się zatem bezwzględnej ochrony, a więc niezależnie od okresu i jakości życia człowieka. Metoda in vitro tymczasem jest eksperymentowaniem na człowieku, jego swoistą ‘produkcją’ stanowiącą ‘formę zawładnięcia życiem ludzkim'” – ocenił hierarcha.

Jak zaznaczył, drugi argument odwołuje się do “prawa dziecka, aby być powołanym do życia w wyniku aktu małżeńskiego jego rodziców, a nie w efekcie technicznej procedury za pośrednictwem osób trzecich, których działanie zapewnia powodzenie zabiegu”.

Przywołał fragment encykliki Evangelium vitae z 1995 r., w której papież Jan Paweł II wskazał, że techniki sztucznej reprodukcji są “nie do przyjęcia z punktu widzenia moralnego, ponieważ oddzielają prokreację od prawdziwie ludzkiego kontekstu aktu małżeńskiego”.

“Trzeci argument przypomina, że dziecko nie jest rzeczą, do której ktoś miałby prawo posiadania. Dziecko zawsze jest darem, a małżonkom nie przysługuje prawo do posiadania dzieci, a jedynie ‘prawo do podjęcia takich aktów naturalnych, które same przez się są przyporządkowane przekazywaniu życia’. Pragnienie dziecka nie może usprawiedliwiać jego ‘produkowania’, podobnie jak niechęć wobec dziecka już poczętego nie może usprawiedliwiać porzucenia go lub zniszczenia” – podkreślił.

Abp Gądecki o leczeniu niepłodności

Abp Gądecki przyznał, że “bezpłodność jest ciężką próbą”. “Dlatego też “konieczne jest stworzenie narodowego programu prawdziwego leczenia niepłodności. Współczesna medycyna wskazuje bowiem jasno, że usunięcie medycznych lub psychologicznych przyczyn niepłodności daje znacznie większe szanse na urodzenie zdrowego dziecka niż procedury sztucznie wspomaganego rozrodu” – stwierdził.

Przewodniczący KEP zastrzegł jednocześnie, że “z negatywnej etycznej oceny procedury in vitro nie wynika jakoby dzieci poczęte tą metodą były ‘gorszymi dziećmi'”.

“Każde z dzieci poczętych metodą in vitro stworzone jest na ‘obraz i podobieństwo’ Boga i obdarzone przyrodzoną ludzką godnością. Każde należy przyjąć z miłością i szacunkiem, na który zasługują tak samo jak dzieci poczęte naturalnie” – wyjaśnił.

Projekt ustawy ws. in vitro trafił do Sejmu jako obywatelski. Zgodnie z nowelizacją, minister zdrowia ma opracować, wdrożyć, zrealizować i sfinansować program polityki zdrowotnej leczenia niepłodności obejmujący procedury medyczne wspomaganej prokreacji, w tym zapłodnienie pozaustrojowe. W ustawie określono minimalną wysokość środków finansowych pochodzących z budżetu państwa, która corocznie ma zostać przeznaczona na realizację programu – nie mniej niż 500 mln zł.

Wnioskodawcy uzasadniali, że z uwagi na dość wysokie koszty procedury in vitro jej dostępność jest obecnie ograniczona. Dlatego konieczne jest finansowanie leczenia niepłodności metodą zapłodnienia pozaustrojowego z budżetu państwa.

Deon.pl/źródło: PAP / tk

***

NIESTETY PREZYDENT SWOIM POPISEM ZUPEŁNIE ZIGNOROWAŁ NAUKĘ KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO O GODNOŚCI LUDZKIEGO ŻYCIA. DLATEGO TRZEBA PRZYPOMNIEĆ MOCNY GŁOS Księdza Arcybiskupa Andrzeja Dzięgi z roku 2012:

Katolik wspierający in vitro niech nie prosi o Komunię św.

„Powtarzam wyraźnie, że zgodnie z nauką Kościoła i zgodnie z prawdą o godności ludzkiego życia nikt z katolików nie może popierać procedur in vitro. Katolik zapytany w tej sprawie może jedynie potwierdzać naukę o nietykalności, świętości i niezbywalnej godności każdego ludzkiego życia od samego poczęcia do naturalnej śmierci (…). Gdyby jednak ktoś z katolików świadomie podpisał się lub głosował za dopuszczalnością in vitro, także poprzez pokrętną formułę jego dofinansowania wbrew obowiązującym w Polsce zasadom prawa, niech pamięta, że występuje przeciwko godności osoby ludzkiej i przeciwko prawu Bożemu. Sam się wtedy odłącza od pełnej wspólnoty z Kościołem katolickim, póki następnie sprawy nie przemyśli, nie przemodli i nie zmieni publicznie swojego stanowiska. Do tego czasu niech pamięta, by nie prosił też Kościoła o dar Komunii Świętej”

______________________________________________________________________________________________________________

Matka Boża z Guadalupe z… dronów.

Piękne widowisko nad amerykańskim sanktuarium

fot. Instagram/thecatholiccouple

***

We wspomnienie Matki Boskiej Guadalupe 11 grudnia w sanktuarium Męki Pańskiej w Saint John w stanie Indiana w USA zaprezentowano nietypowy pokaz dronów.

Na niebie można było zobaczyć drony ułożone w kształcie Matki Bożej, jaką można zobaczyć na obrazie z Meksyku. Nad tym nietypowym widowiskiem można było zobaczyć napis: „Witaj Święta Królowo”.

Podczas pokazu modlono się wspólnie różańcem. 

Pokaz dronów i modlitwa były zorganizowane podczas „Rodzinnego różańca w Ameryce”. 

Deon.pl

______________________________________________________________________________________________________________

„Tak mi dopomóż Bóg”.

Czy Polacy rozumieją znaczenie tych słów?

oprac. GS/PCh24.pl

***

– Jeśli sami Polacy w zdecydowanej większości nie będą zainteresowani podtrzymywaniem polskości, to będzie koniec. Polskość bowiem nie jest czymś teoretycznym. Polskość jest zdefiniowana przez ponad tysiącletnią historię – mówi w rozmowie z PCh24.pl prof. Jan Żaryn, historyk, senator IX kadencji, p.o. dyrektora Instytutu Dziedzictwa Myśli Narodowej im. Romana Dmowskiego i Ignacego Jana Paderewskiego.

Czy Pan Profesor wyobraża sobie, że już niedługo zostaną podjęte systemowe kroki mające na celu laicyzację Polski? Pytam, ponieważ Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok uznający możliwość wprowadzenia zakazu noszenia symboli religijnych w miejscu pracy, jakim są urzędy administracji publicznej. Politycy koalicji KO – Lewica – Trzecia Droga wielokrotnie podkreślali, że trzeba respektować wyroki TSUE, i że są one ważniejsze niż wyroki polskich sądów. Czy katolicy powinni się obawiać?

Jest to jak najbardziej prawdopodobne. Widać wyraźnie, że w koalicji KO – Lewica – TD może dominować i zapewne będzie dominował nurt postpeerelowsko-bolszewicki czy postpeerelowsko-rewolucyjny. Odwołuje się on do nowoczesnego neomarksizmu, który zakłada, że przestrzeń publiczna powinna być pozbawiona jakichkolwiek akcentów odwołujących się do chrześcijaństwa, ponieważ te akcenty nawet na takim poziomie jak kartki pocztowe z wizerunkiem szopki i wątki związane z Bożym Narodzeniem mogą stanowić dyskomfort dla osób obchodzących dzień 25 grudnia, jako dzień 25 grudnia, czyli bez odniesienia do konkretnego wydarzenia religijnego. W ocenie neomarksistów nawet składanie życzeń bożonarodzeniowych mogłaby zniewalać poczucie godności innego człowieka, więc lepiej tego zakazać.

Coraz więcej osób zdaje sobie sprawę, że to, co powiedziałem wyżej, to nie jest żart tylko pewna konstrukcja pseudo-intelektualna. W różnych kręgach staje się ona obowiązującą i – co więcej –wpisuje się w laickie, zakorzenione w rewolucji francuskiej, a potem w bolszewizmie, izolowanie przestrzeni publicznej od kontekstu religijnego. Być może taka rzeczywistość nas czeka i to, na dodatek, w formie decyzji demokratycznie przegłosowanej.

Polacy przez wieki na szczęście mówili „NIE” ideologicznym i nienaturalnym pomysłom, które udało się przeprowadzić czy to w Rosji, czy to w Europie Zachodniej, jak na przykład jeden z największych sukcesów masonerii – wprowadzenie dekretów o rozdziale państwa i Kościoła we Francji w 1905 roku. Wyjątkiem był tutaj okres totalitaryzmu, zwłaszcza okres tzw. Polski Ludowej, kiedy obowiązywała m.in. narzucona nam siłą ustawa o wolności sumienia i wyznania z 1949 roku. Były to, wbrew swej nazwie, przepisy zezwalające na dyskryminowanie symbolu krzyża w szkołach, urzędach, szpitalach etc. Na mocy tej ustawy również wprowadzano zakaz lub ograniczenia obecności kapłanów w miejscach publicznych, takich jak szkoła czy szpital.

Tylko, czy nadal Polacy będą mieli siłę mówić to „NIE”, biorąc pod uwagę, że aż 128 posłów Sejmu X kadencji składając ślubowanie nie użyło słów „Tak mi dopomóż Bóg”. Wydaje mi się, że kluczowy jest tutaj rok 1997, kiedy to parlamentarzyści  AWS powiesili w sali sejmowej krzyż argumentując, że nie można wypowiadać słów „tak mi dopomóż Bóg” gdy nie ma krzyża w widocznym miejscu. Przez lata słowa te była swego rodzaju oczywistością. W roku 2015 nie użyło ich 27 posłów. 4 lata później – 97. Teraz, powtórzę, 128. Co się stało z nami przez ostatnie 26 lat?

Przede wszystkim wyrosło nowe pokolenie Polaków, które być może nosi w sobie swego rodzaju brak pamięci o polskim dziedzictwie kulturowym, które to dziedzictwo jest w sposób nierozerwalny związane z wiarą w Pana Boga, jako Stworzyciela świata, oraz porządku prawnego w tej wersji prawa naturalnego wyrastającej z Dekalogu, czyli z zapisów od strony moralnej – definicji dobra i zła – determinujących zapisy prawa stanowionego.

Ponieważ zaniknęła ta triada: prawo boskie – prawo naturalne – prawo stanowione jako coś, co jest ze sobą kompletne, to naturalnym tego następstwem był fakt, że prawo stanowione zostało oderwane od jakiegokolwiek kręgosłupa moralnego. Wprowadzone zaś zostało w kręgosłup nazwany niegdyś „utylitaryzmem”, a obecnie, propagandowo – „wartościami europejskimi”. One, oczywiście z punktu widzenia etyki nic nie znaczą. „Wartości europejskie” nie mają bowiem żadnych norm stałych, żadnego stałego punktu odniesienia. Wszystko jest w nich zmienne, jest tylko jakaś większość, która ma definiować za każdym razem nowe rozumienie tego pojęcia. Na dziś ta większość próbuje narzucić pewien schemat interpretacyjny dotyczący głównie zwiększenia uprawnień dla tych środowisk – czy tych osób, czy tych układów, relacji międzyludzkich – które nie stanowią normy z punktu widzenia prawa boskiego, naturalnego i za tym stanowionego. Chodzi oczywiście o definicję człowieka (mężczyzny i kobiety), rodziny, małżeństwa, ale także miłości. Można bowiem zrelatywizować np. pedofilię, uznając że dziecko 12-letnie jest zdolne do wyboru swego partnera seksualnego w imię praw wolnego dziecka i obywatela.

To jest ta smutna rzeczywistość, w jakiej obecnie żyjemy i ona, niestety, może doprowadzić do dalej idącego zachwiania niż mieści się to w naszej wyobraźni. Żeby była jasność: to nie jest proces jednopokoleniowy czy nawet dwupokoleniowy.

Warto na przykład zauważyć, że w latach 60. minionego wieku dr Christiaan Barnard dokonał rewelacyjnego i rewolucyjnego zabiegu ratowania życia człowieka w postaci przeszczepu serca. Żeby to stało się prawem stanowionym, transplantologia i opcja, że tak powiem, „rozumienia życia ludzkiego” stworzyły definicję „śmierci mózgowej”. Chodziło o to, by – mówiąc brutalnie – dr Barnard nie stał się osobą podejrzaną o zabicie człowieka, od którego pobrał serce do przeszczepu.

Ojciec dr Jacek Norkowski, dominikanin, autor prac na temat transplantologii – zarówno naukowych, jak i popularnych – wielokrotnie udowadniał, że zostały w tym przypadku naruszone pewne granice norm boskich i praw naturalnych, granice naturalne życia i śmierci. Co za tym idzie, świat niepostrzeżenie zmierza po raz kolejny w kierunku utylitarnego zdefiniowania prawnego, m. in. takich pojęć jak życie i śmierć. Podmiotowość życia poczętego została zdewastowana. Już w prawie stanowionym w wielu, wielu państwach nie istnieje gwarancja zachowania istnienia dziecka nienarodzonego. Podobnie jest ze śmiercią. Śmierć mózgowa to stan, z którego ludzie niejednokrotnie wychodzili, co potwierdza wiele świadectw. Nie jest to więc faktyczna śmierć biologiczna. Śmierć mózgowa to nazwa mająca zabezpieczyć możliwość ratowania życia drugiej osoby. Czyli istnieje życie mniej warte niż inne! To jeden z wielu dowodów na to, iż mentalnie w medycynie, etyce, nie porzucono „dorobku” III Rzeszy. Tak samo wygląda kwestia tak zwanej eutanazji, która w niejednym państwie zyskała status prawny jako czyn jak najbardziej dopuszczalny.

Tylko w ostatnim czasie mieliśmy do czynienia z dramatycznymi przykładami dylematu między uporczywym podtrzymywaniem życia, a „woluntarystycznym” zabijaniem poprzez odłączenie chorego od aparatury podtrzymującej życie. Jeśli udajemy poprzez wzmożoną autocenzurę, że problemu nie ma, to znaczy że sumienie zbiorowe ludzkości stanie się nieczułe także na kolejne akty gwałtu. Niestety coraz więcej osób, coraz więcej przedstawicieli stanu lekarskiego mówi wprost, że odłączenie od aparatury to najlepsze, najbardziej humanitarne, ale także ekonomiczno-oszczędnościowe wyjście.

Jeszcze kilka lat temu cały świat żył sprawą Alfiego Evansa. W tym roku na oczach świata odłączono aparaturę 8-miesięcznej Indi Gregory. O ile w przypadku Alfiego pojawiły się głosy buntu ze strony lekarzy, fachowców, filozofów, polityków, o tyle w przypadku Indi takich głosów prawie w ogóle nie było. Ewolucyjnie i „postępowo”, w imię „uciekającego horyzontu”, zmierzamy do zagłady.

W Polsce również pojawiły się głosy – tak jak zauważył Pan profesor – że odłączenie od aparatury jest humanitarne… Zauważyłem jednak, że wielu spośród tych, którzy tak twierdzą, zamieniło hasło „Bóg, honor, Ojczyzna” na pseudo-hasło „bób, humus, włoszczyzna”…

To pseudo-hasło jest jedną z form obśmiewania, podważania systemu wartości, w którym znacząca część naszych rodaków – taką przynajmniej mam nadzieję – nadal chciałaby żyć i definiować polskość przez triadę „Bóg, Honor, Ojczyzna”.

Jedną z form podważania polskości jest tolerowanie podważania szacunku do osoby ludzkiej, ośmieszanie jej samej oraz jej poglądów, naigrywanie się, dezawuowanie powagi naszej tradycji, naszego dziedzictwa i uznawanie tego podważania szacunku za formę artystycznego wyrazu – a nie za prostackie chamstwo, którym w istocie jest – czy jakiejś dziwnie pojmowanej wolności, w której mieści się prawo do niszczenia, obrażania, poniżania tego wszystkiego, co mieści się w pojęciach: Ojczyzna, patriotyzm, chrześcijaństwo.

To jest efekt sytuacyjnego definiowania prawa stanowionego, które nie jest umocowane w normach, tylko jest umocowane w rewolucyjnych potrzebach zmiennych. To jest czysty bolszewizm. Jak mówił Jana Paweł II demokracja bez wartości trwałych zamienia się w totalitaryzm. To jest odwoływanie się nie w sensie werbalnym, tylko w sensie realnym do doświadczeń Rosji bolszewickiej.

Bolszewicy są wśród nas i jest ich w Europie i w Polsce bardzo wielu, choć oni sami udają, że nimi nie są.

Jeden z posłów X kadencji z ramienia Lewicy Łukasz Litewka, składając ślubowanie, wypowiedział formułę „Tak mi dopomóż, Bóg”. Z miejsca pojawiły się głosy, że trzeba wobec tego człowieka wyciągnąć konsekwencje. Obawiam się, że to zapowiedź totalnej laicyzacji określonej przez posła Nitrasa mianem „opiłowywania katolików”. Czy wyobraża Pan sobie zakaz procesji na Boże Ciało, a potem zakaz chodzenia w niedzielę do kościoła, bo wiara „to prywatna sprawa”?

Nie, Panie redaktorze. Nie wyobrażam sobie. Wielu Polaków wciąż bardzo mocno opiera swoją tożsamość na rodzinie i nie wyobrażam sobie, żeby dali sobie oni wydrzeć z ręki prawo wychowywania dzieci, wnucząt zgodnie z tym, co głosi Ewangelia. Tym zaś między innymi jest właśnie to, co Pan powiedział, czyli wprowadzenie zakazu procesji Bożego Ciała czy zakazu chodzenia w niedzielę do kościoła.

Moim zdaniem, nikt nie odważy się wprowadzać tego typu antychrześcijańskich rozwiązań w Polsce, ponieważ miałby do czynienia z twardymi i ostrymi protestami ze strony ojców, matek, dziadków, babć. Jestem przekonany, że zdrowe, wciąż wielomilionowe, rodzinne protesty spowodowałyby szybkie wycofanie się neomarksistów z takich planów.

Jeśli zaś chodzi o wywołanego przez Pana redaktora posła Litewkę, który mimo, że jest posłem Lewicy, śmiał odwołać się do Pana Boga: pierwsze, czego można mu życzyć, to aby jak najszybciej przeszedł do innego klubu, bo ewidentnie znalazł się w nieodpowiednim miejscu. Klub Lewicy, jeśli traktuje swoje poglądy poważnie – jak np. poseł Zandberg, czy poseł Nowacka – będzie jak zawsze w swej historii, pełen nietolerancji i walczący o przestrzeń publiczną bez odniesień do Pana Boga, o szkołę bez religii, o urzędy bez znaku krzyża, szpitale bez kapelanów. Pytanie tylko, czy metodami demokratycznymi, czy w imię zasady „cel uświęca środki”, znowu poprzez rewolucję – siłowo, na rympał, z udziałem obcych sił. Zobaczymy. W pewnym sensie poseł Zandberg, poseł Nowacka i inni ideowi socjaliści są przynajmniej uczciwi: chcą przywrócić w Polsce system realnego socjalizmu. Najgorzej jest z takimi, którzy przebierają się za liberałów, chadeków, a czasem chcieliby, aby nazywać ich konserwatystami, a w rzeczywistości są bolszewikami. Liczą także na przychylność obcych sił, którym już dziś wyrażają swoją wdzięczność. Wtedy nie ma o czym z nimi rozmawiać.

Przez wieki mieliśmy do czynienia ze swego rodzaju fenomenem, jakim jest program polityczny, społeczny, narodowy kryjący się za hasłami „Bóg, Honor, Ojczyzna” i „Tak mi dopomóż, Bóg”. Czy Polacy będą w stanie zachować ten fenomen? Jeśli tak, to co musimy zrobić, żeby nam tego nie odebrano, nie zakazano?

Przede wszystkim sami Polacy muszą chcieć być Polakami, i to jest w mojej ocenie kwestia kanoniczna. Jeśli sami Polacy w zdecydowanej większości nie będą zainteresowani podtrzymywaniem polskości, to będzie koniec. Polskość bowiem nie jest czymś teoretycznym. Polskość jest zdefiniowana przez ponad tysiącletnią historię.

Pojęcie patriotyzmu nie jest pojęciem abstrakcyjnym, tylko realnym. W naszych warunkach próbujemy jako naukowcy definiować polski patriotyzm i wiemy, że jest on republikański, insurekcyjny i narodowo-demokratyczny. To są trzy formy postaw patriotycznych wyrastające z naszej historii. W każdym z tym zdefiniowanych patriotyzmów poprzez historyczne postawy Polaków nieodłącznym elementem jest uznanie porządku, który został człowiekowi przypisany przez obecność Boga nadającego normy i zestawy wartości. Jak pisał Roman Dmowski, katolicyzm nie jest dodatkiem do polskości, jest tej polskości najgłębszym sensem.

Nawet ci, którzy byli związani z bardzo daleko idącą tradycją lewicy niepodległościowej właśnie przez to, że niepodległościowej, zdecydowanie nie widzieli powodu, żeby niszczyć tę religijno-chrześcijańską obudowę polskiego patriotyzmu. Po Bitwie Warszawskiej, socjalista i Naczelnik Państwa Józef Piłsudski przybył na Jasną Górę, by dziękować Matce Boskiej Królowej Korony Polskiej za ocalenie. Jako historyk i jako człowiek nie jestem zwolennikiem poglądów przedwojennej Polskiej Partii Socjalistycznej, ale oddaję jej sprawiedliwość, ponieważ było to ugrupowanie niewątpliwie niepodległościowe, uznające, że państwo polskie i naród polski mają prawo do suwerenności, czyli swej specyficznej tożsamości. W związku z tym, ta tradycja socjalistyczna, jeżeli nie naruszała porządku historycznego dziedzictwa, tylko próbowała je na swój mylny sposób doskonalić, oczywiście mieściła się w pojęciu polskości.

Nie chodzi też o to, żeby wykluczać różne, nawet moim zdaniem błędne porządki. Muszą one jednak mieć zdrowy fundament w postaci poszukiwania zgodnego rozumienia niepodległości, suwerenności, tego co nazywamy słowem „polskość”. Niezależnie od tego, jak bardzo mógłby człowiek być odległy od praktykowania religii – to jest kwestia indywidualna – jeśli chce być Polakiem, to powinien szanować tę drogę rozwoju naszego narodu, naszej wspólnoty, w której od Mieszka I po Jana Pawła II niewątpliwie bardzo ważnym kośćcem nierozerwalnym z Polską jest chrześcijaństwo. W praktyce zatem dnia codziennego nie wolno bezkarnie bezcześcić kościołów, napadać na kapłanów. Zresztą właśnie lewicowo-liberalne środowiska – bo dla nas to oczywiste – powinny w pierwszym rzędzie potępiać takie zjawiska, a nie milczeć i ganić, a nawet skazywać tych, którzy kościołów bronili.

Marcin Giełzak popełnił krótką historię lewicy pod tytułem: „Trzeci stan, trzeci świat, trzecia droga, trzecia płeć”…

Jeśli mam być szczery, to ja nie chcę nie szanować ludzi, a w tym zdaniu może dla niektórych wybrzmiewać pewien brak szacunku. Ja staram się być człowiekiem, który ewangelizuje w sensie nie tylko religijnym, ale i patriotycznym. Widzę rolę między innymi swoją, ale także części wspólnoty narodu polskiego, żebyśmy byli misyjni wobec tych wszystkich ludzi, którzy błądzą, którzy mają błędne poglądy. Oni sami niewątpliwie bardzo często te błędne poglądy osadzają na chęci czynienia dobra. Ona powoduje szacunek do nich jako do osób.

Natomiast ci biedacy się mylą i to na różne sposoby. Jedni się mylą przez wybór niewłaściwej orientacji człowieczej, bo poza dwoma płciami nie ma trzeciej i jeśli ktoś ją znajduje to po prostu się myli. I rodzi to jego własne nieszczęścia. Jeśli ktoś jest z wyboru czynnym homoseksualistą, to po prostu tworzy nieszczęście dla siebie i dla najbliższych, a więc myli się w tym tragicznym swoim wyborze etc. Ten, kto zabija nienarodzone dziecko myli się podejmując tę decyzję, która potem owocuje tragediami sumienia. Doskonale o tym wie każda matka, która straciła dziecko. Ojcowie mam nadzieję, że też! Tak można długo wymieniać, ale to nie zmienia szacunku do tych osób; zakładamy, że ich pomyłki nie wyrastają z chęci czynienia zła, tylko ze złego zdefiniowania dobra. Jak ktoś źle definiuje dobro, to trzeba mu pomóc, żeby się obudził i odkrył, że to dobro istnieje, że jest piękne, że jest warte poświęceń, tylko trzeba je zupełnie inaczej zdefiniować.

Pełna zgoda, Panie profesorze. Czy nie jest jednak tak, że to krótkie zdanie, które zacytowałem, oddaje, czym jest rewolucja lewicowa – czyli ciągłym radykalizowaniem się, a jednym ze sposobów jej działania jest czynienie zła poprzez jednoczesne wmawianie ludziom, że to dobro?

Ma Pan rację. Rewolucjoniści, czyli bolszewicy istnieją i nie są zdolni do właściwej refleksji, ponieważ ich wybór jest w pełni świadomy. Będą czynili zło na tym świecie i nie ma w ich przypadku mowy o jakimkolwiek dialogu. Odróżnienie jednych od drugich – rewolucjonistów od ludzi zagubionych – nie jest jednak takie proste i w związku z tym zawsze stoi pytanie, czy nie warto spróbować dialogu i dopiero potem, ewentualnie dojść do wniosku, że niestety, ale ten dialog jest niemożliwy.

Dialogować warto. Tak nam dopomóż, Bóg!

Tak nam dopomóż, Bóg! Wierzmy w drugiego człowieka, że potrafi nie tylko błądzić, ale także naprawiać swoje błędy; i nie zmieniajmy własnych poglądów.

Bóg zapłać za rozmowę.

Rozmawiał Tomasz Kolanek/PCh24.pl

______________________________________________________________________________________________________________

ŻYWY RÓŻANIEC

Aby Matka Boża była coraz bardziej znana i miłowana!

„Różaniec Święty, to bardzo potężna broń.

Używaj go z ufnością, a skutek wprawi cię w zdziwienie”.

(św. Josemaria Escriva do Balaguer)

*****

INTENCJA ŻYWEGO RÓŻAŃCA

NA MIESIĄC GRUDZIEŃ 2023

Intencja papieska:

*Módlmy się, aby osoby z niepełnosprawnościami były w centrum uwagi społeczeństwa, a instytucje promowały programy integracyjne, które zwiększyłyby ich aktywne uczestnictwo.

więcej informacji – Vaticannews.va: Papieska intencja

***

Intencje Polskiej Misji Katolickiej w Glasgow:

* za naszych kapłanów, aby dobry Bóg umacniał ich w codziennej posłudze oraz o nowe powołania do kapłaństwa i życia konsekrowanego.  

* za papieża Franciszka, aby Duch Święty prowadził go, a św. Michał Archanioł strzegł.

*Boże, który jesteś pełen miłosierdzia, dziękuję za Twoją opiekę w minionym roku liturgicznym. Oby Twój dar wiary, nadziei i miłości zbliżył mnie do Ciebie i tym samym do moich bliźnich. W ten nowy adwentowy czas, zdając sobie sprawę ze swojej niemocy, proszę, abym dużo lepiej niż dotychczas umiał rozpoznawać Twoje nieustanne przychodzenie. Rozważając różańcowe tajemnice wraz z Twoją Boleściwą Matką, pragnę uczyć się od Niej jak przeżywać dany mi czas, który jest jedynym i niepowtarzalnym czasem.

*** 

Intencja dodatkowa dla Róży Matki Bożej Częstochowskiej (II),

św. Moniki i bł. Pauliny Jaricot: 

* Rozważając drogi zbawienia w Tajemnicach Różańca Świętego prosimy Bożą Matkę, aby wypraszała u Syna swego a Pana naszego Jezusa Chrystusa właściwe drogi życia dla naszych dzieci.

*****

KTO CHCIAŁBY DOŁĄCZYĆ DO ŻYWEGO RÓŻAŃCA – BARDZO SERDECZNIE ZACHĘCAMY

KONTAKT NA MAILA – rozaniec@kosciolwszkocji.org lub tel. 07552435042

Strona Żywego Różańca: zr.kosciol.org – intencje, ogłoszenia, patroni róż, tajemnice.

_________________________________

ŚWIĘCI WYBRANI NA PATRONÓW NASZYCH RÓŻ:

Róża 1 – św.Jana Pawła II

Róża 2 – św. Faustyny

Róża 3 – bł. ks. Jerzego Popiełuszki

Róża 4 – św. Maksymiliana Marii Kolbego

Róża 5 – św. brata Alberta Chmielowskiego

Róża 6 – św. Jadwigi

Róża 7 – bł. ks Michała Sopoćki

Róża 8 – bł. Karoliny Kózkówny

Róża 9 – św. Andrzeja Boboli

Róża 10 – św. Teresy Benedykta od Krzyża

Róża 11 – św. Moniki

Róża 12 – bł. męczenników o. Michała i o. Zbigniewa

Róża 13 – św. Hiacynty i św. Franciszka

Róża 14 – Matki Bożej Częstochowskiej I

Róża 15 – Matki Bożej Częstochowskiej II

Róża 16 – Matki Bożej Gietrzwałdzkiej

Róża 17 – Matki Bożej Miłosierdzia

Róża 18 – Matki Bożej Różańcowej

Róża 19 – bł. kardynała Stefana Wyszyńskiego

Róża 20 – bł. Paulina Jaricot

Róża 21 – św. Filomena

______________________________________________________________________________________________________________

4 sposoby odmawiania różańca, kiedy masz napięty harmonogram

Omar Santamaría | Cathopic

**********

Na cześć Matki Bożej Różańcowej przedstawiamy cztery proste sposoby na odmawianie różańca, gdy masz bardzo napięty harmonogram.

Wielu świętych codziennie odmawiało różaniec i zachęcało innych do odmawiania go, nazywając go wręcz „bronią duchową”.

„Różaniec jest «bronią» na te czasy” – twierdził św. Ojciec Pio. Św. Josemaría Escriva powiedział: „Święty Różaniec jest potężną bronią. Używaj go z pewnością, a będziesz zaskoczony efektami”.

Wiemy, że powinniśmy odmawiać różaniec, ale kiedy i jak możemy znaleźć czas? Może to wymagać trochę dodatkowego planowania i wysiłku, ale jest to możliwe! 

Na cześć Matki Bożej Różańcowej , której święto przypadało 7 października, przedstawiamy 4 sposoby na codzienną modlitwę różańcową, gdy twój harmonogram jest już napięty.

1 ODMAWIAJ RÓŻANIEC W DRODZE DO PRACY

Jeśli i tak musisz jechać samochodem lub pociągiem, równie dobrze możesz wykorzystać ten czas i odmówić różaniec w drodze do pracy. 

W transporcie publicznym łatwo jest trzymać różaniec w kieszeni. Jeśli jesteś w samochodzie i nie możesz utrzymać różańca, módl się za pomocą aplikacji audio do różańca (jest ich sporo!). 

2 MÓDLCIE SIĘ Z PRZYJACIÓŁMI!

Grupa rodzin z mojej parafii spotyka się raz w miesiącu na „poczcie różańcowej”. Każda rodzina przynosi jakieś danie i wspólnie odmawiamy różaniec. 

Kiedy moje dzieci były młodsze, spotykaliśmy się w parku na „randce z różańcem”, odmawiając różaniec z grupą przyjaciół, podczas gdy maluchy biegały. 

Modlitwa z przyjaciółmi to świetny impuls, który pomoże nam znaleźć motywację do odmawiania różańca. W twojej parafii może również istnieć grupa różańcowa oferująca cotygodniową lub miesięczną możliwość odmawiania różańca z innymi osobami.

3 MÓDL SIĘ, KIEDY ĆWICZYSZ

Trzeba przyznać, że nie sprawdzi się to w przypadku wszystkich form ćwiczeń, ale jeśli wybierasz się na spacer lub bieganie, zamiast muzyki przez część czasu włącz aplikację z różańcem. Wyjście na spacer i modlitwa różańcowa idą w parze niesamowicie dobrze!

4 MÓDL SIĘ PRZED SNEM

Moi rodzice odmawiali na głos różaniec, podczas gdy ja i rodzeństwo zasypialiśmy. Przez wiele nocy mojego dzieciństwa zasypiałem, słuchając Zdrowaś Maryjo. 

Powtarzanie różańca może działać bardzo kojąco, dlatego warto odmawiać go, gdy ty lub twoje dziecko kładziecie się spać. 

Theresa Civantos Barber/Aleteia.pl

__________________________________________________________________________________

„Przez pół wieku różaniec był dla mnie udręką”. siostra Małgorzata Borkowska OSB proponuje modyfikację modlitwy

Marijus Auruskevicius | Shutterstock

***

Powtarzam: to wszystko jest tylko propozycja. Można ją odrzucić całkiem, albo można stworzyć na swoją potrzebę analogiczny schemat własny.

Są ludzie, dla których różaniec jest od dzieciństwa naturalnym i oczywistym elementem ich pobożności. Lubią go i nie mają z nim problemów. Niech dziękują Bogu – i nie muszą czytać dalej tego tekstu. Po co im cudze kłopoty albo odpowiedzi na cudze pytania? Ale są także ludzie, którzy mają problem z różańcem. I nawet jeśli zwykli za niego dziękować Bogu, to będą Mu tym goręcej dziękować, kiedy znajdą jakieś wyjście z tej kłopotliwej sytuacji albo doświadczą przebłysku sensu modlitwy różańcowej. Może prowadzić do tego wiele dróg, zależnie od rodzaju problemów. Droga zaprezentowana poniżej jest skutkiem bardzo konkretnego zestawu trudności.

Trudności. Przez ponad pół wieku różaniec był dla mnie udręką. Po pierwsze, jedno Zdrowaś Maryjo wydawało mi się wspaniałą modlitwą, tym właśnie, co chcę powiedzieć – ale już trzy pod rząd stawały się klepaniem, bo uwaga uciekała; dziesięć – tym bardziej, więc perspektywa i konieczność odmówienia pięćdziesięciu Zdrowaś Maryjo, nie mówiąc już o stu pięćdziesięciu (jeszcze wtedy nie dwustu!), stawała się dość koszmarna. To było po prostu przegadane – nawet i bez tych wszystkich dodatków, które jak ogon komety ciągną się za każdą dziesiątką w nabożeństwach parafialnych.

Po drugie, co właściwie miałam w tym czasie robić? Na co skierować uwagę: na słowa modlitwy czy na temat rozważania? Uczono mnie, że różaniec jest modlitwą kontemplacyjną, więc słowa stają się w nim coraz mniej ważne, aż w końcu redukują się do jednego – JEZUS.

No dobrze, ale te pozostałe nadal trzeba klepać, chociaż się na nie już nie zwraca uwagi! Po co? Najgorsza była „dobra rada”, jakiej udzielali niektórzy mistrzowie, żeby słowa traktować po prostu jako miarę czasu, poświęcanego każdej tajemnicy. Czyli klepać je, żeby minęło mniej więcej pięć minut… (na co potrzeba około „dziesięciu Zdrowych Maryi”, jak mówiono w XVII wieku). Dla mnie to było wprost oburzające.

Różaniec tak pojęty stawałby się jedną więcej szkołą bezmyślnego traktowania słów modlitwy – i jednym więcej ćwiczeniem w oddzielaniu myślenia od mówienia, a tym samym motorem rosnącej dewaluacji słowa. Być może dla ludzi ciągle pouczanych, że modlitwa ustna jest czymś niższym od modlitwy myślnej i dlatego powinna ustępować tej drugiej miejsca – grając w razie potrzeby rolę klepsydry piaskowej lub stopera – nie ma w takim stawianiu sprawy nic nagannego. Ale trudno się z nim pogodzić, jeśli się wierzy – jak wierzył Autor naszej reguły – że na modlitwie myśl i słowo powinny być zgodne. Zawsze.

Modlitwa ustna, pozbawiona myślnej, staje się pustym obrzędem; a myślna, pozbawiona treści wyrażalnych słowami (choćby bezgłośnymi), staje się równie pustą grą uczuć albo zagapieniem. (Nie mówię tu oczywiście o kontemplacji wlanej, o której nie mam pojęcia, ale o modlitwie dostępnej dla każdego). A tu mamy: albo, albo. Słowo idzie w swoją stronę, myśl w swoją. Ideałem byłoby je zgrać, pogodzić – ale jak?

Pod okiem Maryi. Najpierw spróbujmy ustalić kilka zasad, które mogą być wstępem do szukania wyjścia. Po pierwsze, wyciszmy nerwy i ewentualne skrupuły. Jeżeli wyjścia nie znajdziemy, to przecież brak modlitwy różańcowej nie jest grzechem, różaniec nie jest konieczny do zbawienia. I przed jego wynalezieniem żyło mnóstwo świętych, ludzie służyli Bogu i kochali Go. Niemniej, skoro Kościół usilnie zaleca tę modlitwę, to dobrze będzie zrozumieć, dlaczego; i dobrze będzie pójść za tym zaleceniem, byleby z dobrej woli, bez balastu przymusu.

Po drugie, zgodnie ze sformułowaniem Jana Pawła II, różaniec nie jest modlitwą do Maryi, ale raczej modlitwą pod okiem Maryi. Ma być więc rozmyślaniem, zwrotem do Boga pod okiem Tej, która nie tylko uczestniczyła w wydarzeniach ewangelicznych, ale i „rozważała je w sercu”. Dlatego może i nas uczyć tego rozważania.

Po trzecie, są różne sposoby rozmyślania. Jeden to stawianie twierdzeń i wysnuwanie z nich wniosków – ale w przypadku różańca takiemu rozmyślaniu przeszkadza tekst modlitwy ustnej. Inny sposób polega na stanięciu twarzą w twarz z tematem i prostym pokłonieniu się mu. W takim wypadku tekst jest nawet pomocny, ale może dla kogoś być za długi, właśnie przegadany. Pokłon dużo czasu nie zajmuje.

Po czwarte, zastanówmy się nad tym, co oznacza błogosławieństwo, o którym przecież mowa w Zdrowaś Maryjo. Błogosławieństwo, jeżeli to Bóg nam błogosławi, oznacza dar i łaskę; jeżeli my błogosławimy kogoś z ludzi – na przykład Maryję – oznacza podziw dla daru Boga i łaski w Niej złożonej. Jeżeli błogosławimy Boga, wyrażamy adorację i dziękczynienie. Pojęcie to jest kluczowe i dobrze je wyjaśnić na wstępie.

Nadal jednak pozostaje problem: jak pogodzić w różańcu słowo i myśl, zakładając, że słowa modlitwy nie będą tylko szelestem piasku w klepsydrze, ale nośnikiem istotnej treści?

Możliwy sposób wyjścia. Oczywiście na początku musi być Ojcze nasz – z tego tekstu wypływa cała nasza chrześcijańska modlitwa. Ale co robić z przegadanym ciągiem dalszym? Ostatecznie nie widziałam już innej rady, niż zredukować – na prywatny użytek! – liczbę słów do tych, które wydają mi się najważniejsze, niezbywalne. W miejsce całej zdrowaśki powstała więc siedemnastosylabowa zwrotka:

Błogosławiona.

Błogosławiony Jezus.

Módl się za nami.

Wedle takiego pojęcia istotną treść modlitwy Zdrowaś Maryjo stanowiłoby podwójne błogosławieństwo i prośba o pomoc (a tym samym wyznanie własnej słabości). W pierwszym słowie zawiera się serdeczne wezwanie Maryi jako Tej, która również wpatruje się w dany epizod życia Jej Syna; w drugiej, kluczowej linijce jest pokłon i dziękczynienie oddane temuż Synowi. Potem już skrzydła opadają – „módl się za nami” to raczej mozolny lot gołębia niż swobodne szybowanie bociana – ale za chwilę uniosą się znowu.

Przedmiotem mojej adoracji jest Chrystus widziany jako Syn Ojca, dokonujący dzieła Ojca na świecie i składający Ojcu ofiarę z własnego życia – czego nie mógłby zrobić jako Bóg, ale może jako człowiek. We wszystkich tajemnicach różańca odnajduję obecność tej trynitarnej Miłości, która Go do tego popchnęła. Niespodziewanie nawet te tajemnice, które poprzednio niewiele dla mnie znaczyły, nagle się rozświetliły; pamiętam radość chwili, w której zrozumiałam, jak ważna jest piąta tajemnica radosna, kiedy to Jezus po raz pierwszy na ziemi deklaruje swoją miłość do Ojca. Tak Go pojmuję i tak Go wielbię – przez okamgnienie, bez dodatkowych słów. Ale ten akt uwielbienia można mnożyć: dziesięć razy albo i więcej, któż zabroni? Byleby dodać na końcu Chwała Ojcu, bo to wynika z całej poprzedniej modlitwy. Wszystkie inne dodatki zastępuję jednym „alleluja”, żeby nie odrywały uwagi od właściwego jej przedmiotu.

Ktoś, kto moich trudności nie dzieli, powiedział mi ze smutkiem, że to już nie jest różaniec. Ale dla mnie to jedyna możliwa jego forma. Nie będę się spierać o nazwy. Chodzi mi o to, żeby móc przy Maryi rozważać dzieło Jezusa i wielbić Go – ku chwale Ojca, bo to ta chwała przecież jest upragnieniem Jezusowego Serca i Jego celem nadrzędnym.

Możliwe zresztą, że taka forma różańca będzie dla kogoś tylko pierwszym stadium powrotu do pełnego tekstu, który w jakiś sposób stanie się nośnikiem adoracji, a nie klepaniną. Ale jeśli nawet nie, to lepsze jest takie rozwiązanie problemu niż żadne… przynajmniej na użytek tych, którzy mają problemy podobne do moich. Zresztą prywatna modlitwa nie potrzebuje tekstów utrwalonych raz na zawsze; może się rozwijać.

Jak, konkretnie, zastosować tak zmodyfikowany tekst do kolejnych tajemnic różańca? Na przykład, każda „zdrowaśka” może brzmieć:

Błogosławiona. Błogosławiony Jezus, … (tu treść tajemnicy, jak niżej, 3x). Módl się za nami.

Błogosławieństwo Pana, zaopatrzone w aluzje do treści tajemnicy, jest powtórzone trzy razy, żeby nie oszukiwać na czasie, i żeby to ono było istotnym elementem. W sumie, chodzi o to, żeby razem z Maryją wielbić Syna Bożego w konkretnych aspektach Jego działania i żeby prosto do tego celu prowadziły wszystkie użyte słowa. Nie tylko niektóre. A „treść tajemnicy” to krótkie sformułowanie, jak poniżej:

Tajemnice radosne:

1. Błogosławiony Jezus, Syn Ojca.(W tle: miłość Syna do Ojca aż do pragnienia ofiary z życia; wielki zamysł, stworzenie świata w tej intencji; wciągnięcie ludzkości w tę samą trynitarną miłość)

2. Błogosławiony Jezus, Bóg ukryty.(W tle: Ty jesteś Bogiem ukrytym, Zbawicielu, Ty masz upodobanie w ukrytej prawdzie; zaplanowana niedostrzegalność obecności Boga w świecie, działanie jak w przypowieści o rosnącym ziarnie)

3. Błogosławiony Jezus, Bóg objawiony.(W tle: niemowlęca niemoc wobec ludzi jako znak stanu ofiary złożonej Ojcu; objawia miłość, którą przyszedł ucieleśnić i szerzyć)

4. Błogosławiony Jezus Pierworodny.(W tle: długie dzieje przygotowywania pojęć ludzkich o należnej Bogu ofierze z tego, co najlepsze; pierworodny jako należny Bogu wg Prawa, ale wykupywany; Syn Boży nie poprzestanie na ofierze zastępczej)

5. Błogosławiony Jezus w domu Ojca.(W tle: rozumieć serce Jezusa to znać Jego podstawowe dążenie: uwielbienie Ojca; szukać Go należy w domu Ojca, w tym wszystkim, co chwale Ojca służy)

Tajemnice światła:

1. Błogosławiony Jezus, Syn miłość.(W tle: obecność wszystkich Trzech Osób; Ojciec intronizuje Syna; ich wzajemna Miłość spływa, aby objąć ludzkość)

2. Błogosławiony Jezus, Dawca radości.(W tle: wino symbolem radości, a On przez nasze usynowienie przynosi radość głębszą, „trzeźwe upojenie Ducha”)

3. Błogosławiony Jezus, Nauczyciel.(W tle: cuda i nauki objawiają moc i dobroć Ojca, Jego plany; mówią o Nim i naszym wezwaniu do Jego życia)

4. Błogosławiony Jezus w chwale Ojca.(W tle: raz jeszcze, Ojciec uwierzytelnia Syna; objawia miłość i pokój, przewyższający wszelkie pojęcie)

5. Błogosławiony Jezus na ołtarzu.(W tle: całość Jego dzieła uwielbienia i zbawienia, obecna tu w Jego stanie ofiary)

Tajemnice bolesne:

1. Błogosławiony Jezus, Syn Człowieczy.(W tle: jako Bóg postawił sobie samemu jako Człowiekowi zadanie na skraju możliwości wykonania)

2. Błogosławiony Jezus, Król skatowany.(W tle: Pieśń o Słudze Jahwe, nieludzko oszpecony Jego wygląd; wolny pomimo to: sam dał się gnębić, podał grzbiet swój bijącym)

3. Błogosławiony Jezus, Król wyszydzony.(W tle: Pieśń o Słudze Jahwe, nie zasłonił twarzy przed zniewagami, wzgardzony i odepchnięty przez ludzi, Bóg odrzucony przez własnych kapłanów)

4. Błogosławiony Jezus niosący swoją miłość.(W tle: aż do śmierci umiłował Ojca i nas, ostatkiem ludzkich sił doniósł tę miłość do miejsca kaźni)

5. Błogosławiony Jezus, który wykonał.(W tle: aż do śmierci krzyżowej wykonał cały zamysł ofiary uwielbienia Ojca i naszego zbawienia; umierając triumfuje: Wykonało się)

Tajemnice chwalebne:

1. Błogosławiony Jezus zmartwychwstały.(W tle: Ojciec odpowiada na ofiarę Syna, daje Mu triumf ostateczny i pełny, w naszej czasoprzestrzeni dopiero stopniowo skuteczny, w bezczasie wieczności już dokonany)

2. Błogosławiony Jezus po prawicy Ojca.(W tle: Ojciec odpowiada bezmiarem chwały; Syn także jako człowiek jest w majestacie Trójcy Świętej)

3. Błogosławiony Jezus, Dawca Ducha.(W tle: Wyleję Ducha mego na wszelkie ciało; nasze usynowienie: ogarnia nas trynitarna Miłość łącząca Ojca z Synem, mamy udział w „liturgii” Syna)

4. i 5. Błogosławiony Jezus, Syn Twój i Bóg Twój.(W tle: pełnia ostatecznego spotkania Maryi z Tym, który zechciał być Jej Synem)

Powtarzam: to wszystko jest tylko propozycja. Można ją odrzucić całkiem, albo można stworzyć na swoją potrzebę analogiczny schemat własny.

Aleteia.pl

(fragment książki „Uwagi o modlitwie” siostry Małgorzaty Borkowskiej OSB, Tyniec, wydawnictwo ojców Benedyktynów)

______________________________________________________________________________________________________________

Modlitwa w ciszy nie jest luksusem dla wybranych. Jest potrzebna każdemu, kto chce mieć głębszą relację z Bogiem

ks. Andrzej Muszala/źródło: YT / DEON TV

***

Szukasz czegoś, co ożywi i zmieni twoją modlitwę? Jednym z bardzo skutecznych sposóbów na przemianę życia i nawrócenie, które jest owocem dobrej relacji z Bogiem, jest modlitwa w ciszy. Nie chodzi w niej jednak o to, by mówić do Boga po cichu… W Adwencie szukamy sposobów na to, jak zbliżyć się do Boga. Jedną z bardzo skutecznych dróg jest modlitwa w ciszy. Czym jest? O tym w drugim odcinku naszego adwentowego cyklu “Czas ciszy” opowiada ks. Andrzej Muszala. 

Gość naszego cyklu modlitwą w ciszy zajmuje się w praktyce od lat; jest założycielem Pustelni św. Teresy z Lisieux w Beskidach i między innymi właśnie tam podczas rekolekcji pokazuje, czym może się stać taki sposób modlitwy. 

Cisza nie jest luksusem dla wybranych

– Cisza jest dla każdego. To nie jest luksus dla wybranych, dla mnichów, kartuzów, pustelników. Bez ciszy człowiek nie funkcjonuje właściwie – podkreśla ks. Andrzej Muszala. 

Jak mówi, by zacząć modlić się w ciszy, trzeba zrobić pierwszą, kluczową rzecz: podjąć decyzję, znaleźć czas.

– Wydaje nam się wydaje, że ten krok jest bardzo trudny; ale gdy człowiek włączy rozumowe myślenie i zaplanuje dzień, zobaczy, że bardzo dużo jest tam “śmieci” różnego typu: na przykład przeglądanie reklam czy promocji. Trzeba to ograniczyć, żeby znaleźć czas na modlitwę – podkreśla duchowny.

Najlepsze miejsce do modlitwy w ciszy

Jak zauważa ks. Muszala, warunki zewnętrzne dla każdego człowieka mogą być różne. Ale Jezus mówi rzecz bardzo prostą: żeby iść do swojego pokoju, zamknąć drzwi i tam się modlić.

– Własny pokój to jest świetne miejsce przebywania z Bogiem – mówi duszpasterz. – Każdy może dziś wejść do swojego pokoju, zrobić mały porządek na swoim biurku, postawić tam małą ikonę, świecę zapalić, otworzyć Pismo Święte i to jest ta przestrzeń, w której można się spotkać z Jezusem.

Modlitwa w ciszy to nie modlitwa po cichu

Co właściwie powinniśmy robić podczas modlitwy w ciszy? Przede wszystkim – nie mówić.

– Nie zanosić żadnych intencji, nawet bardzo wzniosłych, tylko właśnie nie mówić. Modlitwa w ciszy to nie jest modlitwa po cichu, kiedy  odmawiamy jakieś modlitwy po cichu, tylko w ogóle wyłączamy swoją inicjatywę co do mówienia, co do przedstawiania różnych kwestii, a otwieramy się na inicjatywę Boga – zaznacza ks. Muszala.

Świetnym wejściem w modlitwę w ciszy jest rzecz bardzo prosta – otwarcie Ewangelii. Gdy ją czytamy, to wystarczy, bo to jest Słowo Boże, jak mówi św. Teresa z Lisieux – to jest sam Chrystus.

Czy do modlitwy w ciszy jest potrzebne specjalne przygotowanie?

– Jeśli ktoś zaczyna taką modlitwę, to na dłuższą metę powinien się formować. To tak, jak z językiem obcym; nie wystarczy poznać kilka słówek, choć można się porozumiewać w ten sposób. Ale jeśli chcemy wejść w głębię tego języka, trzeba podjąć codzienną, systematyczną naukę. Tak samo modlitwa w ciszy: jeśli ktoś chce w niej iść do przodu, ona powinna być codziennie i powinna być połączona z formacją. Są różne szkoły modlitwy, aczkolwiek tu też trzeba dosyć uważać, bo powiem wprost, że dziś jest moda łączenia medytacji z technikami wschodnimi i to jest mieszanka wybuchowa – mówi ks. Muszala.

Deon.pl

______________________________________________________



______________________________________________________________________________________________________________

Nowenna przed uroczystością Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny

fot. radio Niepokalanów

*********

Aby dobrze przygotować się do Uroczystości Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny na dzień 8 grudnia – oto jedna z propozycji ze strony Opus Dei, która może posłużyć jako inspiracja do modlitwy osobistej na początku Adwentu.

Wstęp

Po ogłoszeniu dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Maryi 8 grudnia 1854, bł. Pius IX ustanowił ten dzień uroczystością Niepokalanego Poczęcia. „Najświętsza Maryja Dziewica od pierwszej chwili swego poczęcia, przez łaskę i szczególny przywilej Boga wszechmogącego, na mocy przewidzianych zasług Jezusa Chrystusa, Zbawiciela rodzaju ludzkiego, została zachowana czysta od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego”.

Cytowana definicja precyzyjnie wyjaśnia znaczenie tej prawdy wiary, która głosi, że Maryja została poczęta wolna od zmazy grzechu pierworodnego. Katechizm Kościoła Katolickiego wyjaśnia: Aby być Matką Zbawiciela, „została obdarzona przez Boga godnymi tak wielkiego zadania darami”. W chwili Zwiastowania anioł Gabriel pozdrawia Ją jako „pełną łaski” (Łk 1,28). W ciągu wieków Kościół uświadomił sobie, że Maryja, napełniona „łaską” przez Boga (Łk 1,28), została odkupiona od chwili swego poczęcia. Maryja jest „odkupiona w sposób wznioślejszy ze względu na zasługi swego Syna”. Dzięki łasce Bożej Maryja przez całe życie pozostała wolna od wszelkiego grzechu osobistego Por. KKK, 490−493.

*********

DZIEŃ PIERWSZY – 30 listopada

MARYJA, NOWA EWA

fot.vecstock Freepik/ojcowie Franciszkanie/Wrocław

***

Czytanie biblijne (Rdz 3,1−6.13−15)

A wąż był bardziej przebiegły niż wszystkie zwierzęta lądowe, które Pan Bóg stworzył. On to rzekł do niewiasty: „Czy rzeczywiście Bóg powiedział: Nie jedzcie owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu?” Niewiasta odpowiedziała wężowi: „Owoce z drzew tego ogrodu jeść możemy, tylko o owocach z drzewa, które jest w środku ogrodu, Bóg powiedział: Nie wolno wam jeść z niego, a nawet go dotykać, abyście nie pomarli”. Wtedy rzekł wąż do niewiasty: „Na pewno nie umrzecie! Ale wie Bóg, że gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło”. Wtedy niewiasta spostrzegła, że drzewo to ma owoce dobre do jedzenia, że jest ono rozkoszą dla oczu i że owoce tego drzewa nadają się do zdobycia wiedzy. Zerwała zatem z niego owoc, skosztowała i dała swemu mężowi, który był z nią: a on zjadł.

Wtedy Pan Bóg rzekł do niewiasty: „Dlaczego to uczyniłaś?” Niewiasta odpowiedziała: „Wąż mnie zwiódł i zjadłam”. Wtedy Pan Bóg rzekł do węża: „Ponieważ to uczyniłeś, bądź przeklęty wśród wszystkich zwierząt domowych i dzikich; na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni twego istnienia. Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono ugodzi cię w głowę, a ty ugodzisz je w piętę”.

Rozważanie (Jan Paweł II, Redemptoris Mater (=RM), 11)

Maryja, Matka Słowa Wcielonego, zostaje wprowadzona w samo centrum owej nieprzyjaźni, owego zmagania, jakie towarzyszy dziejom ludzkości na ziemi, a zarazem dziejom zbawienia. Należąc do „ubogich i pokornych Pana”, Maryja nosi w sobie, jak nikt inny wśród ludzi, ów „majestat łaski”, jaką Ojciec „obdarzył nas w Umiłowanym”, a łaska ta stanowi o niezwykłej wielkości i pięknie całej Jej ludzkiej istoty. Maryja pozostaje w ten sposób wobec Boga, a także wobec całej ludzkości jakby niezmiennym i nienaruszonym znakiem tego Bożego wybrania, o jakim mówi List Pawłowy: „w Chrystusie (…) wybrał nas przed założeniem świata (…) i przeznaczył dla siebie jako przybranych synów” (Ef 1,4). Wybranie to jest potężniejsze od wszelkich doświadczeń zła i grzechu, od całej owej „nieprzyjaźni”, jaką naznaczone są ziemskie dzieje człowieka. Maryja pozostaje w tych dziejach znakiem niezawodnej nadziei.

Na zakończenie można odmówić Różaniec i Litanię Loretańską lub następującą modlitwę:

Modlitwa

Boże, Ty przez Niepokalane Poczęcie Najświętszej Dziewicy przygotowałeś swojemu Synowi godne mieszkanie i na mocy zasług przewidzianej śmierci Chrystusa zachowałeś Ją od wszelkiej zmazy, daj nam za Jej przyczyną dojść do Ciebie bez grzechu.

Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

*********

DZIEŃ DRUGI – 1 grudnia

MARYJA, PEŁNA ŁASKI

fot. Józef Wolny/Gość Niedzielny

***

Czytanie biblijne (Łk 1,26−33)

W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Wszedłszy do Niej, anioł rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami”. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”.

Rozważanie (RM, 8)

Kiedy czytamy, że zwiastun mówi do Maryi „łaski pełna”, kontekst ewangeliczny, w którym zbiegają się dawne objawienia i obietnice, pozwala nam zrozumieć, że chodzi tutaj o szczególne błogosławieństwo pośród wszelkich „błogosławieństw duchowych w Chrystusie”. W tajemnicy Chrystusa jest Ona obecna już „przed założeniem świata”, jako Ta, którą Ojciec „wybrał” na Rodzicielkę swego Syna we Wcieleniu a wraz z Ojcem wybrał Ją Syn i odwiecznie zawierzył Duchowi świętości. Maryja jest w sposób zupełnie szczególny i wyjątkowy związana z Chrystusem i równocześnie jest umiłowana w Tym przedwiecznie umiłowanym Synu, współistotnym Ojcu, w którym skupia się cały „majestat łaski”. Równocześnie pozostaje Ona doskonale otwarta w stronę tego „daru z wysokości” (por. Jk 1,17). Jak uczy Sobór: Maryja „zajmuje pierwsze miejsce wśród pokornych i ubogich Pana, którzy z ufnością oczekują od Niego zbawienia i dostępują go”.

Na zakończenie można odmówić Różaniec i Litanię Loretańską lub następującą modlitwę:

Modlitwa

Boże, Ty przez Niepokalane Poczęcie Najświętszej Dziewicy przygotowałeś swojemu Synowi godne mieszkanie i na mocy zasług przewidzianej śmierci Chrystusa zachowałeś Ją od wszelkiej zmazy, daj nam za Jej przyczyną dojść do Ciebie bez grzechu.

Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

*********

DZIEŃ TRZECI – 2 grudnia

MARYJA, SŁUŻEBNICA PAŃSKA

Maryja w scenie Zwiastowania (fot. zatletic/depositphotos.com)Deon.pl

***

Czytanie biblijne (Łk 1,34-38)

Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?” Anioł Jej odpowiedział: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego okryje Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, którą miano za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”. Na to rzekła Maryja: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego!” Wtedy odszedł od Niej anioł.

Rozważanie (RM, 13)

Przy zwiastowaniu bowiem Maryja, okazując „posłuszeństwo wiary” Temu, który przemawiał do Niej słowami swego zwiastuna, poprzez „pełną uległość rozumu i woli wobec Boga objawiającego” – w pełni powierzyła się Bogu. Odpowiedziała więc całym swoim ludzkim, niewieścim „ja”. Zawierało się w tej odpowiedzi wiary doskonałe współdziałanie „z łaską Bożą uprzedzającą i wspoma­gającą” oraz doskonała wrażliwość na działanie Ducha Świętego, który „darami swymi wiarę stale udoskonala”.

Słowo Boga żywego, które zwiastował Maryi anioł, odnosiło się da Niej samej: „Oto poczniesz i porodzisz Syna” (Łk 1,31). Maryja, przyjmując to zwiastowanie, miała stać się „Matką Pana”. Miała w Niej dokonać się Boska tajemnica Wcielenia. „Było zaś wolą Ojca miłosierdzia, aby Wcielenie poprzedziła zgoda Tej, która była przeznaczona na matkę”. I Maryja wyraża tę zgodę, po wysłuchaniu wszystkich słów zwiastuna. Mówi: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego!” (Łk 1,38). Owo Maryjne fiat – „niech mi się stanie” – zadecydowało od strony ludzkiej o spełnieniu się Bożej tajemnicy. Zachodzi pełna zbieżność ze słowami Syna, który według Listu do Hebrajczyków mówi do Ojca, przychodząc na świat: „Ofiary ani daru nie chciałeś, ale Mi utworzyłeś ciało (…). Oto idę (…) aby spełniać wolę Twoją, Boże” (10,5.7). Tajemnica Wcielenia urzeczywistniła się wówczas, gdy Maryja wypowiedziała swoje fiat: „niech mi się stanie według twego słowa!”, czyniąc możliwym – na ile wedle planu Bożego od Niej to zależało – spełnienie woli Syna.

Na zakończenie można odmówić Różaniec i Litanię Loretańską lub następującą modlitwę:

Modlitwa

Boże, Ty przez Niepokalane Poczęcie Najświętszej Dziewicy przygotowałeś swojemu Synowi godne mieszkanie i na mocy zasług przewidzianej śmierci Chrystusa zachowałeś Ją od wszelkiej zmazy, daj nam za Jej przyczyną dojść do Ciebie bez grzechu.

Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

*********

DZIEŃ CZWARTY – 3 grudnia

MARYJA BŁOGOSŁAWIONA MIĘDZY NIEWIASTAMI

radio Niepokalanów

***

Czytanie biblijne (Łk 1,39-44)

W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w ziemi Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała poz­dro­wienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona głośny okrzyk i po­wie­działa: „Błogosławionaś Ty między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto bowiem, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie”.

Rozważanie (RM, 12)

Ewangelista Łukasz – wkrótce po opisie zwiastowania – prowadzi nas w ślad za Dziewicą z Nazaretu „do pewnego miasta w ziemi Judy” (Łk 1,39). Miastem tym ma być, zdaniem uczonych, dzisiejsze Ain-Karim, położone w okolicy górzystej, opodal Jerozolimy. Maryja „wybrała się tam z pośpiechem”, aby odwiedzić Elżbietę, swoją krewną. Przyczynę odwiedzin wypada upatrywać w tym także, że podczas zwiastowania Gabriel wskazał w znamienny sposób na Elżbietę, która w podeszłym wieku mocą Bożą poczęła syna z męża Zachariasza: „krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, którą miano za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego” (Łk 1,36−37). Zwiastun powołał się na przykład Elżbiety, aby odpowiedzieć na pytanie Maryi: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?” (Łk 1,34). Otóż stanie się to właśnie „mocą Najwyższego”, podobnie – a nawet bardziej – niż w przypadku Elżbiety.

Maryja więc udaje się w duchu miłości do domu swej krewnej. Przy wejściu, w odpowiedzi na pozdrowienie Maryi, Elżbieta, „napełniona Duchem Świętym”, czując szczególne poruszenie dziecka we własnym łonie, wielkim głosem pozdrawia Maryję: „Bło­go­sławionaś Ty między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona” (por. Łk 1,40−42). Ten okrzyk czy też aklamacja Elżbiety weszła później do modlitwy Zdrowaś Maryjo jako dalszy ciąg pozdrowienia anielskiego, stając się w ten sposób jedną z naj­częstszych modlitw Kościoła. Jeszcze więcej mówią dalsze słowa Elżbiety zawarte w pytaniu: „A skądże mi to, że Matka mojego Pana przy­chodzi do mnie?” (Łk 1,43). Elżbieta daje świadectwo Maryi: roz­poznaje i głosi, że przed nią stoi Matka Pana, Matka Mesjasza. W tym świadectwie uczestniczy też syn, którego Elżbieta nosi w swoim łonie: „poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie”. „Dzieciątko” – to przyszły Jan Chrzciciel, który nad Jordanem wskaże na Jezusa jako Mesjasza.

Na zakończenie można odmówić Różaniec i Litanię Loretańską lub następującą modlitwę:

Modlitwa

Boże, Ty przez Niepokalane Poczęcie Najświętszej Dziewicy przygotowałeś swojemu Synowi godne mieszkanie i na mocy zasług przewidzianej śmierci Chrystusa zachowałeś Ją od wszelkiej zmazy, daj nam za Jej przyczyną dojść do Ciebie bez grzechu.

Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

*********

DZIEŃ PIĄTY – 4 grudnia

WIARA MARYI

Maryja Theotokos – National Museum of Serbia, Public domain, via Wikimedia Commons/Deon.pl

***

Czytanie biblijne (Łk 1,45-56)

[Elżbieta wydała okrzyk i powiedziała:]

„Błogosławiona jest, która uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Jej od Pana”. Wtedy rzekła Maryja: „Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, a święte jest Jego imię – i miłosierdzie Jego z pokoleń na pokolenia dla tych, co się Go boją. On przejawia moc ramienia swego, rozprasza pyszniących się zamysłami serc swoich. Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych. Głodnych syci dobrami, a bogaczy odprawia z niczym. Ujął się za sługą swoim, Izraelem, pomny na miłosierdzie swoje – jak przyobiecał naszym ojcom – Abrahamowi i jego potomstwu na wieki”. Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.

Rozważanie (RM, 14, 19)

Jednakże słowa Elżbiety: „Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła” odnoszą się nie tylko do tego szczegółowego momentu, jakim było zwiastowanie. Jeśli chodzi o wiarę Maryi oczekującej Chrystusa, zwiastowanie jest z pewnością momentem przełomowym, ale zarazem jest także punktem wyjścia, od którego zaczyna się całe „itinerarium ku Bogu”: cała Jej droga wiary. Na tej zaś drodze w sposób niezwykły, zaiste heroiczny – owszem, z coraz większym heroizmem wiary – będzie się urzeczywistniać owo „posłuszeństwo”, które wyznała wobec słowa Bożego objawienia. A to „posłuszeństwo wiary” ze strony Maryi w ciągu całej drogi posiadać będzie zadziwiające podobieństwo do wiary Abrahama. Podobnie jak ten patriarcha całego ludu Bożego, tak i Maryja, w ciągu całej drogi swego uległego, macierzyńskiego fiat, będzie potwierdzać, iż „wbrew nadziei uwierzyła nadziei”. Słusznie przeto w owym wyrażeniu „Błogosławiona, któraś uwierzyła”, możemy upatrywać jakby klucz, który otwiera nam wewnętrzną prawdę Maryi: tej, którą anioł przy zwiastowaniu pozdrowił jako „łaski pełną”. Jeśli jako „łaski pełna” była Ona odwiecznie obecna w tajemnicy Chrystusa, to przez wiarę stawała się w niej obecna w wymiarach całego swego ziemskiego iti­nerarium: „szła naprzód w pielgrzymce wiary”. Równocześnie zaś tę tajem­nicę Chrystusa w sposób dyskretny – ale bezpośredni i sku­teczny – uobecniała ludziom. I nadal nie przestaje jej uobecniać. Przez tajemnicę Chrystusa także Ona jest obecna wśród ludzi. Poprzez Syna rozjaśnia się także tajemnica Matki.

Na zakończenie można odmówić Różaniec i Litanię Loretańską lub następującą modlitwę:

Modlitwa

Boże, Ty przez Niepokalane Poczęcie Najświętszej Dziewicy przygotowałeś swojemu Synowi godne mieszkanie i na mocy zasług przewidzianej śmierci Chrystusa zachowałeś Ją od wszelkiej zmazy, daj nam za Jej przyczyną dojść do Ciebie bez grzechu.

Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

*********

DZIEŃ SZÓSTY – 5 grudnia

MARYJA WSPÓŁODKUPICIELKA Z CHRYSTUSEM

fot. fortherock/flickr.com/Deon.pl

***

Czytanie biblijne (Łk 2,25-35)

A żył w Jeruzalem człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekujący pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Z natchnienia więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: „Teraz, o Władco, pozwalasz odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela”. A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą – a Twoją duszę miecz przeniknie – aby na jaw wyszły zamysły serc wielu”.

Rozważanie (RM, 16)

Człowiek sprawiedliwy i pobożny, imieniem Symeon, pojawia się na początku Maryjnego „itinerarium” wiary. Słowa jego, natchnione przez Ducha Świętego (por. Łk 2,25−27), potwierdzają prawdę zwiastowania. Czytamy bowiem, że „wziął On w objęcia” Dzieciątko, któremu zgodnie z poleceniem anioła „nadano imię Jezus” (por. Łk 2,21). Jego słowa są zgodne z brzmieniem tego imienia, które znaczy: Zbawiciel – „Bóg jest zbawieniem”. Zwracając się do Pana, mówi: „moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela” (Łk 2,30-32). Równocześnie jednak Symeon zwraca się do Maryi z następującymi słowami: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą”. I dodaje wprost pod adresem Maryi: „A Twoją duszę miecz przeniknie – aby na jaw wyszły zamysły serc wielu” (Łk 2,34−35). Słowa Symeona stawiają w nowym świetle zapowiedź, jaką Maryja usłyszała od anioła: Jezus jest Zbawicielem, jest „światłem na oświecenie” ludzi. Czyż nie okazało się to w pewien sposób w noc Narodzenia, gdy do stajni przybyli pasterze? (por. Łk 2,8−20). Czyż nie miało się jeszcze bardziej okazać, gdy przybędą Mędrcy ze Wschodu? (por. Mt 2,1−12). Równocześnie jednak, już u początku swego życia, Syn Maryi – a wraz z Nim Jego Matka – doznają na sobie prawdy dalszych słów Symeona: „znak, któremu sprzeciwiać się będą”. Słowa Symeona są jakby drugą zapowiedzią dla Maryi, gdyż wskazują na konkretny wymiar historyczny, w którym Jej Syn wypełni swoje posłannictwo, to jest wśród niezro­zu­mienia i w cierpieniu. Jeśli taka zapowiedź potwierdza z jednej strony Jej wiarę w wypełnienie Boskich obietnic zbawienia, to z drugiej strony objawia również, że swoje posłannictwo będzie musiała przeżywać w cierpieniu u boku cierpiącego Zbawiciela i że Jej macierzyństwo pozostanie w cieniu i będzie bolesne.

Na zakończenie można odmówić Różaniec i Litanię Loretańską lub następującą modlitwę:

Modlitwa

Boże, Ty przez Niepokalane Poczęcie Najświętszej Dziewicy przygotowałeś swojemu Synowi godne mieszkanie i na mocy zasług przewidzianej śmierci Chrystusa zachowałeś Ją od wszelkiej zmazy, daj nam za Jej przyczyną dojść do Ciebie bez grzechu.

Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

*********

DZIEŃ SIÓDMY – 6 grudnia

MARYJA, PIERWSZA KTÓRA SŁUCHA I ZACHOWUJE SŁOWO BOŻE

 Stock.Adobe/Tygodnik Niedziela

***

Czytanie biblijne (Łk 11,27-28)

Gdy On to mówił, jakaś kobieta z tłumu głośno zawołała do Niego: „Błogosławione łono, które Cię nosiło, i piersi, które ssałeś”. Lecz On rzekł: „Tak, błogosławieni są raczej ci, którzy słuchają słowa Bożego i go przestrzegają”.

Rozważanie (RM, 20)

Jest w Ewangelii św. Łukasza taki moment, gdy „jakaś kobieta z tłumu głośno zawołała”, zwracając się do Jezusa: Błogosławione łono, które Cię nosiło, i piersi, które ssałeś (Łk 11,27). Słowa te stanowią pochwałę Maryi jako rodzonej Matki Jezusa.

Na to błogosławieństwo, jakie nieznana kobieta wypowiedziała pod adresem jego Matki i Rodzicielki, Jezus odpowiada w sposób znamienny: „Tak, błogosławieni są raczej ci, którzy słuchają słowa Bożego i go przestrzegają” (Łk 11,28). Jezus chce odwrócić uwagę od macierzyństwa, o ile oznacza ono tylko więź ciała, aby skierować ją w stronę tych tajemniczych więzi ducha, jakie powstają przez słuchanie słowa Bożego i zachowywanie go.

Niewątpliwie Maryja jest godna błogosławieństwa dlatego, że stała się dla swego Syna Matką wedle ciała („Błogosławione łono, które Cię nosiło, i piersi, które ssałeś”) – ale również i nade wszystko dlatego, że już przy zwiastowaniu przyjęła słowo Boże, że słowu temu uwierzyła, że była Bogu posłuszna, ponieważ słowo to zachowywała i rozważała w sercu (por. Łk 1,38.45; 2,19.51) i całym swoim życiem wypełniała. Tak więc błogosławieństwo wypowiedziane przez Jezusa nie przeciwstawia się – wbrew pozorom – błogosławieństwu wypowiedzianemu przez nieznaną kobietę, ale z nim się spotyka w osobie tej Matki-Dziewicy, która sama siebie nazwała „służebnicą Pańską” (Łk 1,38).

Można powiedzieć, że wymiar ten był udziałem Matki Chrystusa od początku, od chwili poczęcia i narodzin Syna. Od tego momentu była Tą, która uwierzyła. Maryja Matka, stawała się w ten sposób pierwszą poniekąd „uczennicą” swego Syna, pierwszą, do której On zdawał się mówić „pójdź za Mną”, wcześniej niż wypowiedział to wezwanie do Apostołów czy do kogokolwiek innego (por. J 1,43).

Na zakończenie można odmówić Różaniec i Litanię Loretańską lub następującą modlitwę:

Modlitwa

Boże, Ty przez Niepokalane Poczęcie Najświętszej Dziewicy przygotowałeś swojemu Synowi godne mieszkanie i na mocy zasług przewidzianej śmierci Chrystusa zachowałeś Ją od wszelkiej zmazy, daj nam za Jej przyczyną dojść do Ciebie bez grzechu.

Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

*********

DZIEŃ ÓSMY – 7 grudnia

MARYJA UPRASZA NAM WSZYSTKIE ŁASKI

Nheyob, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons/PCh24.pl

***

Czytanie biblijne (J 2,1−11)

Trzeciego dnia odbywało się wesele w Kanie Galilejskiej i była tam Matka Jezusa. Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa rzekła do Niego: „Nie mają wina”. Jezus Jej odpowiedział: „Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czyż jeszcze nie nadeszła godzina moja?” Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie”. Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary. Jezus rzekł do sług: „Napełnijcie stągwie wodą!” I napełnili je aż po brzegi. Potem powiedział do nich: „Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu!” Ci więc zanieśli. Gdy zaś starosta weselny skosztował wody, która stała się winem – a nie wiedział, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli – przywołał pana młodego i powiedział do niego: „Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory”. Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie.

Rozważanie (RM, 21−22)

Maryja obecna jest w Kanie Galilejskiej jako Matka Jezusa – i w sposób znamienny przyczynia się do owego początku znaków, objawiających mesjańską moc Jej Syna. Oto „kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi do Niego: «Nie mają wina». Jezus Jej odpowiedział: «Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czyż jeszcze nie nadeszła godzina moja?»” (J 2,3−4).

Wedle Ewangelii św. Jana owa „godzina” oznacza moment przeznaczony przez Ojca, w którym Syn wypełni swoje dzieło i ma doznać uwielbienia (por. J 7,30; 8,20; 12,23.27; 13,1; 17,1; 19,27).

Chociaż więc to, co Jezus odpowiedział swej Matce, zdaje się wskazywać raczej na odmowę (co bardziej jeszcze uwydatnia się wówczas, gdy zdanie ma charakter twierdzący: „jeszcze nie nadeszła godzina moja”), tym niemniej Maryja zwraca się do sług ze słowami: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie” (J 2,5). Wtedy Jezus nakazuje sługom napełnić wodą stągwie tam stojące – a woda staje się winem, lepszym niż to, jakie uprzednio zostało podane gościom weselnym.

Możemy więc powiedzieć, że w powyższym zapisie Ewangelii Janowej znajdujemy jakby pierwszy zarys prawdy o macierzyńskiej trosce Maryi. Prawda ta znalazła wyraz również w magisterium ostatniego Soboru. Warto zauważyć, jak macierzyńska rola Maryi została przedstawiona przezeń w odniesieniu do pośrednictwa Chrystusa. Czytamy bowiem: „Macierzyńska rola Maryi w stosunku do ludzi żadną miarą nie przyćmiewa i nie umniejsza tego jedynego pośrednictwa Chrystusowego, lecz ukazuje jego moc”, ponieważ „Jezus Chrystus jest jedynym pośrednikiem między Bogiem a ludźmi” (por. 1 Tm 2,5−6).

Ta macierzyńska rola wypływa – dzięki upodobaniu Bożemu – „z nadmiaru zasług Chrystusowych, na Jego pośrednictwie się opiera, od tego pośrednictwa całkowicie jest zależna i z niego czerpie całą moc swoją”. Właśnie w takim znaczeniu wydarzenie w Kanie Galilejskiej jest jakby zapowiedzią pośrednictwa Maryi, które skierowane jest do Chrystusa, a zarazem zmierza do objawienia Jego zbawczej mocy.

Z tekstu Janowego widać, że chodzi tu o pośrednictwo macierzyńskie. Jak głosi Sobór: Maryja „stała się nam matką w porządku łaski”. To Maryjne macierzyństwo „w porządku łaski” wyłoniło się z Jej Boskiego macierzyństwa: będąc z postanowienia Opatrzności Bożej Matką−Żywicielką Odkupiciela, „stała się (…) w sposób szczególny przed innymi szlachetną towarzyszką i pokorną służebnicą Pana”, która „współpracowała z dziełem Zbawiciela przez wiarę, nadzieję i miłość żarliwą dla odnowienia nadprzyrodzonego życia dusz ludzkich”. To macierzyństwo Maryi w ekonomii łaski trwa nieustannie (…) aż do wiekuistego dopełnienia się zbawienia wszystkich wybranych.

Na zakończenie można odmówić Różaniec i Litanię Loretańską lub następującą modlitwę:

Modlitwa

Boże, Ty przez Niepokalane Poczęcie Najświętszej Dziewicy przygotowałeś swojemu Synowi godne mieszkanie i na mocy zasług przewidzianej śmierci Chrystusa zachowałeś Ją od wszelkiej zmazy, daj nam za Jej przyczyną dojść do Ciebie bez grzechu.

Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

*********

DZIEŃ DZIEWIĄTY – 8 grudnia

MARYJA, MATKA BOGA I NASZA MATKA

fot. Omnes/pl

***

Czytanie biblijne (J 19,23−27)

Żołnierze zaś, gdy ukrzyżowali Jezusa, wzięli Jego szaty i podzielili na cztery części, dla każdego żołnierza po części; wzięli także tunikę. Tunika zaś nie była szyta, ale cała tkana od góry do dołu. Mówili więc między sobą: „Nie rozdzierajmy jej, ale rzućmy o nią losy, do kogo ma należeć”. Tak miały się wypełnić słowa Pisma: Podzielili między siebie szaty moje, a o moją suknię rzucili losy. To właśnie uczynili żołnierze. A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: „Niewiasto, oto syn Twój”. Następnie rzekł do ucznia: „Oto Matka twoja”. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie.

Rozważanie (RM, 23)

Jeżeli zapis Ewangelii Janowej o Kanie Galilejskiej mówi o macierzyńskiej trosce Maryi u początku mesjańskiej działalności Chrystusa, to istnieje inny jeszcze zapis tej samej Ewangelii, który owo Maryjne macierzyństwo w zbawczej ekonomii łaski potwierdza w momencie szczytowym, to znaczy wówczas, gdy spełnia się ofiara krzyżowa Chrystusa, Jego paschalna tajemnica. Zapis Janowy jest zwięzły: „obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: «Niewiasto, oto syn Twój». Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka twoja». I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie” (J 19,25−27). Niewątpliwie trzeba widzieć w tym wydarzeniu wyraz szczególnej troski Syna o Matkę, którą pozostawiał w tak wielkiej boleści. Jednakże o znaczeniu tej troski Chrystusowy „testament z Krzyża” mówi więcej. Jezus uwydatnia nową więź pomiędzy „Matką” a „Synem”. Ta więź zostaje uroczyście potwierdzona w całej swojej prawdzie i rzeczywistości. Można powiedzieć, że – o ile uprzednio macierzyństwo Maryi względem ludzi było już zarysowane – w tej chwili zostaje ono wyraźnie określone i ustanowione: wyłania się zaś z całej dojrzałości paschalnej Tajemnicy Odkupiciela. Matka Chrystusa, znajdując się w bezpośrednim zasięgu tej tajemnicy, która ogarnia człowieka – każdego i wszystkich – zostaje dana człowiekowi każdemu i wszystkim – jako Matka.

Na zakończenie można odmówić Różaniec i Litanię Loretańską lub następującą modlitwę:

Modlitwa

Boże, Ty przez Niepokalane Poczęcie Najświętszej Dziewicy przygotowałeś swojemu Synowi godne mieszkanie i na mocy zasług przewidzianej śmierci Chrystusa zachowałeś Ją od wszelkiej zmazy, daj nam za Jej przyczyną dojść do Ciebie bez grzechu.

Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

______________________________________________________________________________________________________________

___________________________________________________________________________________________

8 GRUDNIA – PIĄTEK – KAPLICA IZBA JEZUSA MIŁOSIERNEGO

UROCZYSTOŚĆ NIEPOKALANEGO POCZĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

***

Dogmat o Niepokalanym Poczęciu został ogłoszony przez Piusa IX w dniu 8 grudnia 1854. Odtąd co roku obchodzimy ten dzień jako jedno z największych świąt maryjnych. Czym jest Niepokalane Poczęcie? Otóż Maryja od pierwszego momentu swego istnienia, jak podaje Kościół, mocą szczególnej łaski i przywileju wszechmogącego Boga, mocą przewidzianych zasług Jezusa Chrystusa, Zbawiciela rodzaju ludzkiego – została zachowana jako nietknięta od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego.

****

Dzień 8 grudnia jest też związany z Godziną Łaski

***

Święto Niepokalanego Poczęcia łączy się też z objawieniem Maryi. Otóż 8 grudnia 1947 r. w Montichiari we Włoszech Maryja objawiła się Pierinie Gilli i powiedziała:

Życzę sobie, aby każdego roku w dniu 8 grudnia, w południe obchodzono Godzinę Łaski dla całego świata. Dzięki modlitwie w tej godzinie, ześlę wiele łask dla duszy i ciała. Będą masowe nawrócenia. Dusze zatwardziałe i zimne jak marmur poruszone będą łaską Bożą i znów staną się wierne i miłujące Boga. Jest moim życzeniem, aby ta Godzina była rozpowszechniona. Wkrótce ludzie poznają wielkość tej Godziny Łaski. Jeśli ktoś nie może w tym czasie przyjść do kościoła, niech modli się w domu.

***

Niewielu w Polsce słyszało o objawieniach Matki Bożej w Montichiari-Fontanelle, choć przyjęło się już w licznych parafiach nabożeństwo zwane Godziną Łaski. Przypada ono w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny – 8 grudnia od godziny 12 do 13. U jego początków są właśnie objawienia Matki Bożej Róży Duchownej we włoskim Montichiari

Warto przypomnieć, że Kościół oficjalnie nie potwierdził tych objawień, choć zezwolił na kult Maryi w sanktuarium w Montichiari.

O niewielkim miasteczku w północnej Italii, u podnóża Alp, 20 km od Brescii, zrobiło się głośno tuż po II wojnie światowej. Wówczas to, w roku 1946, najpierw w Montichiari, a potem – w następnych latach – w położonej nieco na uboczu dzielnicy Fontanelle Matka Boża wielokrotnie ukazała się Pierinie Gilli, pielęgniarce z miejscowego szpitala. Dzięki tym objawieniom miasteczko zupełnie zmieniło swój charakter, m.in. w górującym nad okolicą starym zamku, zwanym obecnie Zamkiem Maryi, ulokowano ośrodek dla ludzi chorych i starych, natomiast przy źródle w Fontanelle – według życzenia Maryi – powstał ogromny ośrodek leczniczy z basenami z leczącą wodą z poświęconego przez Najświętszą Pannę źródła.

Pierina Gilli

Powiernicą Matki Bożej – jak wspomniałem – była Pierina Gilli, urodzona 3 sierpnia 1911 r. w wiosce San Giorgio pod Montichiari. Pochodziła ona z biednej, wielodzietnej rodziny. Gdy jej ojciec, Pancrazio, zmarł wskutek ran odniesionych podczas I wojny światowej, mała Pierina trafiła do sierocińca prowadzonego przez siostry zakonne. Sytuacja materialna rodziny poprawiła się, kiedy jej matka, Rosa, wyszła powtórnie za mąż, i Pierina mogła wrócić do domu. Była jednak źle traktowana przez ojczyma. W trudnych chwilach – jak wspominała – śpiewała Litanię loretańską do Matki Bożej, by powstrzymać jego agresję.

W wieku 18 lat podjęła pracę jako pielęgniarka w szpitalu w Montichiari. Przekonana od dzieciństwa o opiece Matki Bożej, pragnęła wstąpić do zakonu, jednak z powodu słabego zdrowia i braku posagu nie została przyjęta. Nie załamując się, oddała Maryi swoje życie. Postanowiła równocześnie praktykować uczynki miłosierdzia i pokuty. Pod wpływem duchowych natchnień złożyła prywatny ślub czystości i odmówiła zamążpójścia. Celem wybranej przez nią drogi było uświęcenie własne, a także ofiarowanie praktyk pokutnych oraz cierpień za przeżywających trudności kapłanów oraz osoby konsekrowane.

Ponownie starała się o przyjęcie do zakonu w 32. roku życia. Choć została przyjęta do Zgromadzenia Służebnic Miłosierdzia, nie złożyła ślubów wieczystych, głównie z powodu nękających ją ciężkich chorób. W wieku 35 lat po raz pierwszy miała widzenie Matki Bożej.

Objawienia Róży Duchownej

Pierwsze objawienie Pierina przeżyła 24 listopada 1946 r. podczas pracy w szpitalu. Ujrzała płaczącą Madonnę z zanurzonymi w piersi trzema mieczami. Szatę Maryi zdobiły trzy róże: biała, czerwona i złota. Maryja nazwała siebie Różą Duchowną. Głównym przesłaniem była prośba o szerzenie kultu Matki Bożej Róży Duchownej w intencji uświęcenia dusz konsekrowanych. Kiedy Pierina opowiedziała o tym widzeniu swojemu spowiednikowi, nie znalazła zrozumienia, co więcej – nakazał jej milczenie.

Podczas kolejnych widzeń i mistycznych ekstaz Pierina widziała Matkę Bożą w różnych miejscach: w domowym oratorium, w szpitalnej sali, w domowej kaplicy, w kościołach… Świadkami tych objawień były setki osób. W licznych orędziach Matka Boża nawiązywała do wielkich objawień: w Lourdes – nazywając się Niepokalanym Poczęciem; w Fatimie – pragnąc, aby rozwijano w zgromadzeniach zakonnych nabożeństwo do Jej Niepokalanego Serca i czczono Ją pod wezwaniem Róży Duchownej (Mistycznej); na rue du Bac w Paryżu – nakazując wybicie medalika podobnego do tego z 1830 r., kiedy to miały miejsce objawienia św. Katarzynie Labouré. Już bodaj z tego wynika, że przesłania Maryi w Montichiari okazały się bardzo kościelne, a tym samym uniwersalne, stąd też figury Matki Bożej Róży Duchownej zaczęto wkrótce stawiać w wielu kościołach na całym świecie.

Fenomenem tych objawień jest wspomniana Godzina Łaski: 60 minut między godz. 12.00 a 13.00 w dniu 8 grudnia, czyli w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Maryi. Oto Jej słowa: „Życzę sobie, aby każdego roku w dniu 8 grudnia w południe obchodzono Godzinę Łaski dla całego świata. Dzięki modlitwie w tej godzinie ześlę wiele łask dla duszy i ciała. Będą masowe nawrócenia. Dusze zatwardziałe i zimne jak marmur poruszone będą łaską Bożą i znów staną się wierne i miłujące Boga. Pan, mój Boski Syn Jezus, okaże wielkie miłosierdzie, jeżeli dobrzy ludzie będą się modlić za bliźnich. Jest moim życzeniem, aby ta Godzina była rozpowszechniona. Wkrótce ludzie poznają wielkość tej Godziny Łaski. Jeśli ktoś nie może w tym czasie przyjść do kościoła, niech modli się w domu”.

Słowo Kościoła

Objawienia z Montichiari przez wiele lat nie były zatwierdzone przez Kościół, mimo że potwierdziły je cuda uzdrowień, zjawiska świetlne i słoneczne oglądane wielokrotnie w Montichiari, a nawet to, że papież Paweł VI miał na swoim biurku statuę pielgrzymującej Madonny Róży Duchownej.

Biskup Brescii Giacinto Tredici, który ostatecznie musiał wydać werdykt o prawdziwości objawień, nie będąc im przeciwny, sugerował Pierinie Gilli życie w ukryciu. Ta pokornie zastosowała się do zaleceń i przez wiele lat mieszkała w skromnym domku przy franciszkańskim klasztorze w Fontanelle, gdzie spotykała się z pielgrzymami w swojej niedużej kaplicy. Aż do śmierci prowadziła pustelnicze życie. Poświęciła się modlitwie i pokucie, jednak nigdy nie przywdziała habitu zakonnego. Zmarła w opinii świętości 12 stycznia 1991 r., nie doczekawszy się zatwierdzenia objawień. Jej grób i miejsca objawień odwiedza rocznie ponad 100 tys. pielgrzymów.

Kolejny biskup Brescii, Giulio Sanguinetti, widząc, jak statuy Maryi z trzema różami na piersiach lub też z trzema mieczami zdobywają świat, 15 sierpnia 2000 r. uznał kult Matki Bożej Róży Duchownej z objawień w Montichiari. Przesłał także list do dwóch stowarzyszeń, które spontanicznie zajmowały się miejscami kultu w Fontanelle. Poinformował je o mianowaniu „kapłana, który ma zająć się sprawą kultu, w osobie Pierino Bosellego, dyrektora diecezjalnego wydziału do spraw liturgii”. Wkrótce w Montichiari powstało nowe stowarzyszenie, utworzone z dwóch dotychczasowych, zatwierdzone przez biskupa i przez proboszcza Montichiari ks. Franco Bertoniego. Jego celem jest szerzenie pobożności do Matki Bożej w Fontanelle. To nowe stowarzyszenie nazywa się Róża Duchowna – Fontanelle.

Uznanie objawień Róży Duchownej wpłynęło na jeszcze liczniejsze fundowanie świątyń pod tym wezwaniem, powstały nowe ruchy religijne; także wiele osób, które odwiedzają i poznają Montichiari, odkrywa powołanie kapłańskie lub zakonne. Chociaż więc objawienia w Montichiari-Fontanelle nie wniosły szczególnie wiele nowego czy to do teologii, czy do pobożności maryjnej, to należałoby napisać, że Bóg zawsze wybiera sobie tylko znany i właściwy moment na swoje przesłanie do Kościoła i świata. Orędzie Matki Bożej z Montichiari jest wołaniem o zagrożoną świętość kapłanów i osób konsekrowanych, jest wezwaniem do modlitwy, do podejmowania dzieł zadośćuczynienia i pokuty szczególnie za tych kapłanów, którzy przeżywają kryzys wiary, a nierzadko odchodzą z drogi powołania lub nawet otwarcie zaczynają walczyć z Kościołem.

Czesław Ryszka/Niezbędnik katolika

___________________________________________________________________________________

***

Jak odprawić Godzinę Łaski?

To szczególna godzina i dobrze będzie, jeśli zdołasz wykorzystać ją całą. Im więcej czasu spędzisz z Maryją, tym więcej łask spłynie na ciebie i tych, których nosisz w sercu. Dlatego postaraj się oddać Niepokalanej całą świętą godzinę. Jeżeli to niemożliwe, przybliż się do Jej Niepokalanego Serca na tyle czasu, na ile cię stać. Każda chwila, którą spędzisz przytulony do obietnicy Matki Bożej, okaże się bezcenna!

Zacznij od przypomnienia sobie obietnic Matki Najświętszej.

“W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”.

Skup się na modlitwie i zapytaj siebie: “Co obiecuje mi Matka Najświętsza?”. Ona zapewnia, że Godzina Łaski “zaowocuje wieloma nawróceniami”.

Proś o łaskę nawrócenia dla tych, którzy jej najbardziej potrzebują.

“Serca zatwardziałe i zimne jak ten marmur zostaną dotknięte Bożą łaską i staną się wiernymi czcicielami naszego Pana, i będą Go szczerze miłować (…)”.

Proś o tę łaskę dla siebie i najbliższych.

“Przez to nabożeństwo uzyskacie wiele łask duchowych i cielesnych”.

Nie bój się prosić o łaski – nawet największe!

“Nasz Pan, mój Boski Syn, Jezus, ześle swe przeobfite Miłosierdzie, jeżeli dobrzy ludzie będą stale modlić się za swych grzesznych braci (…)”.

Proś o łaskę nawrócenia dla grzeszników.

“Każdy, kto będzie modlić się w tej intencji i wylewał łzy pokuty, odnajdzie pewną drabinę niebieską, przez me macierzyńskie Serce będzie też miał zapewnioną opiekę i łaskę”.

A teraz podziękuj za tę łaskę, którą ci dziś Matka Najświętsza gwarantuje!

W tym momencie możesz zacząć rozmawiać z Maryją modlitwami, które są najbliższe twemu sercu. Odmów Różaniec, przeplatając go aktami miłości (Boże, choć Cię nie pojmuję…) i żalu za grzechy (Ach, żałuję za me złości…). Wyznaj swą wiarę w Boga (Wierzę w Boga Ojca Wszechmogącego), wychwalaj Jego dobroć (Chwała na wysokości Bogu), oddaj się Maryi pod opiekę (Cały jestem Twój, o Maryjo). To słowa szczególnie miłe Maryi. One otworzą dla ciebie Jej Serce, ciebie zaś niech otworzą na Jej dary.

Adonai.pl

________________________________

Oto modlitwy, które mogą przydać się osobom chętnym wziąć udział w „Godzinie Łaski”:

• Różaniec
• Litania do Niepokalanego Poczęcia
• Litania loretańska
• Akt osobistego oddania Matce Bożej
• Modlitwa „Pomnij o Najświętsza Panno Maryjo”
• Modlitwa wdzięczności Pani Jasnogórskiej
• Modlitwa za dusze w czyśćcu

_______________________________________________________

KAPLICA IZBA JEZUSA MIŁOSIERNEGO BĘDZIE OTWARTA OD GODZ. 12.00

O GODZ. 13.00 – MSZA ŚW.

***

W KOŚCIELE ŚW. PIOTRA:

ADORACJA OD GODZ. 18.00 – W TYM CZASIE MOŻLIWOŚĆ SPOWIEDZI ŚW.

MSZA ŚW. O GODZ. 19.00

____________________________________________________________

W uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny nie obowiązuje piątkowy post

W tym roku uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, którą obchodzimy 8 grudnia, przypada w piątek. Każda uroczystość znosi obowiązek zachowania wstrzemięźliwości od pokarmów mięsnych. Wynika to z kanonu 1251 Kodeksu Prawa Kanonicznego, w którym czytamy:

„Wstrzemięźliwość od spożywania mięsa lub innych pokarmów, zgodnie z zarządzeniem Konferencji Episkopatu, należy zachowywać we wszystkie piątki całego roku, chyba że w danym dniu przypada jakaś uroczystość. Natomiast wstrzemięźliwość i post obowiązują w środę popielcową oraz w piątek Męki i Śmierci Pana naszego Jezusa Chrystusa”.

______________________________________________________________________________________________________________

Zdaniem ks. dr. hab. Roberta Skrzypczaka z Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie „Godzina łaski” związana z Niepokalanym Poczęciem ma dzisiaj co najmniej potrójny kontekst.

Pierwszy dotyczy objawień Matki Bożej w Lourdes i modlitwy do Maryi Niepokalanie Poczętej, będącej szczególną prośbą o uratowanie świata przed zalewem grzechu i siebie samego przed zgorszeniem. Drugi to tradycja przywoływania Maryi w trudnych momentach jako tej, która chroni Kościół przed „zabrudzeniem wiary”. Trzeci kontekst dotyczy ochrony życia dzieci poczętych.

Ks. Skrzypczak tak precyzyjne wyznaczenie pory na modlitwę porównuje z objawieniami, jakich doświadczyła św. Faustyna Kowalska: „Usłyszała, że godz. 15.00, która według ewangelicznego przekazu, jest godziną śmierci Jezusa, to czas szczególnej łaski”. Przypomina, że św. Faustyna mówiła też o godzinie trzeciej w nocy, jako o szczególnym momencie wysłuchiwania modlitw. Jednak dodaje: „Modlimy się nie tylko w «Godzinę łaski», ale przez cały dzień świętowania Niepokalanie Poczętej”.

ze strony: Aleteia.pl

______________________________________________________________________________________________________________

Ks. Teodor Sawielewicz o Godzinie Łaski:

Bóg działa tu i teraz. Tam, gdzie tego najbardziej potrzebujesz

Ludzie są zajęci własnymi sprawami – jedni są w pracy, inni odbierają dzieci ze szkoły, ktoś gotuje obiad itd. I do tej mojej i Twojej codzienności chce wkroczyć Bóg ze swoimi łaskami. On działa w czasie, tu i teraz, tam, gdzie, tego najbardziej potrzebujesz, w Twoich obowiązkach, zmaganiach, w Twojej konkretnej sytuacji życiowej. Nie musisz rezygnować tego dnia z normalnej aktywności, możesz wejść w modlitwę w kościele, w domu, w miejscu pracy czy gdziekolwiek jesteś – mówi ks. Teodor Sawielewicz, rekolekcjonista, założyciel kanału Teobańkologia. 

Anna Rasińska (KAI): W uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny – 8 grudnia, przypada tzw. „Godzina łaski”. Z tej okazji na kanale Teobańkologia zaplanowano szczególne wydarzenie, czy mógłby Ksiądz zdradzić jakie?

Ks. Teodor Sawielewicz: – Podobnie jak rok temu 8 grudnia o godz. 12.00-  chcemy zjednoczyć w tym szczególnym czasie we wspólnej modlitwie. Łączy nas wiara w to, że ten czas to biblijny kairos (pora zbawienia), że „tu i teraz” przez wstawiennictwo Maryi mogą dokonać się w nas, w naszym życiu naprawdę wielkie rzeczy. Rok temu sporo ponad 100 tys. osób z różnych zakątków Polski i świata zebrało się na transmisji za pośrednictwem Teobańkologii na żywo o 12.00, by zawierzać Maryi wszystko – swoje życie, problemy, nadzieje. Intencje były przeróżne – ludzie prosili o uratowanie małżeństwa, potomstwo, zdrowie, nawrócenie bliskich, opiekę. Napływające po tej wspólnej modlitwie świadectwa są dowodem na to, że Maryja nie pozostawiła bez pomocy tych, którzy się do niej wówczas zwracali. Nawet jeśli ktoś nie otrzymał tej konkretnej łaski, o którą prosił, nie pozostał z niczym. Maryja otoczyła go płaszczem swej opieki i wyprosiła łaski, których rzeczywiście potrzebował. 

Czy mógłby Ksiądz opowiedzieć więcej o samej idei „Godziny Łaski dla świata”?

– Idea Godziny łaski ma swoje źródło w prywatnych objawieniach we włoskim miasteczku Montichiari. Jednak nie one są według mnie najistotniejsze, tym bardziej że wokół samego orędzia trwa pewna dyskusja. Nie da się zaprzeczyć, że to wydarzenie wyzwoliło ogromną moc wiary w ludziach, by w uroczystość maryjną 8 grudnia, w Niepokalane Poczęcie NMP, zwracać się w południe do Jezusa przez Jego Matkę. Tej ogromnej sile w moc modlitwy można nadać charakter biblijnej nauki o czasie zbawienia (kairos), zamiast wylewać dziecko z kąpielą. Widzę swoją misję w tym, by tej wierze nadać dobry kierunek i oczyścić ją z magicznego myślenia. Godzina 12:00 to środek dnia. Ludzie są zajęci własnymi sprawami – jedni są w pracy, inni odbierają dzieci ze szkoły, ktoś gotuje obiad itd. I do tej mojej i Twojej codzienności chce wkroczyć Bóg ze swoimi łaskami. On działa w czasie, tu i teraz, tam, gdzie, tego najbardziej potrzebujesz, w Twoich obowiązkach, zmaganiach, w Twojej konkretnej sytuacji życiowej. Nie musisz rezygnować tego dnia z normalnej aktywności, możesz wejść w modlitwę w kościele, w domu, w miejscu pracy czy gdziekolwiek jesteś. Tłumaczę też społeczności Teobańkologii, że jeśli ktoś nie może w tym czasie (południe, 8 grudnia) poświęcić się modlitwie, to niech z wiarą uczyni to 8 grudnia w innej godzinie niż 12:00 – niech nie wątpi, że w tamtym „tu i teraz”, gdy nastanie niejako inny kairos, otrzyma tę samą łaskę co o godzinie 12:00, pod warunkiem że z tym samym otwartym sercem będzie prosić. Wielu zaświadcza, że moc wspólnotowej modlitwy bardzo im pomaga, tym bardziej, gdy modli się nas jednocześnie ponad 100 tys. osób! W tym szczególnym czasie zwróć się do Boga, prosząc Go o potrzebne łaski dla siebie, dla najbliższych i dla całego świata. Zapraszam Cię też oczywiście do wspólnej modlitwy z Teobańkologią. Link do kanału: https://www.youtube.com/@teobankologia/videos

Już wkrótce rozpocznie się Adwent, czy z tej okazji również planowane są jakieś szczególne inicjatywy?

Adwent to dla zespołu Teobańkologii gorący czas. Organizujemy rekolekcje w Poznaniu (10-13 grudnia w parafii Nawiedzenia NMP) poświęcone bardzo ważnemu zagadnieniu ludzkich pragnień, ich rozeznawaniu, uzgadnianiu z wolą Bożą, a także potrzebie rezygnowania z tego, co nam nie służy, mimo że pozornie wydaje się dobre. Te rekolekcje będą transmitowane na naszym kanale Youtube Teobańkologia, by każdy, kto nie może uczestniczyć w realu, miał szansę dołączyć online bądź odsłuchać w dogodnym dla siebie czasie. To takie swoiste przedłużenie czasu łaski, duchowej przemiany, albo inaczej – to wejście pod inny deszcz łaski, skorzystanie z innej pory łaski – co wyraża greckie słowo kairos. Poza tym przygotowujemy nie tylko specjalne adwentowe błogosławieństwa, publikowane o 7.00 i 19.00, ale też treści na YouTubie, Facebooku, TiKToku i Instagramie, w których będziemy podpowiadać, jak dobrze przeżyć ten czas i nie zmarnować łaski dawanej „tu i teraz”. 

Co jeszcze można zrobić, by dobrze przeżyć czas przygotowań do Bożego Narodzenia?

– W Boże Narodzenie nie dajmy się zagonić! Nie dajmy się wciągnąć w szaleństwo zakupów, prezentów, przygotowań domu, stołu i całą tą „okołoświąteczną gorączkę”, która często nie daje nic oprócz zmęczenia i mniej lub bardziej opustoszałego portfela. Warto w tym czasie pomyśleć o głębszym, prawdziwym znaczeniu świąt Bożego Narodzenia i skoncentrować się na wartościach, jakie ze sobą niosą. Niech nie zabraknie czasu i siły na rekolekcje, spowiedź, na spędzanie pięknego, wartościowego czasu z rodziną i bliskimi, na ważne rozmowy, na słowo: „kocham” albo „przepraszam”. To bywa trudne, gdy nasz perfekcjonizm i pragnienie przewidywalności i kontroli dochodzi do głosu, ale warto. Pomocą służą tu różne katolickie media i serwisy internetowe, np. Teobańkologia, które pomagają zaciągać hamulec. Pomocne są też ćwiczenia duchowe. O takich pragnieniach, które męczą nas tak, jak oracz dręczy i chłosta wołu ciągnącego pług, będzie na rekolekcjach w Poznaniu 10-13 grudnia.

Adwent jest okresem oczekiwania w ciszy i zadumie, czy radosnym wyczekiwaniem?

– Myślę, że jedno drugiego nie wyklucza. „W nawróceniu i spokoju jest wasze ocalenie, w ciszy i ufności leży wasza siła. Ale wyście tego nie chcieli…” – woła prorok Adwentu, czyli Izajasz (Iz 30, 15). Taka cisza prowadzi do nadprzyrodzonej radości. Wyciszenie pragnień, czyli „pogonienie tego oracza”, co mnie tak dręczy, bym ciągnął ten pług, naprawdę wprowadza ład i harmonię. Cisza – zamiast zaspokajania i rozbudzania pożądliwości – to dobry pomysł na adwent. Można wtedy radośnie oczekiwać na Boże Narodzenie w atmosferze modlitwy, skupienia na tym, co ważne, a zarazem można robić, co trzeba, by troszczyć się o przygotowanie stołu, zarabianie na rodzinę itp.

Wiele osób wiąże ten czas z postem, np. od słodyczy, alkoholu, czy Ksiądz również wyrzeka się pewnych przyjemności?

Alkoholu zupełnie nie piję, ofiaruję to za alkoholików. Słodycze są dla mnie niewskazane. W adwencie postanawiam mniej dawać się poganiać temu oraczowi (nieuporządkowanym pragnieniom, które nie są Bożymi pragnieniami) i nie pozwalać mu mnie męczyć i zadręczać. Może uda się go całkowicie przepędzić? Z jednej strony to trudne, bo często jestem ambitny, ale z drugiej strony to bardzo przyjemny stan, który jest owocem rezygnacji z pewnych pragnień – i one już człowieka nie poganiają do ciągłego biegu… Czy zatem chcę się wyrzec przyjemności wynikającej z wyciszenia nieuporządkowanych pragnień? Nie! Ja w pewnym sensie szukam tej właśnie przyjemności poprzez wyciszanie pragnień.

Jak powinniśmy pościć, by było to miłe Bogu?

– Na pewno nie jest dobre takie podejście: „W adwencie zrezygnuję ze słodyczy, żeby na Sylwestra pochwalić się nienaganną figurą”. Łatwo wtedy, by próżność – a nie miłość – była motywacją postu. „Odmówię sobie alkoholu, ale potem nadrobię straty…” – to też niedobra intencja wyrzeczenia. Aby mówić o poście, należy go wiązać z pewnym nastawieniem serca – motywacją, pobudką, pytaniem: „Po co to robię?”. Post to odmówienie sobie czegoś ze względu na jakieś dobro duchowe. Czasem podejmujemy post w ramach pokuty, oczyszczenia umysłu i ciała, by móc bardziej zbliżyć się do Boga, zapanować nad grzesznymi skłonnościami. Post ma na celu kształtowanie takich cnót, przez które będę bliżej Boga. Ostatnio odkrywam, jak bardzo potrzebny jest post od jedzenia współczesnemu człowiekowi – jak bardzo może być dla niego uzdrawiający na duszy i ciele. Post leczy nawet nowotwory i niepłodność, co potwierdzają badania! Jednak można też pościć od realizacji następujących pragnień i głodów: żeby było po mojemu; żeby wyniki badań były takie, jakie chcę; żeby czuć się ważnym, gdy wiele osób do mnie dzwoni lub czegoś ode mnie chce; żeby być zupełnie niezależnym finansowo, gdy Bóg czyni mnie wciąż zależnym od siebie. Wyciszenie tych i podobnych pragnień, niejako post od nich, naprawdę uszczęśliwia człowieka, a Bogu jest bardzo miłe.

Może ma Ksiądz jakiś pomysł na wspólne przeżywanie Adwentu z dziećmi, jak wytłumaczyć im na czym polega ten szczególny czas?

– Z tego, co rozumiem, wiele dzieci zwykle bardzo lubi ten czas – moglibyśmy od nich uczyć się właśnie radosnego oczekiwania. Tak jak dziecko uczestniczy w przygotowaniach do swoich urodzin, tak samo można je włączyć w przygotowania do urodzin Kogoś najważniejszego – Pana Jezusa. Warto wspólnie omówić najważniejsze elementy tego dnia, rodzinne tradycje, wyjaśnić symbolikę tego, co przy okazji Bożego narodzenia pojawia się w domu czy na stole. Pięknym i cennym elementem przygotowań są roraty – w wielu parafiach przygotowywane właśnie z myślą o najmłodszych. Można własnoręcznie przygotować kalendarz adwentowy, który oprócz słynnych czekoladek może zawierać wartościowe przesłanie czy „zadanie” dla dziecka na każdy dzień. Warto skorzystać z przeznaczonych na ten czas propozycji wydawniczych dla najmłodszych. Ja opowiadałem mojemu siostrzeńcowi różne historie biblijne – niesamowicie je lubił, czekał na nie, szukał okazji, by ich posłuchać. Może to kogoś zainspiruje?

Deon.pl/KAI/dm

____________________________________________________________________________________________________________

9 GRUDNIA – SOBOTA

O GODZ. 10.00 – W KAPLICY IZBIE JEZUSA MIŁOSIERNEGO – GODZINKI KU CZCI NIEPOKALANEGO POCZĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY I SPOTKANIE BIBLIJNE NA TEMAT MATKI BOŻEJ BOLEŚCIWEJ

OD GODZ. 17.00 – W KOŚCIELE ŚW. PIOTRA SPOWIEDŹ ŚW.

GODZ. 18.00 – MSZA ŚW. WIGILIJNA Z II NIEDZIELI ADWENTU

PO MSZY ŚW. – KORONKA DO MATKI BOŻEJ BOLESNEJ

______________________________________________________________________________________________________________

_______

______________________________________________________________________________________________________________

fot. Fair use/Wikipedia

***

„Widział Pana Jezusa w Hostii. To było coś nieprawdopodobnego!”. Ojciec Pio i Eucharystia

Ojciec Pio doskonale rozumiał istotę i wartość Eucharystii. “Świat mógłby istnieć nawet bez słońca, ale nie może istnieć bez Mszy świętej” – mówił.

Przez ponad 58 lat ojciec Pio codziennie uczestniczył w Eucharystii łącząc się duchowo z Chrystusem Ukrzyżowanym i Zmartwychwstałym. Eucharystia była dla niego – jak przypomniał Jan Paweł II podczas swego pobytu w San Giovanni Rotondo w dniu 23 maja 1987 roku – źródłem i szczytem, punktem oparcia oraz ośrodkiem całego życia i działania. Święty we Mszy św. widział całą Kalwarię, przeżywał ją jako wstrząsającą tajemnicę Męki Pańskiej.

Ojciec Pio doskonale rozumiał znaczenie Mszy świętej, dlatego nazwał ją przerażającą tajemnicą. Zapewne z tego powodu trwała ona nawet do trzech godzin! Na zarzuty, że celebruje ten sakrament zbyt długo, odpowiadał: „Pan wie, że chcę odprawiać Mszę świętą tak, jak inni to czynią, ale nie zawsze potrafię. Są takie chwile, że nie mogę iść naprzód. Czuję, że upadłbym, gdybym się nie zatrzymał”.

„Widziałem i przeżywałem – dzięki Ojcu Pio – niebo przy ołtarzu”

Ojciec Jerzy Tomziński, przełożony generalny Zgromadzenia Ojców Paulinów, uczestniczył we Mszy św. odprawianej przez o. Pio, 21 września 1962 roku. I wspomina, że to, co najbardziej wtedy przeżył, to moment konsekracji: „Ojciec Pio zachowywał się tak, jakby widział Chrystusa. Oparł się na ołtarzu, ręce położył tak, jakby obejmował krzyż, i patrzył na Hostię. On widział Pana Jezusa, że cierpi, że umiera. Widział Go w Hostii – to się ujawniło w jego twarzy. To było coś nieprawdopodobnego… Nie widziałem kapłana celebrującego, ale Mękę Pana Jezusa na Golgocie. Widziałem, Pan Jezus cierpi i umiera, że krew się leje. Widziałem i przeżywałem, dzięki Ojcu Pio – niebo przy ołtarzu”.

„Gdy jestem przy ołtarzu, czuję niekiedy dziwny ogień, który wypełnia całą moją osobę”

Ojciec Pio bardzo pragnął Eucharystii. Tak napisał w jednym z listów: „Miałbym wiele rzeczy do powiedzenia, lecz brakuje mi słów. Powiem tylko tyle, że uderzenia mojego serca stają się mocniejsze, gdy przebywam z Jezusem w Eucharystii. Nieraz wydaje mi się, że serce chciałoby mi wyskoczyć z piersi. Gdy jestem przy ołtarzu, czuję niekiedy dziwny ogień, który wypełnia całą moją osobę, niestety, nie jestem w stanie opisać go słowami”. Pytany zaś, co zawiera się w odprawianej przez niego Mszy św., odpowiadał, że cała Kalwaria.

Ksiądz Nello Castello zanotował niezwykłe wyznanie Świętego: „W czasie Mszy św. przeżywam trzy godziny agonii na krzyżu”. Włoski mistyk rozpoczynając Eucharystię otrzymywał łaskę widzenia całej ziemi i nieba, a nie tylko przenikania sumień pojedynczych osób – co działo się przy kratkach konfesjonału. Gdy przystępował do ołtarza, jego każdy krok naznaczony był cierpieniem i wydawało się że wstępował na Kalwarię. Już w chwili wypowiadania „Spowiadam się”… skupiał na ołtarzu grzechy świata, brał na siebie przewinienia wszystkich. Jego twarz przyjmowała wyraz całkowitego wyniszczenia. – Wyrok na grzesznika spada na mnie – mówił.

„Gdybym któregoś dnia został pozbawiony Komunii świętej – umarłbym”

Podczas Liturgii Słowa Święty często nie mógł powstrzymać łez. Nie tylko dlatego, że tak intensywnie przeżywał każde słowo, lecz również dlatego, że przepełniała go wdzięczność dla Boga, który zechciał przemówić do ludzi. Ofiarowanie było dla niego oczekiwaniem na przemienienie zwykłego chleba w „Chleb z nieba”. To było oczekiwanie „na wschód Słońca”. Podczas konsekracji dokonywało się – jak mawiał Ojciec Pio – „nowe cudowne zniszczenie i stworzenie”. Zniszczenie i stworzenie, czyli tajemnica ofiary Ukrzyżowanego, który ponosi haniebną śmierć „zaliczonego do złoczyńców”, aby stać się Eucharystią dla milionów.

Gdy Ojciec Pio wymawiał słowa konsekracji: „To jest Ciało moje…, To jest kielich Krwi mojej”, a słowa te wypowiadał bardzo wolno, sylabizował je, to rzeczywiście uczestniczył w tragedii Golgoty. Chrystus wyciskał na nim to, co sam przeżywał: miłość, cierpienie, śmierć… Jego Msza święta była całą Męką Zbawiciela, a uczestniczący w niej wierni stawali się częścią grupy osób modlących się na Kalwarii. Wreszcie nadchodził czas zjednoczenia. Komunia święta! Na ten moment Ojciec Pio bardzo czekał. Kiedyś powiedział: „Gdybym któregoś dnia został pozbawiony Komunii świętej – umarłbym”.

„Nie marnuj bezowocnie twego skarbu, ale go wykorzystaj”

Uczestnicząc w Eucharystii warto mieć w pamięci słowa mistyka: „Każda Msza święta, w której dobrze i pobożnie się uczestniczy, jest przyczyną cudownych działań w naszej duszy, obfitych łask duchowych i materialnych, których my sami nawet nie znamy. Dla osiągnięcia takiego celu nie marnuj bezowocnie twego skarbu, ale go wykorzystaj. Wyjdź z domu i uczestnicz we Mszy Świętej. Świat mógłby istnieć nawet bez słońca, ale nie może istnieć bez Mszy świętej”.

Kai/opoka.org/adonai.pl/glosojcapio.pl/Stacja7

______________________________________________________________________________________________________________

O ofierze Mszy świętej – św. Jan Maria Vianney tak napisał:

Wszystkie dobre uczynki razem wzięte nie są warte jednej Mszy świętej, bo tamte są dziełami ludzkimi, a Msza jest dziełem Bożym. Nawet męczeństwa nie da się porównać z Mszą świętą – jest ono bowiem ofiarą, jaką człowiek składa Bogu ze swojego życia, a Msza święta jest ofiarą, jaką Bóg złożył z samego siebie człowiekowi, przelewając za niego krew.

Kapłan jest kimś bardzo wielkim, gdyby pojął swoje powołanie do końca umarłby… Sam Bóg jest mu posłuszny. Na słowa kapłana Chrystus zstępuje z nieba i daje się zamknąć w małej hostii. Ojciec nieustannie patrzy z nieba na ołtarz: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie (Mt 17,5a). Wobec zasług tak wielkiej ofiary, Ojciec nie może Synowi niczego odmówić. Gdybyśmy mieli wiarę, ujrzelibyśmy Boga w kapłanie, jak się widzi światło przez szybę, jak wino pomieszane z wodą.

Po konsekracji, kiedy trzymam w dłoniach Najświętsze Ciało Pana, jeśli przeżywam chwile zniechęcenia i myślę, że godny jestem tylko piekła, mówię w duszy:  „Gdybym tylko mógł zabrać Go ze sobą do piekła, w Jego obecności czułbym się tam jak w raju! Mógłbym cierpieć tam przez całą wieczność, gdybym mógł przebywać tam razem z Jezusem. Wtedy jednak nie byłoby to już piekło, bo płomienie Bożej miłości prędko ugasiłyby ogień sprawiedliwości”.

Po konsekracji Bóg jest między nami obecny tak samo, jak jest obecny w niebie. Gdybyśmy w pełni zdawali sobie z tego sprawę, umarlibyśmy z miłości. Bóg jednak oszczędza nas i zakrywa przed nami tę tajemnicę z powodu naszej słabości.

Pewien kapłan zaczynał wątpić, że jego słowa rzeczywiście sprowadzają Chrystusa na ołtarz; w tej samej chwili hostia, którą trzymał w dłoniach, zaczęła ociekać krwią wsiąkającą w korporał.

Gdyby nam ktoś powiedział, że o tej godzinie jakiś zmarły ma powstać z grobu, zaraz byśmy tam pobiegli, żeby zobaczyć cud. A czyż konsekracja, podczas której chleb i wino stają się Ciałem i Krwią samego Boga, nie jest o wiele większym cudem niż wskrzeszenie umarłego? Potrzeba przynajmniej kwadransa, żeby dobrze przygotować się do przeżycia Mszy świętej. W tym czasie trzeba głębokiego uniżenia, jakiego Chrystus dokonuje w sakramencie  Eucharystii; trzeba zrobić rachunek sumienia, gdyż aby dobrze przeżyć Mszę Świętą powinniśmy być w stanie łaski uświęcającej.

Gdybyśmy znali cenę ofiary Mszy świętej albo raczej gdybyśmy mieli głębszą wiarę, uczestniczylibyśmy w niej z o wiele większą gorliwością.

____________________________________________

Realna obecność Jezusa w Eucharystii.

Czy katolicy wciąż w nią wierzą?

Na łamach National Catholic Register ukazał się wywiad z Antonią Acutis, mamą bł. Carla Acutisa, która opowiada o filmie „The New Manna”, cudach eucharystycznych oraz o znaczeniu i wartości Eucharystii nie tylko w życiu bł. Carla, ale także w życiu każdego katolika.

Shutterstock/Aleteia.pl

***

Antonia Acutis przyleciała do Stanów Zjednocznych w ramach wydarzenia Eucharistic Revival, którego patronami są bł. Carlo Acutis i św. Manuel González García. Wydarzenie było nie tylko okazją do podzielenia się świadectwem życia jej syna, ale także stworzyło możliwość promocji filmu „The New Manna”, w reżyserii Angelo Libuttiego. Film, który ukaże się w lipcu 2024 roku, opowiada o cudach eucharystycznych i realnej obecności Jezusa w Eucharystii, wykorzystując w realizacji połączenie akcji na żywo, animacji 3D i wywiadów. Ponadto, skupia się także na naukowym wytłumaczeniu dziejących się cudów. „Wierzę, że ten film może być bardzo pomocny dla wielu dusz” – podkreśla Antonia Acutis.

Mama bł. Carla Acutisa zauważa, że „60 proc. amerykańskich katolików nie wierzy w rzeczywistą obecność Jezusa w Eucharystii”, dodając, że „jest to poważny problem, ponieważ Eucharystia jest centrum Kościoła katolickiego”.

Mówiąc o sakramentach i ich miejscu w Kościele podkreśla, że są one „najbardziej nadprzyrodzoną rzeczą, jaką mamy na tej ziemi. Ogromnym problemem jest to, że ludzie nie wierzą w sakramenty. Przez nieskończone miłosierdzie i zraniony bok Jezusa wylały się krew i woda. Stamtąd narodził się Kościół. Jezus daje nam sakramenty poprzez swój największy akt miłości: swoją śmierć na krzyżu”.

Mama bł. Carla zauważa, że to sam Jezus powiedział nam o swojej realnej obecności w Eucharystii. „To nie jest obietnica jak inne. Kiedy Bóg daje nam obietnicę, ma ona nieskończoną wartość” – dodaje i podkreśla, że „sakrament Eucharystii działa zawsze, niezależnie od świętości kapłana i niezależnie od naszego własnego zapału. Kościół ogłosił to na Soborze Trydenckim (w latach 1545-1563)”.

Antonia Acutis zauważa również, że „Jezus nigdy nie obiecał doskonałego ziemskiego Kościoła. Niedoskonałości zawsze będą obecne. Ale nigdy nie możemy wątpić w sakramenty tylko ze względu na to, że ksiądz nie jest święty lub dlatego, że go nie lubię. To w słowach Jezusa jest moja wiara”.

Poruszając temat relacji pomiędzy wiarą i dziejącymi się cudami eucharystycznymi a ich naukowym potwierdzeniem mama bł. Carla zauważa, że ostatnie cuda eucharystyczne zostały uznane przez naukę. „Jeśli Hostia staje się ciałem, które ma parametry żywej tkanki ze znakami męki Chrystusa oraz grupą krwi podobną do Całunu Turyńskiego – który jest największą relikwią, jaką mamy na świecie – to z pewnością musi to dać do myślenia” – podkreśla.

Wśród cudów, które uznane są przez Kościół wymienia m.in. te, które wydarzyły się w dwóch polskich miastach: Legnicy (2013 r.) oraz Sokółce (2008 r.), dodając, że obecnie badanych jest ponad 20 cudów eucharystycznych.

Antonia Acutis zauważa, że „wiele cudów eucharystycznych było bardzo uderzających. Niektórzy ludzie przez lata żyli tylko Eucharystią, wśród nich: Marthe Robin czy Teresa Neumann. Ponadto bł. Aleksandrina da Costa żyła 14 lat wyłącznie Eucharystią, a św. Mikołaj z Flüe aż 19”.

Odpowiadając na pytanie, dlaczego mimo obecności naukowych dowodów niektórzy ludzie nie chcą wierzyć, podkreśla, że „to samo działo się w czasach, gdy Jezus żył na ziemi. Wtedy też było wielu ludzi, którzy nie wierzyli. A przecież Jezus czynił cuda, przywracał zmarłych do życia, dokonywał niesamowitych rzeczy. Pomimo tego niektórzy ludzie i tak nie wierzyli”. Antonia Acutis dodaje, że w cudach eucharystycznych „Bóg mówi: Jestem tutaj naprawdę obecny. Kto spożywa moje ciało i pije moją krew, ma życie wieczne”.

Bł. Carlo Acutis potrafił dostrzec realną obecność Jezusa w Eucharystii. „Carlo zwykł mawiać: Gdyby ludzie naprawdę rozumieli znaczenie Eucharystii, kościoły byłyby tak pełne, że trudno byłoby dostać się do środka” – opowiada jego mama, dodając, że „Carlo powiedziałby, że mamy Jerozolimę za naszym domem, ponieważ w tabernakulum obecny jest Jezus”.

Antonia Acutis odpowiadając na pytanie, dlaczego jej syn stworzył stronę internetową poświęconą cudom eucharystycznym, zauważa, że Carlo będąc przez 5 lat katechetą dostrzegł jak wielu ludzi nie wierzy w Eucharystię. „Ten spadek wiary w Eucharystię to nie tylko coś, co dzieje się w Stanach Zjednoczonych. Nawet we Włoszech odnotowano ogromny spadek liczby osób chodzących na niedzielną Mszę Świętą. Dzieje się tak w wielu krajach” – opowiada mama bł. Carla Acutisa, dodając, że pomimo słabo rozwiniętej technologii jej syn stworzył stronę internetową oraz wystawę, która dotarła na cały świat i odwiedziła tysiące parafii.

Antonia Acutis opowiada także o tym, jak pięć razy musieli zmieniać komputer dla Carla, ponieważ często się zapalał. „Carlo nie zrobił nic, co mogłoby to spowodować. Zawsze byliśmy bardzo ostrożni. Tajemniczo, zawsze działy się dziwne rzeczy” – zaznacza, dodając, że „owoce strony internetowej były liczne. Wielu ludzi nawróciło się, a inni powrócili do wiary katolickiej. Jest więc jasne, że ktoś tego nie chciał”.

Antonia Acutis zauważa, że w dzisiejszych czasach dzięki technologii możliwa jest jeszcze większa ewangelizacja. „Kiedy w 2006 roku Carlo zmarł, nie było jeszcze smartfonów. Nawet nie jestem sobie w stanie wyobrazić, co mógłby zrobić dzięki dzisiejszej technologii…” – podkreśla jego mama. Dodaje także, że oprócz cudów eucharystycznych, docierają do niej również wiadomości o cudach za wstawiennictwem jej syna.  

opoka.org.pl/źródło: National Catholic Register

______________________________________________________________________________________

Kim jest błogosławiony Carlo Acutis? 

10 faktów, które powinieneś widzieć

Błogosławiony Carlo Acutis/fot. carloacutis.com

***

Gracz i programista komputerowy, który kochał piłkę nożną i Eucharystię. Jaki był Carlo Acutis, błogosławiony Kościoła, który stał się znany na całym świecie?

Kim jest błogosławiony Carlo Acutis? 

Carlo Acutis urodził się 3 maja 1991 roku w Londynie, gdzie pracowali jego rodzice – Andrea Acutis i Antonio Salzano. Zaledwie kilka miesięcy później, przeprowadził się z nimi do Mediolanu we Włoszech. Zmarł w 2006 roku, został beatyfikowany 10 października 2020 roku w Asyżu we Włoszech.

Białaczka 

Kiedy był nastolatkiem zdiagnozowano u niego białaczkę. Carlo ofiarował swoje cierpienia za papieża Benedykta XVI i za Kościół.

Został pochowany w Asyżu

Zmarł 12 października 2006 roku i na swoją prośbę został pochowany w Asyżu ze względu na miłość do św. Franciszka z Asyżu. Jego proces kanonizacyjny rozpoczął się w 2013 roku. W 2018 r. został uznany za „Czcigodnego”, a 10 października w 2020 roku został ogłoszony „błogosławionym”. 

Często przystępował do Komunii

Mimo że jego rodzice nie byli szczególnie pobożni, Carlo od najmłodszych lat żywił szczególną miłość do Boga. Jako małe dziecko Carlo uwielbiał odmawiać różaniec. Po przyjęciu Pierwszej Komunii chodził na Mszę św. tak często, jak tylko mógł, a przed i po Mszy św. odprawiał Godziny Święte. Co tydzień chodził do spowiedzi. Prosił rodziców, aby zabierali go na pielgrzymki – do miejsc świętych i do miejsc cudów eucharystycznych.

Bronił słabszych dzieci 

Był znany z tego, że bronił w szkole dzieci, które były ofiarami zastraszania, zwłaszcza dzieci niepełnosprawnych. Kiedy rodzice jego przyjaciela się rozwiedli, Carlo dołożył wszelkich starań, aby włączyć przyjaciela w życie rodzinne Acutisów.

Promował cuda eucharystyczne

Był także programistą i zbudował stronę internetową katalogującą i promującą cuda eucharystyczne. Mówił ludziom, że „im częściej będą przyjmować Eucharystię, tym bardziej upodobnią się do Jezusa i na tej ziemi będą mieli przedsmak nieba”.

Lubił grać w PlayStation

Carlo uwielbiał grać w gry wideo. Jego ulubioną konsolą była PlayStation, a może PS2, która została wydana w 2000 roku, kiedy Carlo miał 9 lat. Choć chciał grać wiele więcej, pozwalał sobie na granie w gry tylko przez godzinę tygodniowo, w ramach pokuty i duchowej dyscypliny.

Przyczynił się do nawrócenia swojej mamy

Świadectwo wiary i życia Carla doprowadziło do głębokiego nawrócenia jego mamy. Wg księdza, który zajmuje się jego procesem beatyfikacyjnym, Carlowi udało zachęcić codziennie bliskich i rodziców na Mszę świętą. To nie rodzice przyprowadzali chłopczyka na Mszę św., ale to jemu udało się przychodzić tam i przekonać innych, aby codziennie przystępowali do Komunii Św.

Został pochowany z w dżinsach

Jego ciało spoczywa w szklanym grobowcu. Jest pokazany w dżinsach i Nike, czyli codziennych ubraniach, które wolał w życiu.

Jego relikwie znajdują się w bazylice św. Franciszka w Asyżu

Jego serce, obecnie uważane za relikwię, wystawione jest w relikwiarzu w bazylice św. Franciszka w Asyżu. 1 października 2023 roku parafia św. Dominika w Brick w stanie New Jersey również przechowuje relikwię pierwszego stopnia.

Eucharystia stanowiło centrum jego życia

Mama Carlo, w rozmowie z EWTN News Nightly opowiadała o nabożeństwie jej syna do Najświętszego Sakramentu. – Mówił: „Są kolejki przed koncertem, przed meczem piłki nożnej, ale ja nie widzę tych kolejek przed Najświętszym Sakramentem”… Więc dla niego Eucharystia stanowiło centrum jego życia – mówi mama Carlo.

CNA/x.com/dm/Deon.pl

______________________________________________________________________________________________________________

1 GRUDNIA – PIERWSZY PIĄTEK MIESIĄCA

Zvonimir Atletic | Shutterstock

***

GODZ. 18.00 – ADORACJA NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU

W TYM CZASIE JEST MOŻLIWOŚĆ SPOWIEDZI ŚWIĘTEJ

GODZ. 19.00 – MSZA ŚWIĘTA

***

Adobe Stock/Tygodnik Niedziela

***

Praktyka 9 pierwszych piątków miesiąca

i tzw. Komunia święta wynagradzająca

W pierwszy piątek miesiąca ustawiają się kolejki przed konfesjonałami. Niestety, niektórzy zaraz po spowiedzi wychodzą z kościoła – zupełnie nieświadomi, że pierwszy piątek mają „niezaliczony”.

Pierwszy piątek miesiąca. W wielu konfesjonałach na koniec spowiedzi padnie dziś pytanie: Czy może mi ksiądz jeszcze podpisać książeczkę? Pytać będą dzieci, które w ostatnich tygodniach przystępowały do Pierwszej Komunii i właśnie zaczynają swoją przygodę z dziewięcioma pierwszymi piątkami miesiąca.

Książeczki do podpisywania to oczywiście znany i powszechnie stosowany (nie tylko wobec najmłodszych) duszpasterski „motywator”, o którego słuszności i sensowności można by długo dyskutować.

W kolejkach do pierwszopiątkowej spowiedzi ustawią się zresztą nie tylko dzieci pierwszokomunijne, ale i wielu starszych. Niestety, część z nich zaraz po spowiedzi wyjdzie z kościoła, zupełnie nieświadoma, że pierwszy piątek ma „niezaliczony”. Dlaczego? Bo istotą tej praktyki nie jest bynajmniej spowiedź, ale przyjęcie Komunii Świętej z intencją wynagrodzenia Jezusowi za grzechy własne i innych ludzi.

Skąd pierwsze piątki miesiąca?

Z objawień, jakie miała żyjąca w drugiej połowie XVII w. francuska siostra zakonna, Małgorzata Maria Alacoque. Przez ponad półtora roku Pan Jezus ukazywał jej swoje Najświętsze Serce płonące miłością do ludzi i zranione ich grzechami. Zachęcał też siostrę Małgorzatę do jak najczęstszego przyjmowania Go w Komunii.

W tamtych czasach wcale nie było to oczywiste. Siostra Małgorzata za każdym razem musiała uzyskać zgodę spowiednika (ale to też temat na osobny tekst). Wreszcie Pan Jezus przekazał wizjonerce obietnicę:

Przystępującym przez dziewięć z rzędu pierwszych piątków miesiąca do Komunii Świętej dam łaskę pokuty ostatecznej, że nie umrą w stanie niełaski ani bez sakramentów świętych, a to Serce Moje stanie się dla nich ucieczką w godzinę śmierci – czyli krótko mówiąc, „gwarancję” zbawienia.

Poza tą najważniejszą obietnicą złożył jeszcze jedenaście innych dla tych, którzy będą czcili Jego Najświętsze Serce:

Dam im wszystkie łaski potrzebne w ich stanie. Zgoda i pokój będą panowały w ich rodzinach. Będę sam ich pociechą we wszystkich smutkach i utrapieniach życia. Będę ich ucieczką najbezpieczniejszą w życiu, a szczególnie w godzinę śmierci. Błogosławić będę wszystkim ich zamiarom i sprawom. Grzesznicy znajdą w Mym Sercu źródło i całe morze niewyczerpanego nigdy miłosierdzia. Dusze oziębłe staną się gorliwymi. Dusze gorliwe szybko dostąpią wielkiej doskonałości. Zleję obfite błogosławieństwo na te domy, w których obraz Serca Mego Boskiego będzie zawieszony i czczony. Kapłanom dam moc zmiękczania serc najzatwardzialszych. Imiona osób, które rozpowszechniać będą nabożeństwo do Mego Boskiego Serca, będą w nim zapisane i na zawsze w nim pozostaną.

Trzeba przyznać, że „oferta” jest dość „atrakcyjna”, a cena „niewygórowana”. Ale uwaga!

Dziewięć piątków i po sprawie?

Każdy, kto ma choć odrobinę duchowej wrażliwości, rozumie doskonale, że w obietnicach danych siostrze Alacoque i w praktyce pierwszych piątków nie chodzi o „zaliczenie” dziewięć razy pewnego religijnego rytuału, którego to „zaliczenia” skutkiem będzie „gwarancja” zbawienia.

Dziewięć kolejnych miesięcy (dziewięć, jak ciąża!), kiedy dbamy o to, by w pierwszy piątek móc przyjąć Jezusa w Eucharystii ma w nas „urodzić” zbawienny „nawyk” świadomego dbania o życie sakramentalne. Troskę o bliskość z Jezusem obecnym w sakramentach, która będzie nam towarzyszyć aż po dzień ostatecznych narodzin do życia wiecznego. Nie chodzi o magiczne „zaliczenie” czegokolwiek, ale o wypracowanie w sobie pewnej postawy na całe życie.

Co to jest Komunia wynagradzająca?

Chodzi o intencję, z jaką przyjmujemy Eucharystię. Przyjmuję Jezusa i mam konkretną intencję, a więc robię to świadomie, uważnie, nieautomatycznie. Mam intencję, więc myślę o tym, co właśnie robię i co się dzieje. Przyjmuję Jezusa, który kocha mnie bezgranicznie i nieodwołalnie, mimo że ja wciąż uciekam od Niego ciągle w te same grzechy i ciągle potrzebuję Jego przebaczenia.

Czy da się komuś wynagrodzić wylane z mojego powodu łzy? Oczywiście, że nie. A tym bardziej wylaną krew. Nie chodzi więc o „spłacenie długu”, ale o uświadomienie sobie miłości.

„Wynagradzamy” Jezusowi cierpienia, jakie zniósł z powodu naszych grzechów, kiedy uświadamiamy sobie, jak bardzo jesteśmy przez Niego kochani. Niemożliwe, żeby świadomość tego, jak bardzo jestem kochany niczego we mnie nie zmieniła. Miłość budzi miłość. A obudzona miłość przemienia skuteczniej niż wszystkie „dobre postanowienia” razem wzięte. Ponieważ mam fatalną skłonność do zapominania o tej miłości, więc Jezus proponuje mi, bym przynajmniej raz w miesiącu, przyjmując Go w Komunii, spróbował odnowić w sobie tę świadomość.

Czy w pierwszy piątek trzeba iść do spowiedzi?

Niekoniecznie. Sakrament pokuty i pojednania to jest oczywiście bardzo szczególne miejsce doświadczania przemieniającej mnie od środka miłości Boga. Dlatego warto przystępować do niego regularnie (choćby właśnie raz w miesiącu). Ale niekoniecznie musi to być akurat w pierwszy piątek, kiedy kolejki do konfesjonałów są najdłuższe.

Chodzi o to, by być w stanie łaski uświęcającej i móc przyjąć Komunię. Do spowiedzi mogę pójść kilka dni wcześniej albo później, jeśli akurat jej nie potrzebuję (to znaczy: jeśli nie mam grzechów ciężkich uniemożliwiających przyjęcie Eucharystii). Ważne, bym robił to świadomie i regularnie. Bym trwał w łasce uświęcającej, a gdy ją stracę, od razu do niej wracał przez spowiedź.

A jeśli ominę któryś pierwszy piątek?

Czy muszę zaczynać od nowa? Nie muszę. Bo nie chodzi o to, żebym nie przerwał „magicznego” ciągu dziewięciu pierwszych piątków kolejnych miesięcy, ale bym prowadził nieprzerwanie życie w relacji z Bogiem, którą odnawiają i podtrzymują we mnie dane przez Niego sakramenty. A to ciągle – po każdym grzechu – zaczynam od nowa.

Pierwszy piątek ma uwrażliwić mnie na miłość Boga objawioną mi ostatecznie na krzyżu Jezusa. Jednak w tym wszystkim chodzi o Niego samego i Jego miłość do mnie, a nie o datę.

ks. Michał Lubowicki/Aleteia.pl

____________________________________________________________________________________

Pierwsze Piątki? Trzeba powrócić do właściwego rozumienia obietnicy Pana Jezusa

(oprac. GS/ PCh24.pl)

*********

Niestety, do naszej praktyki wdarła się, a z biegiem czasu nawet utrwaliła błędna interpretacja, zarówno u kapłanów, jak i u świeckich, według której wystarczy przyjąć Komunię Św., której kapłani udzielają w Pierwsze Piątki także poza Mszą Świętą. Ma to być ich zdaniem spełnienie warunku zawartego w obietnicy danej św. Małgorzacie. Trzeba jasno powiedzieć, że w obietnicy danej przez Jezusa chodzi o Komunię przyjmowaną w czasie Mszy. Msza i Komunia to jest jedna i właściwa całość. W czasach św. Małgorzaty nie było praktyki udzielania Komunii poza Mszą z wyjątkiem udzielania jej umierającym (Wiatyk). Trzeba powrócić do autentycznego rozumienia obietnicy – mówi ks. prof. Janusz Królikowski – dziekan Wydziału Teologii Uniwersytetu Jana Pawła II, sekcja w Tarnowie

Księże Profesorze, skąd się wzięło nabożeństwo Pierwszych Piątków miesiąca?

Praktyka Pierwszych Piątków w ramach czci oddawanej Najświętszemu Sercu Jezusa łączy się wprost z objawieniami, których doznawała św. Małgorzata Maria Alacoque (1647-1690). W jednym z tych objawień sam Chrystus przekazał jej specjalne obietnice, które są związane z czcią okazywaną Jego Sercu. Jedna z nich dotyczy właśnie Pierwszych Piątków, a brzmi ona następująco:

„Obiecuję ci w przeogromnym miłosierdziu mego Serca, że Jego wszechmocna miłość udzieli łaski pokuty pod koniec życia tym, którzy przez kolejnych dziewięć pierwszych piątków miesiąca przyjmą Komunię Świętą; nie umrą nie pojednani ze Mną i bez sakramentów świętach: moje Serce będzie ich schronieniem w ostatnim momencie”.

Trzeba oczywiście pamiętać, że obietnica ta jest skierowana do tych, którzy będą mieli u siebie wystawiony obraz Serca Jezusa, aby był szczególnie czczony. Kult Serca Jezusa od samego początku jest związany ze specjalnym obrazem, który ma na co dzień o Nim przypominać. Zachodzi tu pewne podobieństwo z objawieniami miłosierdzia Bożego, których dostąpiła św. Faustyna Kowalska, a których elementem jest też specjalny obraz: „Jezu, ufam Tobie”, który ma przypominać o tajemnicy miłosierdzia Bożego. Człowiek wierzący potrzebuje widzialnych znaków, aby skuteczniej zdążać do Boga.

Do niedawna istniał bardzo piękny – niestety, dzisiaj już porzucony – zwyczaj, że obraz-pamiątka pierwszej Komunii świętej przedstawiał na ogół Najświętsze Serce Jezusa, aby z nim właśnie dziecko mogło łączyć swoją wędrówkę eucharystyczną drogą, a przy okazji, by utrwalało sobie pamięć o obietnicy dziewięciu pierwszych piątków.

By jednak móc dojrzale mówić o kulcie Serca Jezusa, w tym także o praktyce Pierwszych Piątków, należy uwzględnić, że ten kult był przygotowywany w Kościele już od średniowiecza, zwłaszcza za pośrednictwem licznych ówczesnych mistyczek, które pokazywały wierzącym potrzebę zwracania się do Serca Jezusowego, aby dojść do pełnego życia chrześcijańskiego, czyli do udziału w tajemnicy miłości Bożej, która z niego rozlewa się na ludzi.

Na czym polega praktyka Pierwszych Piątków miesiąca?

Jak możemy wnioskować z przywołanej obietnicy, istotą tej praktyki jest: „przez kolejnych dziewięć pierwszych piątków miesiąca przyjąć Komunię świętą”. Niestety, do naszej praktyki wdarła się, a z biegiem czasu nawet utrwaliła błędna interpretacja, zarówno u kapłanów, jak i u świeckich, według której wystarczy przyjąć Komunię, której kapłani udzielają w Pierwsze Piątki także poza Mszą. Ma to być ich zdaniem spełnienie warunku zawartego w obietnicy danej św. Małgorzacie. Trzeba jasno powiedzieć, że w obietnicy danej przez Jezusa chodzi o Komunię przyjmowaną w czasie Mszy. Msza i Komunia to jest jedna i właściwa całość. W czasach św. Małgorzaty nie było praktyki udzielania Komunii poza Mszą z wyjątkiem udzielania jej umierającym (Wiatyk). Trzeba powrócić do autentycznego rozumienia obietnicy.

Dlaczego akurat dziewięć pierwszych piątków, a nie dziesięć czy dwanaście? 

Liczba dziewięć pozostaje pewną tajemnicą. Wydaje się, że trzeba ją połączyć przede wszystkim z tradycją kościelną, która od bardzo dawna widzi nowennę (nazwa pochodzi od liczby dziewięć w języku łacińskim), jako praktykę wytrwałą, wyrażającą pewną ciągłość, pokazującą ludzką determinację, np. w formułowanej prośbie czy spełnianej obietnicy, a tym samym zasługująca na pewną pochwałę i przyjęcie przez Boga.

Obietnica związana z dziewięcioma pierwszymi piątkami, między innymi z powodu tej liczby, była przedmiotem niemałych kontrowersji, w tym także mocnych pytań pod adresem św. Małgorzaty, czy czegoś od siebie nie dodała do obietnic Jezusowych. Nawiązując do tego faktu, papież Benedykt XV w bulli Ecclesiae consuetudo (13 maja 1920 r.), w której dokonywał aktu kanonizacji Małgorzaty M. Alacoque, potwierdził autentyczność obietnicy dotyczącej dziewięciu pierwszych piątków. Ten fakt ma dla nas decydujące znaczenie i stanowi dla pewny punkt odniesienia w ich osobistym przeżywaniu i w propagowaniu tej praktyki.

Jakie warunki trzeba spełnić, żeby nabożeństwo było ważne?

Warunki są proste: Komunia – oczywiście w czasie Mszy Świętej – przez dziewięć pierwszych piątków. Warunkiem przyjęcia Komunii Świętej pozostaje oczywiście stan łaski, czyli wolność od grzechu śmiertelnego. W przypadku popełnienia takiego grzechu, drogą powrotu do Boga i nowego otwarcia się na dar Jego łaski pozostaje spowiedź. Nie musi ona być oczywiście odbyta w sam pierwszy piątek. Ważny jest przede wszystkim stan łaski.

Co w sytuacji, kiedy nie mamy możliwości uczestniczyć we Mszy Św., bo wyjeżdżamy, jesteśmy chorzy?  

Sytuacja jest taka, jak w każdym innym przypadku: „nikt nie jest zobowiązany do rzeczy niemożliwych”. Jeśli zachodzi uzasadniona przeszkoda w uczestniczeniu w Mszy Św. i w przyjęciu Komunii Św., to na pewno nie potrzeba zaczynać od początku praktyki dziewięciu pierwszych piątków. Pan Bóg widzi te „kolejne piątki” w perspektywie ludzkich możliwości zachowania ciągłości w tej praktyce. Nie ma żadnej racji, by w tym przypadku odwoływać się do jakiegoś ślepego rygoryzmu, czy wręcz mechanicystecznego interpretowania obietnicy Chrystusa. Bóg szanuje ludzkie możliwości i tylko do ich respektowania się odwołuje.

Odprawienie pierwszych piątków miesiąca jest gwarancją tego, że będziemy zbawieni? 

„Gwarancją” zbawienia jest stan łaski, czyli aktualnej przyjaźni z Bogiem w chwili śmierci, przy czym jedyną gwarancją zbawienia jest sam łaskawy i miłosierny Bóg, Pan wiecznej chwały i Dawca w niej udziału. Zbawienie jest darmowym darem Bożym. Obietnica „pierwszych piątków” na pewno może być źródłem ufności w to, że Bóg pragnie zbawienia człowieka. Zauważmy, że w obietnicy jest powiedziane: „wszechmocna miłość udzieli łaski pokuty pod koniec życia” czcicielom Najświętszego Serca Jezusa. Z tego powodu tej obietnicy jest nadawane miano „wielkiej”, bo chodzi w niej o wielką rzecz, a mianowicie śmierć w stanie łaski, który jest gwarancją zbawienia. Drogą do tego stanu jest właśnie łaska pokuty, której zwieńczeniem i wypełnieniem jest spowiedź sakramentalna i Komunia święta.

Co to znaczy „Komunia Święta wynagradzająca”? 

Praktyka Komunii w pierwsze piątki została związana z praktyką „wynagrodzenia”. Zgodne jest to zarówno z duchem, jak z literą orędzia, z którym Chrystus objawiający zwrócił się do św. Małgorzaty. Wynagrodzenie w tradycji katolickiej łączy w sobie zasadniczo dwie prawdy. Pierwsza mówi, że grzech jest obrazą Boga, a druga, że człowiek w pełni wyraża świadomość grzechu, gdy stara się naprawić tę destrukcję, której on dokonuje, w relacji wiary z Bogiem, a następnie, co jest możliwe tylko na tym gruncie, może naprawić relacje z Kościołem i z braćmi.

Jak możemy naprawić obrazę Boga? Oddając to, co mamy najcenniejszego, a tym jest sam Chrystus, który ofiaruje się za nas i nasze grzechy oraz udziela się nam w Komunii Świętej. Komunia Święta jest w najwyższym stopniu wejściem w to wynagrodzenie, którego On dokonał na krzyżu. Wynagrodzenie to zatem próba odbudowania tego, co zostało zburzone przez grzech, aby łaska Boża odbudowała skuteczniej porządek Boży w świecie. Komunia święta ma w najwyższym znaczeniu charakter odnawiający i odbudowujący porządek duchowy.

Powinniśmy się modlić o dobrą śmierć?  

Śmierć to największe wydarzenie ludzkiego życia, bo jest ono bezpośrednim i ostatecznym spotkaniem z Bogiem. Modlitwa o dobrą śmierć powinna być stałą praktyką w naszym życiu duchowym, aby nie rozminąć się z Bogiem w tej ważnej chwili. Niestety, zbyt często o tym zapominamy, zachowując się tak jakbyśmy mieli zakorzenić się na Ziemi już na zawsze. Łączy się ta praktyka także z modlitwą o dar ostatecznego wytrwania w wierze i w łasce. Nabożeństwo Pierwszych Piątków ma także tę wartość, że jest ono związane z przygotowywaniem się do śmierci, która jest wpisana w wielką obietnicę Chrystusa, a która mówi: „nie umrze niepojednany” i „bez sakramentów”, a więc ta praktyka zbliża do dobrej i szczęśliwej śmierci, czyli „śmierci w Chrystusie”.

Bóg zapłać za rozmowę

Monika Dybińska/PCh24.pl

______________________________________________________________________________________________________________



2 GRUDNIA – PIERWSZA SOBOTA MIESIĄCA

OD GODZ. 17.00 – MOŻLIWOŚĆ SPOWIEDZI ŚWIĘTEJ

GODZ. 18.00 – MSZA ŚWIĘTA Z I NIEDZIELI ADWENTU

*****

NABOŻEŃSTWO PIĘCIU PIERWSZYCH SOBÓB MIESIĄCA

Wynagrodzenie składane Niepokalanemu Sercu Maryi

WPROWADZENIE

Wielka obietnica

Siedem lat po zakończeniu fatimskich objawień Matka Boża zezwoliła siostrze Łucji na ujawnienie treści drugiej tajemnicy fatimskiej. Jej przedmiotem było nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi.
10 grudnia 1925r. objawiła się siostrze Łucji Maryja z Dzieciątkiem i pokazała jej cierniami otoczone serce.

Dzieciątko powiedziało:
Miej współczucie z Sercem Twej Najświętszej Matki, otoczonym cierniami, którymi niewdzięczni ludzie je wciąż na nowo ranią, a nie ma nikogo, kto by przez akt wynagrodzenia te ciernie powyciągał.

Maryja powiedziała:
Córko moja, spójrz, Serce moje otoczone cierniami, którymi niewdzięczni ludzie przez bluźnierstwa i niewierności stale ranią. Przynajmniej ty staraj się nieść mi radość i oznajmij w moim imieniu, że przybędę w godzinie śmierci z łaskami potrzebnymi do zbawienia do tych wszystkich, którzy przez pięć miesięcy w pierwsze soboty odprawią spowiedź, przyjmą Komunię świętą, odmówią jeden Różaniec i przez piętnaście minut rozmyślania nad piętnastu tajemnicami różańcowymi towarzyszyć mi będą w intencji zadośćuczynienia.

2. Dlaczego pięć sobót wynagradzających?

Córko moja – powiedział Jezus – chodzi o pięć rodzajów zniewag, którymi obraża się Niepokalane Serce Maryi:

1. Obelgi przeciw Niepokalanemu Poczęciu,
2. Przeciw Jej Dziewictwu,
3. Przeciw Jej Bożemu Macierzyństwu,
4. Obelgi, przez które usiłuje się wpoić w serca dzieci obojętność, wzgardę, a nawet nienawiść wobec nieskalanej Matki,
5. Bluźnierstwa, które znieważają Maryję w Jej świętych wizerunkach.

---

WARUNKI ODPRAWIENIA NABOŻEŃSTWA

PIĘCIU PIERWSZYCH SOBÓT MIESIĄCA

Warunek 1
Spowiedź w pierwszą sobotę miesiąca

Łucja przedstawiła Jezusowi trudności, jakie niektóre dusze miały co do spowiedzi w sobotę i prosiła, aby spowiedź święta mogła być osiem dni ważna. Jezus odpowiedział: Może nawet wiele dłużej być ważna pod warunkiem, ze ludzie są w stanie łaski, gdy Mnie przyjmują i ze mają zamiar zadośćuczynienia Niepokalanemu Sercu Maryi.

Do spowiedzi należy przystąpić z intencją zadośćuczynienia za zniewagi wobec Niepokalanego Serca Maryi. W kolejne pierwsze soboty można przystąpić do spowiedzi w intencji wynagrodzenia za jedną z pięciu zniewag, o których mówił Jezus. Można wzbudzić intencję podczas przygotowania się do spowiedzi lub w trakcie otrzymywania rozgrzeszenia.

Przed spowiedzią można odmówić taką lub podobną modlitwę:

Boże, pragnę teraz przystąpić do świętego sakramentu pojednania, aby otrzymać przebaczenie za popełnione grzechy, szczególnie za te, którymi świadomie lub nieświadomie zadałem ból Niepokalanemu Sercu Maryi. Niech ta spowiedź wyjedna Twoje miłosierdzie dla mnie oraz dla biednych grzeszników, by Niepokalane Serce Maryi zatriumfowało wśród nas.

Można także podczas otrzymywania rozgrzeszenia odmówić akt żalu:

Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu, szczególnie za moje grzechy przeciwko Niepokalanemu Sercu Maryi.

Warunek 2

Komunia św. w pierwszą sobotę miesiąca

Po przyjęciu Komunii św. należy wzbudzić intencję wynagradzającą. Można odmówić taką lub inna modlitwę:

Najchwalebniejsza Dziewico, Matko Boga i Matko moja! Jednocząc się z Twoim Synem pragnę wynagradzać Ci za grzechy tak wielu ludzi przeciw Twojemu Niepokalanemu Sercu. Mimo własnej nędzy i nieudolności chcę uczynić wszystko, by zadośćuczynić za te obelgi i bluźnierstwa. Pragnę Najświętsza Matko, Ciebie czcić i całym sercem kochać. Tego bowiem ode mnie Bóg oczekuje. I właśnie dlatego, że Cię kocham, uczynię wszystko, co tylko w mojej mocy, abyś przez wszystkich była czczona i kochana. Ty zaś, najmilsza Matko, Ucieczko grzesznych, racz przyjąć ten akt wynagrodzenia, który Ci składam. Przyjmij Go również jako akt zadośćuczynienia za tych, którzy nie wiedzą, co mówią, w bezbożny sposób złorzeczą Tobie. Wyproś im u Boga nawrócenie, aby przez udzieloną im łaskę jeszcze bardziej uwydatniła się Twoja macierzyńska dobroć, potęga i miłosierdzie. Niech i oni przyłączą się do tego hołdu i rozsławiają Twoją świętość i dobroć, głosząc, że jesteś błogosławioną miedzy niewiastami, Matką Boga, której Niepokalane Serce nie ustaje w czułej miłości do każdego człowieka. Amen.

Warunek 3

Różaniec wynagradzający w pierwszą sobotę miesiąca

Po każdym dziesiątku należy odmówić Modlitwę Anioła z Fatimy. Akt wynagrodzenia:

O mój Jezu, przebacz nam nasze grzechy, zachowaj nas od ognia piekielnego, zaprowadź wszystkie dusze do nieba i pomóż szczególnie tym, którzy najbardziej potrzebują Twojego miłosierdzia.

Zaleca się odmówienie Różańca wynagradzającego za zniewagi wyrządzone Niepokalanemu Sercu Maryi. Odmawia się go tak jak zwykle Różaniec, z tym, że w „Zdrowaś Maryjo…” po słowach „…i błogosławiony owoc żywota Twojego, Jezus” włącza się poniższe wezwanie, w każdej tajemnicy inne:

Zachowaj i pomnażaj w nas wiarę w Twoje Niepokalane Poczęcie!
Zachowaj i pomnażaj w nas wiarę w Twoje nieprzerwane Dziewictwo!
Zachowaj i pomnażaj w nas wiarę w Twoją rzeczywistą godność Matki Bożej!
Zachowaj i pomnażaj w nas cześć i miłość do Twoich wizerunków!
Rozpłomień we wszystkich sercach żar miłości i doskonałego nabożeństwa do Ciebie!

Warunek 4

Piętnastominutowe rozmyślanie nad piętnastoma tajemnicami różańcowymi w pierwszą sobotę miesiąca

(Podajemy przykładowe tematy rozmyślania nad pierwszą tajemnicą radosną)

1. Najpierw odmawia się modlitwę wstępną:
Zjednoczony ze wszystkimi aniołami i świętymi w niebie, zapraszam Ciebie, Maryjo, do rozważania ze mną tajemnic świętego różańca, co czynić chcę na cześć i chwałę Boga oraz dla zbawienia dusz.

2. Należy przypomnieć sobie relację ewangeliczną (Łk 1,26 – 38). Odczytaj tekst powoli, w duchu głębokiej modlitwy.

3. Z pokora pochyl się nad misterium swojego zbawienia objawionym w tej tajemnicy różańcowej. Rozmyślanie można poprowadzić według następujących punktów:
a. rozważ anielskie przesłanie skierowane do Maryi,
b. rozważ odpowiedź Najświętszej Maryi Panny,
c. rozważ wcielenie Syna Bożego.

4. Z kolei zjednocz się z Maryją w ufnej modlitwie. Odmów w skupieniu Litanię Loretańską. Na zakończenie dodaj:
Niebieski Ojcze, zgodnie z Twoją wolą wyrażoną w przesłaniu anioła, Twój Syn Jednorodzony stał się człowiekiem w łonie Najświętszej Dziewicy Maryi. Wysłuchaj moich próśb i dozwól mi znaleźć u Ciebie wsparcie za Jej orędownictwem, ponieważ z wiarą uznaję Ją za prawdziwą Matkę Boga. Amen.

5. Na zakończenie wzbudź w sobie postanowienia duchowe.

Będę gorącym sercem miłował Matkę Najświętszą i każdego dnia oddawał Jej cześć.
Będę uczył się od Maryi posłusznego wypełniania woli Bożej, jaką Pan mi ukazuje co dnia.
Obudzę w sobie nabożeństwo do mojego Anioła Stróża.

---

WIęcej informacji na temat Nabożeństw pięciu pierwszych sobót miesiąca można znaleźć na stronie www.pierwszesoboty.pl lub na stronie www.sekretariatfatimski.pl

_____________________________________________________________________________________________________________

fot. Andrzej Iwański via Wikipedia, CC BY-SA 3.0

***

Matka ks. Jerzego zostanie wyniesiona na ołtarze? Mocne świadectwo jej wnuka

Gdyby nie błogosławiony ksiądz Jerzy Popiełuszko, prawdopodobnie nikt na świecie nie usłyszałby o jego matce Mariannie. To za sprawą swego syna stała się „sławna”, chociaż takiej sławy wcale nie chciała. Wolałaby pozostać cichą, jedną z nieznanych, anonimowych matek, jak sama mówiła.

Nowe fakty o jej życiu odkrywa Milena Kindziuk w najnowszym wydaniu biografii „Matka Świętego”. 

W historii Kościoła tak niekiedy bywa, że wśród wielu świętych lub kandydatów na ołtarze (wierzę, że Marianna Popiełuszko zasługuje, by także znaleźć się w tym gronie) są matki znanych dzieci. Wystarczy wspomnieć żyjącą w IV wieku Świętą Monikę z Tagasty, matkę Świętego Augustyna, Świętą Zelię Martin, matkę Świętej Teresy z Lisieux, czy Sługę Bożą Emilię Wojtyłową – matkę świętego papieża Jana Pawła II.

Te matki stały się znane dzięki dzieciom. Wskutek ich świadectwa albo ze względu na ich wielkie dzieła. To proces zupełnie naturalny, gdy bowiem bada się życie osób wielkich i świętych, nie sposób nie sięgnąć do ich korzeni, do rodzinnego domu, do matki, ojca, rodzeństwa. W tym kontekście nie dziwi więc, że po męczeńskiej śmierci błogosławionego księdza Jerzego w 1984 roku zainteresowano się również Marianną Popiełuszko, którą jakby wydobyto z cienia. Apogeum to zainteresowanie osiągnęło w czasie beatyfikacji księdza Jerzego, czyli 6 czerwca 2010 roku.

KOBIETA WIELKIEJ WIARY

Trzeba też wspomnieć, że głośnym echem odbił się pogrzeb matki kapłana męczennika – 19 listopada 2023 roku mija dziesięć lat od jej śmierci. Żegnał ją w telegramie kondolencyjnym sam papież, a Mszę Świętą żałobną odprawiało wielu biskupów i kilkuset księży. Po Eucharystii setki ludzi z całej Polski szły kilka kilometrów polnymi drogami, by odprowadzić ją na miejsce wiecznego spoczynku na jej cmentarz parafialny w Suchowoli. Takiego pogrzebu jak Marianny Popiełuszko nie było dotąd na całym Podlasiu, mówili miejscowi. Życiowe motto Marianny Popiełuszko brzmiało: „Mam spokój w duszy, bo wszystko przyjmuję z ręki Boga: czy cierpienie, czy ból, czy biedę. Jak nie akceptujesz życia, jakie masz, to nie znajdziesz spokoju”.

Gdy kiedyś nieśmiało zapytałam panią Mariannę, jak to możliwe, że akceptuje swe życie, tak bardzo przecież trudne i wypełnione cierpieniem bez miary, odpowiedziała bez wahania: „ A co, ty bez krzyża do nieba chciałaś się dostać?”.

Taka właśnie była pani Marianna. Pełna życiowej mądrości i niezłomnej wiary. Ważne świadectwo o jej sile wiary i harcie ducha złożył ostatnio jej wnuk Marek Popiełuszko, który aktualnie żyje w USA:

Marek Popiełuszko z babcią (fot. Archiwum Fundacji im. Ks. Jerzego Popiełuszko Dobro)

***

Nigdy nie zapomnę cudownych, pełnych mądrości wierszyków, których nauczyła mnie babcia. Choćby ten: „Prościuteńko w niebo droga: kochaj ludzi, kochaj Boga. Kochaj sercem i czynami – będziesz w niebie z aniołkami”.

Z dzieciństwa, które spędzałem często u babci i dziadka w Okopach, zapamiętałem, z jaką uwagą i uśmiechem na twarzy obserwowała mnie, gdy bawiłem się, zawiązując i rozwiązując sznurówki w butach. Nigdy nie zapomnę też smaku i zapachu chleba na zakwasie, który raz na kilka tygodni babcia piekła w domowym piecu kaflowym, specjalnie w tym celu rozpalanym drewnem. Powszechną praktyką była codzienna modlitwa babci. A dzięki niej – całej rodziny. Wieczorami na kolanach, przed ołtarzykiem, który stał w pokoju, odmawialiśmy pacierz, włącznie z Dziesięciorgiem przykazań, a w odpowiednich miesiącach – także cząstkę Różańca, Litanię loretańską czy drogę krzyżową.

Babcia mocnym głosem śpiewała każdego ranka Godzinki o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny. Także starą, znaną pieśń „Kiedy ranne wstają zorze, Tobie ziemia, Tobie morze…”.

To z babcią chodziłem w niedzielę do kościoła – zazwyczaj na sumę. Po drodze, a było to pięć kilometrów w jedną stronę, zbieraliśmy gałązki piołunu, z których później robiło się miotły. Zbieraliśmy też kminek.

RODZINA BOGIEM SILNA

Mówiąc o babci Mariannie, mocno pragnę podkreślić także rolę dziadka Władysława, jej męża. Oni oboje byli wyjątkowi. Razem tworzyli wspaniałą, kochającą się rodzinę. Babcia Marianna była twarda, zahartowana. W zasadzie nie chorowała, chociaż chodziła prawie zawsze boso, dość lekko ubrana. Nie użalała się nad sobą. Przywiązywała wagę do naturalnego porządku rzeczy. Zadziwiało mnie też zawsze, że nigdy nie bała się śmierci. Chętnie uczestniczyła w pogrzebach, gdy ktoś z mieszkańców wsi umierał, modliła się przy trumnie i śpiewała pieśni żałobne – oczywiście z pamięci. Sama też, odkąd pamiętam, miała przygotowane ubranie do trumny. Można powiedzieć, że była zawsze gotowa na śmierć. Nie bała się jej. Dzięki temu my też mieliśmy podobny stosunek do tej kwestii. Czy była inna po śmierci księdza Jerzego? Myślę, że nie. Babcia Marianna zawsze pozostała taka sama. Była całe życie po prostu sobą. To wiara dawała babci i dziadkowi siłę do życia. A później, po beatyfikacji, także ksiądz Jerzy, który – jak często sama wspominała – wspierał ją z nieba i jej pomagał. Wierzyła w jego wstawiennictwo, ufała, że kiedyś się z nim znowu spotka.

Mam pewność, że teraz już wszyscy się spotkali.

Fronda.pl

FRAGMENTY POCHODZĄ Z KSIĄŻKI „MATKA ŚWIETEGO” AUTORSTWA MILENY KINDZIUK, WYDAWNICTWO ESPRIT

______________________________________________________________________________________________________________