Usłyszeć Boży głos

Horacy Safrin w swojej książce Przy szabasowych świecach pisze między innymi o jednym z bogatych fabrykantów miasta Łodzi – Poznańskim, który będąc już w podeszłych latach miał taki zwyczaj, że kiedy przyjmował nowego portiera wręczał mu grubą, w skórę oprawioną księgę i tak mówił: „To jest mój album familijny. Przypatrz się dobrze zamieszczonym tam fotografiom. Jeśli która z tych osób przekroczy bramę naszego pałacu, to powiedz, że wyjechałem z Łodzi”…

Dziś przyszedł do Pana Jezusa człowiek pokrzywdzony przez swojego brata i prosi Go, aby ujął się za nim: „Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił za mną spadkiem. Lecz On mu odpowiedział: Człowieku, któż mnie ustanowił sędzią albo rozjemcą nad wami”. I tu spotkał go wielki zawód. Rozczarował się, bo był przekonany, że Chrystus tak bardzo wrażliwy na ludzką krzywdę, stanie w jego obronie. Ale nie stanął. Co więcej – nawiązując do tego zdarzenia zaczął ostrzegać swoich słuchaczy przed chciwością. Nawet nazwał głupcem takiego człowieka, którego owładnęła żądza niepohamowanej zachłanności. I żeby jeszcze wyraziściej pokazać jak wielkim jest niebezpieczeństwem chęć posiadania coraz więcej i za wszelką cenę, Pan Jezus posłużył się przypowieścią osnutą wokół pracy na roli, który to temat notabene często występuje w Jego nauczaniu. Takie obrazy bowiem pomagają przybliżyć tajemnice Królestwa Bożego. Otóż obserwując cały ten cykl związany z sadzeniem, wzrostem i zbieraniem, trzeba tu zauważyć, że „owoc ziemi i pracy rąk ludzkich” – jak mówi kapłan podczas przygotowywania darów ofiarnych, jest przede wszystkim dziełem samego Boga. Mówimy przecież o darach ziemi pochodzących z ręki Pana. Ale kiedy człowiek przywłaszcza sobie te Boże dary i mieni się być wyłącznym ich właścicielem – wtedy dzieją się nie tylko niesprawiedliwości, ale i psucie Bożego ładu w naturze, co dziś aż nazbyt jest widocznie.

Potrzeba posiadania jest czymś naturalnym dla każdego człowieka. Już małe dziecko chce mieć swój własny kącik z zabawkami. Z biegiem lat potrzeby wzrastają i tym samym powiększają się granice własności. To są takie spichlerze: materialne, intelektualne czy duchowe. Same z siebie są darem Bożym, danym każdemu w różnych miarach w myśl polecenia Stwórcy: „Czyńcie sobie ziemię poddaną”. Ale niestety bywa bardzo często tak, że naturalna potrzeba posiadania zaczyna przybierać postać patologiczną. Człowiek wtedy zaczyna widzieć tylko jeden cel w swoim życiu: ciągle gromadzić dobra, powiększać stan swojego posiadania. W ten sposób ludzkie serce omotane zostaje żądzą chciwości. Jego dobra już nie pomagają mu rozwijać swojej osobowości, bo on stał się już ich niewolnikiem. Taką sytuację bardzo trafnie ujmują ludowe przysłowia: „Im więcej ma, tym jeszcze więcej chce”, albo „Chciwemu nigdy dosyć”.

Jest takie opowiadanie jak to królewski fryzjer przechodził obok zaczarowanego drzewa i usłyszał tajemniczy głos:

– Czy chciałbyś posiadać siedem stągwi pełnych złota?

Zdziwiony taką propozycją od razu pomyślał, że przecież bogactwo nigdy nie zaszkodzi.

– Naturalnie, chcę mieć tyle złota.

– Idź więc do domu, a tam znajdziesz to, co chcesz mieć.

Ucieszony pobiegł szybko i rzeczywiście w swoim mieszkaniu zobaczył siedem stągwi kamiennych. Sześć było wypełnionych aż po brzegi złotem. Siódma również była napełniona złotem, ale tylko do połowy. Fryzjer nie mógł pogodzić się z tą myślą, że brakuje mu do pełni szczęścia tylko tej „połowy”. I zaczął jak szalony działać w tym kierunku, aby wypełnić całkowicie i tę siódmą. Najpierw stopił wszystkie precjoza rodzinne. Potem bardzo oszczędzał na czym tylko się dało. Nawet wyżebrał u króla wyższą pensję, ale wszystko to nie przyniosło żadnego skutku. Bo obojętnie ile dołożył złota do stągwi, poziom wypełnienia wciąż pozostawał niezmienny – tylko do połowy.

W końcu monarcha zauważył, że dzieje się coś niedobrego z jego fryzjerem. Zawezwał go więc do siebie i spytał czy przypadkiem nie ma w domu siedem stągwi ze złotem.

– Kto też doniósł o tym waszej królewskiej mości? – zapytał podejrzliwie bardzo zdziwiony fryzjer.

Król uśmiechnął się z politowaniem i tak powiedział:

– Masz przecież wszystkie symptomy człowieka, któremu zły duch ofiarował siedem stągwi. Ja też otrzymałem kiedyś taką propozycję. Wówczas od razu zapytałem, czy można to złoto wydawać, czy tylko posiadać. Oczywiście, że jest to złoto tylko do posiadania i rodzi ono wewnętrzny przymus, aby je pomnażać. Idź i oddaj je z powrotem, a zobaczysz, że w tej samej godzinie staniesz się znowu szczęśliwy.

O żądzy chciwości już Wergiliusz wołał: Auri sacra fames! Przeklęty głodzie złota! Z kolei Mahatma Gandhi tak zwykł mówić: Zastąpcie chciwość miłością – i wszystko powróci na swoje miejsce. Niestety, życie uczy, że człowiek zbyt często nie tylko przywiązuje się do Bożych darów, ale ich nadużywa, zapomina o ich Dawcy i tym samym staje się niewolnikiem rzeczy, uczuć, ambicji, władzy. Im dłużej trwa to bałwochwalstwo dóbr tego świata, tym ciemniejsza staje się noc dla człowieczego serca, bo namiętność zaślepia. Ale po tej stronie życia wciąż jest jeszcze nadzieja, ponieważ Bóg nie rezygnuje z człowieka. Woła do niego na różne sposoby. Oto przykład, który wydarzył się za naszych dni – człowiek usłyszał Boży głos.

Młody Polak po studiach wyjechał z Polski do Niemiec. Przed wyjazdem poszedł do swojego proboszcza po błogosławieństwo i przyrzekł wierność Bogu także na nowym miejscu. Szybko dostał status przesiedleńca, pracę i mieszkanie. Założył szczęśliwą rodzinę. Każdej niedzieli szedł do kościoła. Dwa razy w roku przystępował do spowiedzi św.

Po ośmiu latach założył firmę budowlaną. Ciężką pracą dorobił się luksusu. Powodziło mu się świetnie. I wtedy znalazł niebezpieczną pasję, jaką były ryzykowne transakcje giełdowe. Wciągał się w nie tak bardzo, że całymi godzinami siedział w lepiony w ekran komputera. Zaniedbał swoją rodzinę. W końcu poniósł ciężkie straty i był już bliski załamania. Kiedy poszedł do księdza, ten poradził mu, aby pojechał do jednego z sanktuariów maryjnych i tam Matce Bożej przedstawił szczerze swoje zniewolenie. Po powrocie zaczął codziennie odmawiać cząstkę różańca. Z giełdą jednak nie zerwał. Wkrótce pod wpływem wstrząsającej lektury pojechał do innego sanktuarium maryjnego. Tam wyspowiadał się i prosił Pana Jezusa o uwolnienie z giełdowej obsesji. Po powrocie do domu zerwał całkowicie z giełdą. Wyrzucił kasety porno. Zaczął pościć w środy i w piątki. Odmawiał codziennie już cały różaniec. I przemiana nastąpiła. Stał się po prostu nowym człowiekiem. A sprawiła to Boża moc, której on uchwycił się.

ks.Marian Łękawa SAC