Wielki Post przypomina nam każdego roku tajemnicę Chrystusa, który „przebywał w Duchu Świętym na pustyni” (Łk 4, 1): przez to szczególne doświadczenie Jezus dał świadectwo swego całkowitego zawierzenia woli Ojca. Kościół proponuje wiernym przeżycie tego okresu liturgicznego, aby odnowili się wewnętrznie przez obcowanie ze słowem Bożym i mogli wyrazić w swoim życiu miłość, którą Chrystus rozlewa w sercach wierzących W Niego. (9 września 1997)
PIERWSZE CZYTANIE Pwt 26, 4-10
Historia wyjścia z Egiptu, stanowiąca podstawę wiary Starego Testamentu, pozwala Izraelowi odkryć, jak cenne jest jego życie w oczach Boga. Bóg objawia się mu jako wybawca, zdolny zapewnić przyszłość ludowi pozbawionemu nadziei. W ten sposób rodzi się w Izraelu szczególna świadomość: jego życie nie jest zdane na łaskę faraona, który może samowolnie nim rozporządzać; przeciwnie, jest ono otoczone czułą i wielką miłością Boga. Wyprowadzenie z niewoli oznacza obdarzenie narodu tożsamością i uznanie jego nieprzemijającej godności, daje też początek nowej historii, w której odkrywanie Boga idzie w parze z odkrywaniem siebie. (Evangelium vitae, 31)
DRUGIE CZYTANIE Rz 10, 8-13
W Listach Pawłowych jednym z najczęściej powtarzanych twierdzeń jest to, że Chrystus jest Panem. Chrystus jest Panem życia wiecznego. Chrystus posiada pełne prawo ostatecznego sądzenia ludzkich czynów i ludzkich sumień. Jest bowiem Odkupicielem świata. Prawo to „nabył” przez krzyż. Dlatego Ojciec „cały sąd przekazał Synowi” (J 5,22). Jednakże Syn nie przyszedł, aby – nade wszystko – sądzić, ale by zbawiać. Żeby obdarzać życiem Bożym, które jest w Nim. (19 kwietnia 1988)
Ewangelia Łk 4,1-13
Jezus przebywał w Duchu Świętym na pustyni i był kuszony. Patrząc wnikliwiej można zauważyć, że w pokusach doznanych i zwalczonych przez Jezusa na pustyni wyraża się sprzeciw szatana wobec faktu, że do świata ludzi przyszło królestwo Boże, o czym mniej lub bardziej bezpośrednio mówią teksty ewangelistów. Odpowiedzi Jezusa na namowy kusiciela demaskują rzeczywiste intencje ojca kłamstwa (por. J 8,44), który próbuje osiągnąć swój cel uciekając się podstępnie do słów Pisma. Ale Jezus odpiera jego argumenty poprzez właściwą interpretację tych samych słów. (21 lipca 1990)
MOC DUCHA
Zwycięstwo Chrystusa nad szatanem na początku Jego mesjańskiej działalności jest początkiem i zapowiedzią ostatecznego zwycięstwa dokonanego przez krzyż i zmartwychwstanie. Sam Jezus, na każdym etapie swojej mesjańskiej misji, przypisuje to zwycięstwo Duchowi Świętemu: „Ja mocą Ducha Bożego wyrzucam złe duchy” (Mt 12,28). W tej walce i w tym zwycięstwie Chrystusa ujawnia się więc moc Ducha, który pełni w Nim rolę wewnętrznej przyczyny i niestrudzonego sprawcy. (19 września 1990)
