„Mówimy:

Boże Narodzenie.

Dziecię się narodziło.

A to Ona rodzi co roku w boleściach,

wiedząc od chwili poczęcia,

na jakie męki

i na jaką śmierć wydaje Syna

ze swego łona.

 

Mówimy:

Wielki Post

przed Wielkanocą.

A to Ona przez dni czterdzieści

i czterdzieści nocy gotuje się

do Męki Syna.

 

Mówimy:

Ukrzyżowanie.

A to Jej serce krzyżują,

bez gestu łaski dla skazańca –

bez znieczulającego napoju

z żółci, octu i mirry.

 

Mówimy:

Złożenie do grobu.

A to Ona,

gdy Jego Ciało już nie cierpi więcej

i w śmierci spoczywa,

ciałem i duszą cierpieć nie przestaje.

 

Mówimy:

Zmartwychwstanie.

A Ona, u pustego grobu klęcząc,

zarysy fałd

w płótnie całunu zostawione gładzi

i śpiewa kołysankę:

Lulajże, lulaj!…

 

Mówimy:

Wniebowstąpienie.

A to Ona upada obarczona

pamięcią o Narodzeniu,

o Męce, o Ukrzyżowaniu,

o Złożeniu w grobie.

 

Mówimy:

Wniebowzięcie.

A Ona z nieba zstępuje,

żeby już ostatecznie

zostać na ziemi.”

Ewa Szelburg Zarembina