W dzisiejszej modlitwie, poza radościami musi znaleźć się też echo naszych trosk, niepokojów i cierpień, których nie brak w dzisiejszym świecie. Módlmy się, aby Pan pocieszył tych, którzy nie mają już nadziei. Cierpienie różnych wspólnot
 ludzkich domaga się od nas szczególnej solidarności, odpowiedniej i stosownej formy wyrazu. Bóg pragnie zbawienia i dobra człowieka i niech obudzi w nas nadzieję na zwycięstwo tego dobra. (2 października 1979)

: PIERWSZE CZYTANIE        Jr 31,7-9

Dla starożytnego Żyda choroba stanowiła, skierowane do sumienia wezwanie, aby wejść na drogę nawrócenia. Cierpienie samo w sobie może mieć ukrytą wartość i stać się drogą oczyszczenia wewnętrznego, wyzwolenia i wzbogacenia dusz. Wzywa ono do większego zawierzenia Bogu i Jego zbawczej woli. Modlący się człowiek jest pewien, że Bóg pokaże się na horyzoncie, wesprze go i weźmie w swe ramiona. (2 czerwca 2004)

DRUGIE CZYTANIE     Hbr 5,1-6

Podobnie jak ten tajemniczy kapłan-król z czasów Abrahama również Chrystus sprawuje pamiątkę swojej jedynej ofiary złożonej w swoim ciele i krwi na krzyżu, uobecnia ją i odnawia w Kościele jako sakramentalną ofiarę chleba i wina. Ta ofiara wyznacza stały rytm życia Kościoła. W tej ofierze Chrystus jest z wszystkimi z każdym, jako Ten, który „współczuje”; jest zatem również z tymi, „którzy nie wiedzą i błądzą”. (28 października 1979)

EWANGELIA        Mk 10,46-52

Przywrócenie wzroku niewidomemu jest znakiem. Jednym z wielu znaków, jakich Chrystus dokonał, aby otworzyć swoim słuchaczom wzrok duszy, by widzieli, że Pan odmienił los Syjonu; aby widzieli wewnętrznie i dostrzegli, ile „wielkich rzeczy uczynił Pa” dla człowieka, nie tylko za pośrednictwem dzieła stworzenia, lecz więcej za pośrednictwem dzieła Odkupienia. (24 października 1982)

CIERPIENIA CHRYSTUSA I CZŁOWIEKA

Chrystus otworzył swe cierpienia dla człowieka, że On sam stał się w swoim odkupieńczym cierpieniu poniekąd uczestnikiem wszystkich ludzkich cierpień. Człowiek odkrywając przez wiarę odkupieńcze cierpienie Chrystusa, odkrywa zarazem w nim swoje własne cierpienia, odnajduje je przez wiarę na nowo, nasycone nową treścią i nowym znaczeniem. (Salvifici doloris, 20)