Category: Słowa JP2

DWUDZIESTA SZÓSTA NIEDZIELA ZWYKŁA

Jak bardzo dzisiejszy świat potrzebuje Bożego miłosierdzia! Na wszystkich kontynentach z  głębin ludzkiego cierpienia zdaje się wznosić wołanie o miłosierdzie. Tam, gdzie panuje nienawiść, chęć odwetu, gdzie wojna przynosi ból i śmierć niewinnych, potrzeba łaski miłosierdzia, które koi ludzkie umysły i serca i rodzi pokój. Gdzie brak szacunku dla życia i godności człowieka, potrzeba miłosiernej miłości Boga, w świetle której odsłania się niewypowiedziana wartość każdego ludzkiego istnienia. Potrzeba miłosierdzia, aby wszelka niesprawiedliwość na świecie znalazła kres w blasku prawdy. (17 sierpnia 2002)

PIERWSZE CZYTANIE         Lb 11,25-29

Historyczne zjawisko profetyzmu wiąże się niewątpliwie z darem słowa. Prorok to człowiek, który przemawia w imieniu Boga, przekazuje swoim słuchaczom lub czytelnikom to, co Bóg pragnie oznajmić o czasach współczesnych i przyszłych. Duch Boży ożywia słowo i czyni je skutecznym. Sprawia, że postać i słowa proroka nabierają niejako boskiego patosu, a przez to stają się przenikliwe, niekiedy pełne pasji i cierpienia, zawsze pełne siły. Cechą ducha prorockiego, pozostającego w służbie słowa, jest jego zdolność udzielania się i niejako „dzielenia”, zależnie od potrzeb ludu. Kiedy Mojżesz niepokoi się, że sam nie podoła obowiązkom wodza i zarządcy wielkiej rzeszy Izraelitów, liczącej już „sześćset tysięcy mężów”, Pan każe mu wybrać i zgromadzić siedemdziesięciu mężów spośród starszych Izraela. (14 lutego 1990)

DRUGIE CZYTANIE         Jk 5,1-6

Wśród działań i postaw przeciwnych woli Bożej, dobru bliźniego i wśród „struktur”, które z nich powstają, najbardziej charakterystyczne zdają się dzisiaj być dwie: z jednej strony wyłączna żądza zysku, a z drugiej pragnienie władzy z zamiarem narzucenia innym własnej woli. Do każdej z tych postaw można dodać dla lepszego ich scharakteryzowania wyrażenie: „za wszelką cenę”. Innymi słowy, stoimy wobec absolutyzacji postaw ludzkich ze wszystkimi możliwymi następstwami. Za określonymi decyzjami, pozornie dyktowanymi jedynie przez racje gospodarcze lub polityczne, kryją się prawdziwe formy bałwochwalczego kultu: pieniądza, ideologii, klasy, technologii. (Sollicitudo rei socialis, 37)

EWANGELIA            Mk 9,38-43.45.47-48

Każdy jest wezwany głosem Bożej prawdy do realistycznego czytania w swym sumieniu i do wyznania, że narodził się w przewinieniu, jak mówimy w Psalmie Miserere. Ludzie współcześni, zagrożeni lękiem i rozpaczą, mogą jednak czuć się pokrzepieni Bożą obietnicą dającą im nadzieję pełnego pojednania. Tajemnica pobożności od strony Boga to owo miłosierdzie, w które nasz Pan i Ojciec jest nieskończenie bogaty. (Reconciliatio et paenitentia, 22)

EUCHARYSTIA I ŚWIAT

Eucharystia jednoczy niebo z ziemią. Zawiera w sobie i przenika całe stworzenie. Syn Boży stał się człowiekiem, aby w najwyższym akcie uwielbienia przywrócić całe stworzenie Temu, który je uczynił z niczego. I w ten sposób Chrystus – Najwyższy i Wieczny Kapłan wchodząc do odwiecznego sanktuarium przez swoją krew przelaną na Krzyżu, zwraca Stwórcy i Ojcu całe odkupione stworzenie. Czyni to przez posługę kapłańską Kościoła, na chwałę Najświętszej Trójcy. Doprawdy jest to misterium fidei dokonujące się w Eucharystii: świat, który wyszedł z rąk Boga Stwórcy, wraca do Niego odkupiony przez Chrystusa. (Ecclesia de Eucharistia, 8)

DWUDZIESTA PIĄTA NIEDZIELA ZWYKŁA

Eucharystia, będąc źródłem miłości, znajdowała się i znajduje zawsze w samym środku życia uczniów Chrystusa. Ma ona postać chleba i wina czyli pokarmu i napoju, jest więc tak bliska człowiekowi, tak ściśle związana z jego życiem, jak pokarm i napój. Uwielbienie Boga, który jest Miłością, wyrasta w kulcie eucharystycznym z owego rodzaju obcowania, w którym – podobnie jak pokarm i napój – wypełnia On naszą duchową istotę i zabezpiecza jej życie. (Dominicae cenae, 7)

PIERWSZE CZYTANIE         Mdr 2,12.17-20

Męczennicy, a wraz z nimi wszyscy święci Kościoła, dzięki wymownemu i porywającemu przykładowi ich życia, do głębi przemienionego blaskiem prawdy moralnej, rzucają jasny promień światła na każdą epokę dziejów, budząc zmysł moralny. Poprzez swoje świadectwo dobru stają się wyrzutem dla tych wszystkich, którzy łamią prawo, przypominając ciągłą aktualność słów proroka: „Biada tym, którzy zło nazywają dobrem, a dobro złem, którzy zamieniają ciemności na światło, a światło na ciemności, którzy przemieniają gorycz na słodycz, a słodycz na gorycz!” (Iz 5, 20). (Veritatis splendor, 93)

DRUGIE CZYTANIE        Jk 3,16-4,3

Chrystus nas odkupił! Znaczy to, że obdarzył nas możliwością realizacji całej prawdy naszego istnienia; że wyzwolił naszą wolność spod władzy pożądania. Skoro więc odkupiony człowiek wciąż grzeszy, nie świadczy to o niedoskonałości Chrystusowego aktu odkupienia, ale o woli człowieka, chcącej wymknąć się łasce, jaka płynie z tego aktu. (Veritatis splendor, 103)

EWANGELIA         Mk 9,30-37

Jak ważne jest dziecko w oczach Pana Jezusa! Można by wręcz powiedzieć, że Ewangelia jest głęboko przeniknięta prawdą o dziecku. Można by ją nawet w całości odczytywać jako „Ewangelię dziecka”. Czyż Pan Jezus nie stawia dziecka za wzór także ludziom dorosłym? Jest coś takiego w dziecku, co winno się odnaleźć we wszystkich ludziach, jeżeli mają wejść do królestwa niebieskiego. Niebo jest dla tych, którzy są tak prości jak dzieci, tak pełni zawierzenia jak one, tak pełni dobroci i czyści. Tylko tacy mogą odnaleźć w Bogu swojego Ojca i stać się za sprawą Jezusa również dziećmi Bożymi. (List do dzieci 1994)

PRAWDZIWI WYZNAWCY CHRYSTUSA

Dla każdego z nas Eucharystia jest wezwaniem do coraz większego wysiłku, abyśmy żyli jako prawdziwi wyznawcy Chrystusa: prawdomówni w słowach, szlachetni w swoich czynach, uważni, pełni szacunku dla godności i praw wszystkich, niezależnie od ich rangi i ich dochodów, gotowi do osobistej ofiary, uczciwi i sprawiedliwi, wielkoduszni, roztropni, współczujący i opanowani, mający na względzie dobro naszych rodzin, naszej młodzieży, naszego kraju, Europy i świata. (29 września 1979)

DWUDZIESTA CZWARTA NIEDZIELA ZWYKŁA

Eucharystia karmi i kształtuje Kościół: «Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno Ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba» (1 Kor 10,17). Dzięki tej żywotnej więzi z Sakramentem Ciała i Krwi Pańskiej właśnie w Eucharystii można tę tajemnicę Kościoła najdoskonalej głosić, doświadczać i przeżywać. (Dies Domini, 32)

PIERWSZE CZYTANIE      Iz 50,5-9a

Izajaszowe Pieśni o Słudze Jahwe zawierają w sobie jakby szczególną syntezę starotestamentowej prawdy o Mesjaszu, a równocześnie posiadają daleko sięgającą nośność. Chociaż napisane na wiele wieków przed Chrystusem, mogą służyć w zadziwiającej mierze do identyfikacji Jego postaci, zwłaszcza gdy chodzi o obraz cierpiącego Sługi Jahwe. Jest to obraz tak bliski i wierny, jakby Izajasz patrzył na wydarzenia Chrystusowej Paschy. (25 lutego 1987)

DRUGIE CZYTANIE       Jk 2,14-18

Pierwsi chrześcijanie, wywodzący się zarówno z narodu żydowskiego, jak i z innych ludów, odróżniali się od pogan nie tylko wiarą i liturgią, ale także świadectwem moralnego postępowania, czerpiącego inspirację z Nowego Prawa. Kościół bowiem jest zarazem komunią wiary i życia; jego normą jest „wiara, która działa poprzez miłość” (Ga 5,6). Żadne rozdarcie nie powinno zagrażać harmonii między wiarą a życiem: jedność Kościoła zostaje naruszona nie tylko przez chrześcijan, którzy odrzucają lub zniekształcają prawdy wiary, ale i przez tych, którzy nie doceniają wagi powinności moralnych, jakie nakłada na nich Ewangelia. (Veritatis splendor, 26)

EWANGELIA        Mk 8,27-35

Każdy z nas winien odnieść do samego siebie pytanie Jezusa: A ty za kogo Mnie uważasz? Ty, który słyszysz, jak o Mnie mówią, powiedz, kim Ja naprawdę jestem dla ciebie? Piotr został oświecony przez Boga i znalazł odpowiedź wiary dopiero po długim okresie przebywania z Jezusem, słuchania Jego słowa, obserwowania Jego życia i Jego posługiwania. W pytaniu Jezusa o własną Jego tożsamość wyraża się subtelna pedagogia Tego, który nie ufa pochopnym odpowiedziom, lecz oczekuje odpowiedzi dojrzałej, poprzedzonej długim niekiedy czasem refleksji i modlitwy oraz uważnym i intensywnym wsłuchiwaniem się w prawdę wyznawanej i głoszonej przez Kościół wiary chrześcijańskiej. (7 stycznia 1987)

ŻYCIE EUCHARYSTYCZNE

Głoszenie śmierci Pana „aż nadejdzie” (1 Kor 11, 26) zakłada, iż wszyscy uczestniczący w Eucharystii podejmą zadanie przemiany życia, aby w pewnym sensie stało się ono całe „eucharystyczne”. (Ecclesia de Eucharistia, 20)

PODWYŻSZENIE KRZYŻA ŚWIĘTEGO

Liturgia dzisiejsza zachęca nas byśmy patrzyli na krzyż. Jest on „miejscem szczególnym”, w którym objawia się i ukazuje miłość Boga. Na krzyż z niezachwianą wiarą spoglądali święci. Na krzyżu spotykają się nędza człowieka i Boże miłosierdzie. Wielbienie tego bezgranicznego miłosierdzia jest dla człowieka jedyną drogą, pozwalającą otworzyć się na tajemnicę, którą krzyż objawia. (14 września 2003)

PIERWSZE CZYTANIE       Lb 21,4b-9

W czasie wędrówki Izraela z Egiptu do Ziemi Obiecanej dopuścił Bóg – w związku z szemraniem ludu – klęskę jadowitych wężów, od których wielu pomarło. Kiedy zrozumieli swój grzech, prosili Mojżesza o wstawiennictwo do Boga. Mojżesz modlił się i wykonał od Boga otrzymane polecenie. Umieszczony na wysokim palu wąż z brązu stał się ocaleniem od śmierci dla każdego z ukąszonych przez węże. Wąż z brązu, wywyższony na pustyni, jest zapowiedzią Chrystusa, wywyższonego na Krzyżu, (14 września 1984)

DRUGIE CZYTANIE      Flp 2,6 -11

Krzyż jest znakiem najgłębszego uniżenia Chrystusa. W opinii ówczesnych był znakiem śmierci hańbiącej. Chrystus dobrowolnie przyjmuje taką śmierć na Krzyżu. Ta śmierć jednak staje się początkiem zmartwychwstania. W zmartwychwstaniu zostaje wywyższony ukrzyżowany Sługa Jahwe: zostaje wywyższony wobec całego stworzenia. W parze z tym zostaje również wywyższony Krzyż. Przestaje być znakiem hańbiącej śmierci – staje się znakiem zmartwychwstania. (14 września 1984)

EWANGELIA         J 3,13-17

Zbawcze wywyższenie Syna Bożego na Krzyżu ma swe odwieczne źródło w miłości. Jest to miłość Ojca, który posyła Syna, daje Syna dla zbawienia świata. Jest to równocześnie miłość Syna, który „nie potępia” świata, ale daje siebie z miłości Ojcu dla zbawieni świata. Dając siebie Ojcu przez ofiarę Krzyża, daje siebie zrazem światu: każdemu człowiekowi i całej ludzkości, (14 września 1984)

PALEC WYCELOWANY W NIEBO

Krzyż jest osadzony w ziemi i mogłoby się wydawać, że korzeniami tkwi w złu człowieka, jednak wznosi się on ku górze, jak palec wskazujący wycelowany w niebo, znak przypominający dobroć Boga. Za sprawą krzyża Chrystusa został pokonany szatan, przezwyciężona śmierć, przekazane życie, przywrócona nadzieja życia, dane światło. (14 września 2003)

Nie bójcie się przygarnąć Chrystusa i przyjąć Jego władzę, pomóżcie Papieżowi i wszystkim tym, którzy pragną służyć Chrystusowi, służyć człowiekowi i całej ludzkości. Nie bójcie się, otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi. Dla Jego zbawczej władzy otwórzcie granice państw, systemów ekonomicznych i politycznych, szerokie dziedziny kultury, cywilizacji, rozwoju! Nie bójcie się! Chrystus wie, co nosi w swoim wnętrzu człowiek. On jeden to wie! (22 października 1978)

PIERWSZE CZYTANIE     Iz 35,4-7a

W Chrystusie wypełniają się mesjańskie obietnice ogłoszone przez proroka Izajasza: uszy głuchych się otworzą i język niemych wesoło krzyknie. W Nim rozpoczął się rok łaski od Pana dla całej ludzkości. Ten rok łaski trwa w czasie, odcisnął już swoje znamię na ca kości. Ten rok łaski trwa w czasie, odcisnął już swoje znamię na całych dziejach, jest źródłem zmartwychwstania i życia, które ogarnia nie tylko ludzkość, ale i całe stworzenie. (10 września 2000)

DRUGIE CZYTANIE      Jk 2,1-5

Ubóstwo ma wiele wymiarów – „ubogimi” są uciśnieni, zepchnięci na margines, starcy, chorzy, dzieci i wszyscy, których społeczeństwo postrzega i traktuje jak „ostatnich”. Opcja na rzecz ubogich jest wpisana w dynamikę miłości przeżywanej zgodnie z zamysłem Chrystusa. Są do niej zatem zobowiązani wszyscy uczniowie Chrystusa; ci jednak, którzy chcą Mu towarzyszyć bardziej z bliska, naśladując Jego postawy, muszą czuć się w nią zaangażowani w sposób wyjątkowy. (Vita consecrata, 82)

EWANGELIA     Mk 7,31-37

Przedstawiono Mu głuchoniemego, prosząc Go, żeby położył na niego rękę. Jezus natomiast wykonuje przy nim różne gesty: bierze go na bok, wkłada palce w uszy, dotyka mu języka. Po co to wszystko? Ponieważ warunkiem, jakiego Jezus zawsze wymaga od cierpiących i od chorych, jest wiara, o którą ich pyta lub do niej zachęca, stosownie do przypadku. Otóż w przypadku głuchoniemego, dotknięcie jego nieczynnych zmysłów odpowiada właśnie temu celowi: nawiązaniu łączności z tym, który nie może słyszeć ani mówić, i wzbudzeniu w nim odruchu wiary. (9 września 1979)

CHRYSTUS LEKARZ

Głęboko przekonani o cudownej mocy Chrystusa, powinniśmy iść do Niego, aby uleczył nas z naszych słabości i z naszych grzechów: otrzymamy od Niego, w stopniu i według miary naszej wiary, nadzieję, moc i zbawienie. (9 września 1979)

NARODZENIE NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

To święto maryjne jest głęboko zakorzenione w pobożności i w sercach wiernych, którzy patrzą na Najświętszą Maryję Pannę z gorącą ufnością i głęboką nadzieją, świadomi, że w zamysłach Bożych narodzenie (Najświętszej Maryi Panny) dało konkretny początek tym zbawczym wydarzeniom, w których Maryja miała być ściśle związana z Synem. (9 września 1981)

PIERWSZE CZYTANIE         Mi 5, 1- 4a

Te słowa (o Betlejem) wyrażają oczekiwanie na narodziny pełne mesjańskiej nadziei, które raz jeszcze uwypuklają rolę matki: to przedziwne wydarzenie, niosące radość i zbawienie, jednoznacznie na nią wskazuje i ją wywyższa. Dziewicze macierzyństwo Maryi zostało przygotowane w szerszym sensie przez łaskę, jaką Bóg okazał pokornym i ubogim. (31 stycznia 1996)

DRUGIE CZYTANIE      Rz 8,28-30

Mając przekonanie, że poprzez historię spełniają się zamiary Opatrzności nie możemy nigdy poddawać się zniechęceniu. Całkowite spełnienie Królestwa nastąpi dopiero na końcu czasów, ale prawdziwa droga ku Królestwu, na każdym etapie historii, jest rzeczą, którą można i trzeba realizować na ziemi, na tym świecie, w historii. By to dążenie ku Królestwu mogło się urzeczywistnić, chrześcijanie winni nie tylko modlić się, ale starać się o to niestrudzenie i pracować. (19 marca 1985)

EWANGELIA     Mt 1,1-25

Wyjątkowość Maryi wynika także z rodowodów, o których mówią Mateusz i Łukasz. Ewangelia według Mateusza rozpoczyna się zgodnie ze zwyczajem żydowskim od rodowodu Jezusa i wychodząc od Abrahama podaje kolejne pokolenia w linii męskiej. Mateusz w istocie stara się uwydatnić, poprzez ojcostwo Józefa, w świetle prawa, pochodzenie Jezusa od Abrahama i Dawida, a co za tym idzie – udowodnić, iż przysługuje Mu tytuł Mesjasza. Jednakże wyliczenie przodków kończy się następująco: “Jakub był ojcem Józefa, męża Maryi, z której narodził się Jezus, zwany Chrystusem”. Tak więc uwydatnione zostaje nie ojcostwo, ale samo macierzyństwo. (28 stycznia 1987)

ŚWIETLANY ZNAK BOŻEGO MIŁOSIERDZIA

Specjalny przywilej przyznany przez Boga „całej świętej” pozwala nam podziwiać wspaniałe rzeczy, jakich dokonała w Jej życiu łaska. Przypomina nam on również, że Maryja zawsze i w pełni należała do Pana oraz że żadna niedoskonałość nie naruszyła nigdy doskonałej harmonii pomiędzy Nią a Bogiem. Jej ziemski los znamionuje stały i głęboki wzrost wiary, nadziei i miłości. Dlatego też Maryja jest dla wiernych świetlanym znakiem Bożego Miłosierdzia i bezpiecznym przewodnikiem ku szczytom doskonałości ewangelicznej i świętości. (19 czerwca 1996)

DWUDZIESTA DRUGA NIEDZIELA ZWYKŁA

Prawdę o naszym zjednoczeniu z Chrystusem eucharystycznym poświadczamy, jeżeli naprawdę miłujemy naszego bliźniego, mężczyzn i kobiety; przez sposób, w jaki traktujemy innych, zwłaszcza nasze rodziny: mężów i żony, dzieci i rodziców, braci i siostry. Poświadczamy ją wysiłkiem, jaki rzeczywiście podejmujmy lub go nie podejmujemy aby pojednać się z naszymi wrogami, przebaczyć tym, którzy nas krzywdzą lub obrażają. Poświadczamy ją, jeżeli w życiu praktykujemy to, czego uczy nas wiara. Powinniśmy zawsze pamiętać o tym, co powiedział Jezus: Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. (29 września 1979)

PIERWSZE CZYTANIE          Pwt 4, 1-2.6-8

Wolą Bożą jest, abyśmy zachowywali przykazania, czyli prawo Boże dane Izraelowi za pośrednictwem Mojżesza na Górze Synaj. Dane wszystkim ludziom. Znamy te przykazania. Wielu z was powtarza je codziennie w modlitwie. Jest to bardzo piękny i pobożny zwyczaj. Oto zrąb moralności dany człowiekowi przez Stwórcę. Dekalog dziesięciu Bożych słów wypowiedzianych z mocą na Synaju i potwierdzonych przez Chrystusa w Kazaniu na Górze w kontekście ośmiu błogosławieństw. Stwórca, który jest zarazem najwyższym prawodawcą, wpisał w serce człowieka cały porządek prawdy. Porządek ten warunkuje dobro i ład moralny, i przez to jest podstawą godności człowieka stworzonego na obraz Boży. Przykazania zostały dane dla dobra człowieka, dla jego dobra osobistego, rodzinnego i społecznego. One są naprawdę drogą dla człowieka. (6 czerwca 1999)

RUGIE CZYTANIE        Jk 1,17-18.21b-22.27

Mamy obowiązek żyć w historii, ramię w ramię z naszymi współczesnymi, dzieląc ich lęki i nadzieje, ponieważ chrześcijanin jest i powinien być w pełni człowiekiem swoich czasów. Nie może uciekać w inny wymiar, ignorując dramaty swojej epoki, zamykając oczy i serca na niepokoje, które przenikają naszą egzystencję. Przeciwnie – choć nie jest „z” tego świata, zanurza się „w” tym świecie każdego dnia, gotów spieszyć tam, gdzie trzeba dopomóc bratu, otrzeć łzy, odpowiedzieć na wołanie o pomoc. Z tego będziemy sądzeni! (Orędzie na XI Światowy Dzień Młodzieży)

EWANGELIA         Mk 7,1-8.14-15.21-23

Pismo Święte jest wielkim zapisem na temat szukania i znajdowania Boga. Uczy zarazem, jak człowiek winien zbliżać się do Boga, jakie warunki winien spełnić, ażeby tego Boga spotkać, ażeby Go poznać i z Nim się zjednoczyć. Jednym z tych warunków jest właśnie czystość serca. Czym ona jest? Mieć serce czyste to być nowym człowiekiem, przywróconym przez odkupieńczą miłość Chrystusa do życia w komunii z Bogiem a także z całym stworzeniem – tej komunii, która jest jego pierwotnym przeznaczeniem. Czystość serca jest przede wszystkim darem Boga. Chrystus dając się człowiekowi w sakramentach Kościoła zamieszkuje w sercu człowieka i rozjaśnia to serce «blaskiem Prawdy”. Tylko ta Prawda, którą jest Jezus Chrystus zdolna jest oświecić rozum, oczyścić serce i ukształtować ludzką wolność. Bez zrozumienia i przyjęcia Prawdy gaśnie wiara. Człowiek traci widzenie sensu spraw i wydarzeń, a jego serce szuka nasycenia tam, gdzie go znaleźć nie może. Dlatego czystość serca to przede wszystkim czystość wiary. (12 czerwca 1999)

EUCHARYSTIA I DUCH CHRZEŚCIJAŃSKI

Nasze pełne uczestnictwo w Eucharystii jest prawdziwym źródłem ducha chrześcijańskiego, którego pragniemy widzieć w naszym życiu osobistym i we wszystkich przejawach życia społecznego. Gdziekolwiek wykonujemy swoją pracę, w polityce, w gospodarce, w kulturze, na polu społecznym lub naukowym – niezależnie, jakie jest, nasze zajęcie – Eucharystia jest wyzwaniem dla nas i naszego codziennego życia. (29 września 1979)

Uroczystość NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY CZĘSTOCHOWSKIEJ   26 sierpnia

Przyzwyczaili się Polacy wszystkie niezliczone sprawy swojego życia, różne jego momenty ważne, rozstrzygające, chwile odpowiedzialne, jak wybór drogi życiowej czy powołania, jak narodziny dziecka, jak matura, czyli egzamin dojrzałości, jak tyle innych… wiązać z tym miejscem, z tym sanktuarium. Przyzwyczaili się ze wszystkim przychodzić na Jasną Górę, aby mówić o wszystkim swojej Matce – Tej, która tutaj nie tylko ma swój Obraz, swój Wizerunek, jeden z najbardziej znanych i najbardziej czczonych na całym świecie – ale która tutaj w jakiś szczególny sposób jest. Jest obecna. Jest obecna w tajemnicy Chrystusa i Kościoła – uczy Sobór. Jest obecna dla każdego i dla wszystkich, którzy do Niej pielgrzymują… choćby tylko duszą i sercem, choćby tylko ostatnim tchnieniem życia, jeśli inaczej nie mogą. Przyzwyczaili się do tego Polacy. (4 czerwca 1979)

PIERWSZE CZYTANIE     Prz 8,22-35

Przez dar z samej siebie Maryja uczestniczy w pełni w realizacji zamysłu Boga, który oddaje się światu. Przyjmując i rozważając w swym sercu wydarzenia nie zawsze dla Niej zrozumiałe, staje się wzorem dla wszystkich, którzy słuchają słowa Bożego i zachowują je, i zasługuje na tytuł „Stolicy Mądrości”. Tą Mądrością jest sam Jezus Chrystus, Odwieczne Słowo Boga, który objawia i doskonale wypełnia wolę Ojca. Maryja zaprasza każdego człowieka do przyjęcia tej Mądrości. Także do nas kieruje polecenie, które podczas uczty w Kanie Galilejskiej wydała sługom: „Zróbcie wszystko, cokolwiek Wam powie”. (Veritatis splendor, 120)

DRUGIE CZYTANIE       Ga 4,4-7

Chrystus jest Synem Bożym – i przychodzi nam dawać przybrane synostwo. Otrzymując w mocy Ducha Świętego godność synów Bożych, w mocy tegoż Ducha mówimy do Boga: „Ojcze”. Jako synowie de możemy być niewolnikami. Nasze synostwo Boże niesie W sobie dziedzictwo wolności. (I19 czerwca 1983)

EWANGELIA      J 2,1-11

Przedziwną tajemnicę jasnogórskiego sanktuarium liturgia oddaje przede wszystkim czytając zapis Ewangelii Janowej o godach w Kanie Galilejskiej. Zapis ten mówi o obecności Matki Jezusa i o zaproszeniu samego Jezusa oraz Jego uczniów. Rzecz bowiem dzieje się u początku nauczania Syna Maryi, u początku Jego publicznej działalności w Galilei. Wydarzenie ewangeliczne kojarzy się nam naprzód z samym tysiącleciem chrztu. To poprzez owo wydarzenie z 966 roku, poprzez chrzest, u początku naszych dziejów, Jezus Chrystus został zaproszony do Ojczyzny, jakby do polskiej Kany. I zaproszona z Nim przybyła od razu Matka Jego. Przybyła i była obecna wraz ze swym Synem, jak o tym mówią liczne świadectwa pierwszych wieków chrześcijaństwa w Polsce, a w szczególności pieśń Bogurodzica. W roku 1382 – 83 odsłania się w dziejach naszych jakby nowy kształt owego zaproszenia. Obraz Jasnogórski przynosi z sobą nowy znak obecności Matki Jezusa. Rzec można, że i sam Chrystus zostaje w nowy sposób zaproszony w nasze dzieje. Zostaje zaproszony, aby okazywał swoją zbawczą moc tak, jak po raz
 pierwszy okazał w Kanie Galilejskiej. Zostaje zaproszony, aby synowie i córki polskiej ziemi znajdowali się w zasięgu zbawczej mocy Odkupiciela świata. (19 czerwca 1983)

RYS MACIERZYŃSKI POLSKIEGO CHRZEŚCIJAŃSTWA

W Kanie Galilejskiej Maryja mówi do sług weselnego przyjęcia: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie”. Począwszy od 1382 roku staje Maryja wobec synów i córek tej ziemi, wobec całych pokoleń, i powtarza te same słowa. Na tej drodze Jasna Góra staje się szczególnym miejscem ewangelizacji. Słowo Dobrej Nowiny uzyskuje tutaj jakąś wyjątkową wyrazistość, a równocześnie zostaje jakby zapośredniczone przez Matkę. Jasna Góra wniosła w dzieje Kościoła na naszej ziemi i w całe nasze polskie chrześcijaństwo ów rys macierzyński, którego początki wiążą się z wydarzeniem Kany Galilejskiej. (19 czerwca 1983)

DWUDZIESTA NIEDZIELA ZWYKŁA

Człowiek nie może być prawdziwie wolny, jak tylko przez miłość. Miłość Boga nade wszystko i miłość ludzi: braci, bliźnich, rodaków… Tego właśnie uczy nas Chrystus, który do końca umiłował. O tym mówi Eucharystia – najświętsze dziedzictwo przybranych dzieci. (13 czerwca 1987)

PIERWSZE CZYTANIE          Prz 9,1-6

Głębia objawionej mądrości rozrywa ciasny krąg schematów myślowych, do których przywykliśmy, a które absolutnie nie są w stanie należycie jej wyrazić. (Fides et ratio, 23)

DRUGIE CZYTANIE            Ef 5,15-20

Trzeba odkryć i stale przeżywać piękno modlitwy oraz liturgii.  Należy modlić się do Boga nie tylko wypowiadając poprawne formuły teologiczne, ale również w sposób piękny i godny. Znaczące jest w tym kontekście wezwanie zawarte w Liście do Efezjan, by unikać wszystkiego, co jest przesadne i niestosowne, i napełniać usta czystym brzmieniem hymnów liturgicznych. (26 lutego 2003)

EWANGELIA             J 6,51-58

W synagodze w Kafarnaum Jezus mówi jasno: „Ciało” i „Krew”, “spożywać” i „pić”, chociaż wiedział, że drażni wrażliwość i mentalność Żydów. Czyli Jezus mówi o swojej Osobie rzeczywistej, całkowitej, nie symbolicznej, i daje do zrozumienia, że jest to Jego ofiara poświęcenia, która urzeczywistni się po raz pierwszy na Ostatniej Wieczerzy, wyprzedzając mistycznie Ofiarę Krzyża, i będzie przekazywana przez wszystkie wieki za pośrednictwem Mszy świętej. Jest to tajemnica wiary, przed którą możemy jedynie klęknąć w uwielbieniu, w milczeniu, w podziwie. (19 sierpnia 1979)

EUCHARYSTIA I CYWILIZACJA MIŁOŚCI

Ilekroć uczestniczymy w Eucharystii, tylekroć bardziej jeszcze jednoczymy się z Chrystusem, a w Nim – z wszystkimi ludźmi, więzią doskonalszą od jakiegokolwiek zjednoczenia w porządku natury; zjednoczonych rozsyła na cały świat, abyśmy poprzez wiarę i czyny na rzecz innych dawali świadectwo Bożej miłości, przygotowując przyjście Jego królestwa i antycypując je, choć jeszcze w cieniu obecnego czasu. Budujemy w ten sposób cywilizację miłości. Cywilizację, która – oparta na fundamencie miłości do ludzi nas otaczających, naszych bliźnich – przekształci struktury i cały świat. (15 maja 1988)

Oczami naszej duszy wpatrujemy się dzisiaj w tajemnicę Eucharystii i kontemplujemy tajemniczy zamysł Boga, który zaprasza do swego stołu mieszkańców całej ziemi. W Eucharystii doświadczamy prawdy o naszej misji w Kościele: stajemy się uczestnikami Chrystusa i ten fakt zmienia nasze życie w zaczyn pojednania i komunii. Chleb eucharystyczny przemienia nas w ludzi nowych – apostołów jedności i pokoju. (21 czerwca 1992)

PIERWSZE CZYTANIE      1 Krl 19,4-8

Człowiek potrzebuje pokarmu i napoju, aby mógł żyć. Potrzebuje pokarmu i napoju ludzkie ciało, organizm, aby mógł żyć, rosnąć, rozwijać się, pracować. Jest to pokarm życia doczesnego, przemijającego, które kończy się śmiercią. Potrzebuje też pokarmu i napoju ludzka dusza, aby mogła wytrwać w wędrówce do życia wiecznego. Człowiek potrzebuje Eucharystii, aby mógł żyć na wieki tym życiem, które jest z Boga samego. (13 czerwca 1987)

DRUGIE CZYTANIE      Ef 4,30-5,2

Tylko dzięki Eucharystii możliwa jest praktyka heroicznych cnót chrześcijańskich: miłości, aż do przebaczenia nieprzyjaciołom, do miłości tych, którzy zadają nam cierpienie, do oddania swojego życia za bliźniego; czystości w każdym wieku i sytuacji życiowej; cierpliwości, zwłaszcza w cierpieniu i kiedy się jest wzburzonym z powodu milczenia Boga w dramatach historii lub swojej egzystencji. Bądźcie dlatego zawsze duszami żyjącymi Eucharystią, byście mogli być prawdziwymi chrześcijanami! (19 sierpnia 1979)

EWANGELIA      J 6,41-51

Słowa eucharystycznej zapowiedzi słuchacze rozumieli w sposób cielesny. Tymczasem słowa te mogą być wypełnione właściwą treścią tylko za sprawą Ducha, który daje życie. W Eucharystii Chrystus daje nam swe Ciało i Krew jako pokarm i napój pod postacią chleba i wina – jak podczas ostatniej wieczerzy, uczty paschalnej. Tylko w mocy Ducha, który daje życie, pokarm i napój eucharystyczny mogą sprawować w nas komunię, czyli zbawcze zjednoczenie z Chrystusem ukrzyżowanym i uwielbionym, (13 września 1989)

BÓG, KTÓRY JEST Z NAMI

Chrystus pozostaje wśród nas. Nie tylko podczas Mszy świętej, lecz również później, pod postacią przechowywanych w tabernakulum postaci. Zaś kult eucharystyczny rozciąga się na cały dzień i nie, ogranicza się do momentu sprawowania Ofiary. Jest to Bóg bliski, Bóg, który nas oczekuje, Bóg, który zechciał z nami pozostać. (15 maja 1988)